Werk aan de winkel

Sommige moeders zijn er na 2-3 maanden al weer aan toe en sommige moeders nooit. Even het huis uit kunnen en even niet alleen maar moeder zijn. Vele moeders willen of moeten snel na de geboorte weer aan het werk. Ik had geen van beide, ik wil en moest niet. Ik was dus ook niet opzoek naar iets en het idee om Luna achter te laten stond me al helemaal niet aan.

Ruim een maand geleden kwam er toch een aanbod voor werk en mijn eerste reactie was nee. Ik was er nog niet aan toe om het huis uit te gaan en Luna achter te laten. Toch bleef het in mijn achterhoofd zitten en langzaam begon ik aan het idee te wennen en ik besloot het toch maar te proberen. 

Jacks vader kwam er mee aanzetten en dat was misschien ook de reden waarom ik in eerste instantie nee zei. Het was politiek gezien namelijk een verstandige keuze (Jacks vader is een soort burgemeester van het subdistrict -11 dorpjes- in zit op dit moment midden in de verkiezingen voor nog een termijn). Het werk gaat namelijk om het lesgeven van de kleinkinderen van de senator van Nong Khai provincie. Een belangrijke man en tevens een grote sponsor van de campagne van Jacks vader. De vader van de kinderen is de opvolger van de senator en wordt in de nabije toekomst senator van Nong Khai. Belangrijke mensen dus en ik had weinig zin om ingezet te worden voor politiek gewin. 

Toch wilde ik niet alles meteen van de negatieve kant bekijken dus ik besloot het te gaan proberen. Het lesgeven is leuk, maar ik heb ook gemerkt in het verleden dat het niet mijn ding is. Dat was voor de klas staan. Als vrijwilligers was het hartstikke leuk maar zodra ik er betaald voor kreeg was de lol en het vrijblijvende er voor mij vanaf. Daarnaast was ik een beetje bang hoe de kinderen zouden zijn. Het is een ontzettend rijke familie en ik heb kinderen van ontzettend rijke mensen gezien en daar wil ik geen les aan geven! Ontzettend verwend en niet willen luisteren. Maar zoals ik al zei, ik wilde het toch gaan proberen, wie weet zijn het wel leuke kinderen. Daar hing het voor mij ook vanaf, kan ik het niet vinden met de kids, ga ik er niet mee verder.

Zo gezegd zo gedaan, ruim een maand geleden ging ik naar het -grote en luxe- huis. De ouders verwelkomde ons vriendelijk. De vader sprak tot mijn verbazing erg goed Engels. Hij had 3 jaar in Amerika gestudeerd, maar Engelse lesgeven aan zijn kinderen ging niet. Ze praatten toch alleen Thais tegen hem, vandaar de vraag naar een Engelse lerares. De eerste paar keren waren erg aftasten. Ik had tenslotte al wel ervaring voor de klas maar een op een is toch wel even anders. In eerste instantie zou ik aan het meisje van 6 jaar en het jongetje van 4 jaar les gaan geven. Het meisje, Jan (spreek uit als Jaan) is erg leergierig en weet al erg veel. Jack, het jongetje vindt het maar niks, die blanke mevrouw die in dat rare taaltje aan het brabbelen is, en als ik ze wat in het Thais vraag, antwoordt ze niet eens... Na 2 lessen hield Jack het dan ook voor gezien. Gelukkig maar want nu kan ik me volledig focussen op Jan. Elke zaterdag en zondag geef ik haar 1 uurtje les.

Inmiddels heb ik helemaal mijn draai gevonden. Ik bereid de lessen voor maar meestal improviseer ik. Ze hebben een speelkamer vol met spulletjes en leermaterialen, Thais en Engels, dus ik krijg dat uur makkelijk vol. Waar ik tijdens het lesgeven op de privéschool soms met wat tegenzin naar de school ging, heb ik nu altijd goede zin om weer te gaan. Ik probeer het voor haar zo leuk mogelijk te maken want ze maakt al lange dagen op school en ze heeft naast mij, ook nog extra les in Engelse grammatica en wiskunde... Helaas voor de Thaise kinderen denken vele ouders dat je met veel bijlessen je kinderen slimmer kunt maken. Gelukkig is Jan een slimme tante maar als ze er geen aanleg voor heeft dan kun je uren spenderen aan extra lessen, slimmer zullen ze dan niet worden.

Nu snap ik ook wat sommige moeders bedoelen met het even-geen-mama-zijn. Ik ben de hele dag bezig met de vrijwilligers begeleiden, administratie voor de organisatie, breien/haken en met Luna, maar dit alles doe ik wel in ons huis. Ik ben dus constant aan het moederen en de andere taken doe ik er naast, wanneer er ergens een gaatje is. Tijdens het lesgeven ben ik even van huis, niet als mama maar als lerares en ik had niet verwacht dat dat zo fijn zou voelen. Ik voel me haast een beetje schuldig dat ik het fijn vind om even weg te zijn. Ik heb er bewust voor gekozen om niet te gaan werken maar fulltime bij Luna te zijn dus dit voelde in het begin wel een beetje tegenstrijdig. Ik ben er nu helemaal aan gewend en ik vind het heerlijk. Het zijn tenslotte maar 3 uurtjes per week.

Wat dit alles nog fijner maakt, is de fietstocht er naar toe. De eerste paar weken heeft Jack mij iedere keer gebracht en lieten we Luna bij oma. Afgelopen weekend was zijn moeder niet thuis en we hadden geen auto, dus er zat niks anders op dan fietsen. Het was inmiddels ruim 1,5 jaar geleden dat ik gefietst had! Ik heb hier geen fietsstoeltje voor Luna dus we gaan overal lopend naar toe. Het was alsof ik verder tot leven kwam. Door het lesgeven had ik al weer nieuwe energie gekregen maar van het fietsen werd ik helemaal blij. Ik was haast vergeten hoe het is om even alleen te zijn- sorry Jack en Luna- maar het is lekker om even je hoofd leeg te kunnen maken. Lekker rustig door de dorpjes fietsen op weg naar het stadje Phonphisai. Het is maar een fietstochtje van 20 minuten maar ik vond het heerlijk. De rust en stilte van de Mekong rivier afgewisseld door het drukke dorpsleven. Genieten!

Op mijn fietsje terug naar huis

Prachtige uitzichten over de Mekong Rivier afgewisseld door.....

....rustige wegen door de dorpjes.

Voordat ik de weg oversteek om naar huis te gaan wordt ik begroet door deze prachtige, uitbundig bloeiende bougainville.

Nog een weekje en dan zitten wij al in het vliegtuig op weg naar Nederland! We zijn nog even de laatste dingen aan het regelen voor vertrek. Wij hebben er zin in!