Home

vrijdag 13 november 2015

Veel leuke dingen in het verschiet

Weken kunnen voorbij kruipen en dan ineens vliegen ze weer voorbij. Zo leek het nog zo lang te duren voordat de uitgerekende datum dichterbij kwam en nu ‘ineens’ ben ik al ruim 35 weken zwanger. En we kunnen nu ook echt aftellen tot Jack er is.

De afgelopen weken ben ik lekker druk bezig geweest met het bezoeken van familie en vrienden, werken voor mijn nieuwe/oude vertrouwde baan en werken aan opdrachten die ik gekregen heb voor gehaakte spulletjes. De dagen vlogen voorbij maar ik vond niet dat de zwangerschap voorbij vloog, gek hè. Na mijn controle bij de verloskundige afgelopen donderdag realiseerde ik me hoe het toch echt begint op te schieten nu. Dingen als wiegje klaarzetten, kleertjes wassen en de laatste spulletjes kopen konden allemaal nog wel even wachten. Maar deze week werden de hormonen opgevoerd denk ik want in mijn hoofd begon ik langzaam die dingen te plannen.

Ze kan eindelijk staartjes en ze vind het helemaal geweldig!


Misschien scheelt het ook dat het visum van Jack maar op zich liet wachten waardoor ik misschien ook niet durfde te denken aan de bevalling, misschien wel zonder Jack. Gelukkig kwam begin deze week eindelijk het verlossende woord. Hij had zijn paspoort eindelijk weer terug, met een toeristenvisum voor 5 jaar! Dat betekent dat we de komende jaren niet meer naar Bangkok hoeven, geen hele papierwinkel meer hoeven aan te leveren, tickets niet meer apart hoeven te boeken en niet meer in spanning af moeten wachten. Nu zien wij geen redenen om het visum af te keuren, maar je weet maar nooit! Helemaal nu het immigratiebeleid wel eens helemaal op de schop kan gaan door de grote vluchtelingenstroom. We zitten nu in ieder geval voor de komende 5 jaar goed.

Hij moet alleen zijn ticket nog boeken maar hij heeft nog een reservering staan dus dat is geen probleem. En dan komt hij volgende week zaterdag al aan. Ik ben nu de dagen aan het aftellen, het wachten heeft nu lang genoeg geduurd. Nu we dus die bevestiging hebben is bij mij het (plan-)balletje gaan rollen. Ik wil namelijk niet nog van alles moeten doen als hij er al is, dus volgende week ga ik rustig alles wassen en klaarzetten. Ik ben dan ruim 36 weken dus dan wordt het wel eens tijd om alles een beetje op orde te maken. Het is ook altijd zo leuk om die dingen te gaan voorbereiden. Die lieve kleine kleertjes wassen, schoon beddengoed in het wiegje en luiers en verzorgingsspulletje klaar zetten.

De haartjes worden weer netjes geknipt

Online shoppen is een uitvindingen maar ook een gevaar. Al die lieve kleine pakjes die je met een druk op de knop bestelt hebt. Ik heb me in kunnen houden, maar het kostte heel wat zelfbeheersing… Het eerste pakje is binnen, net als een speentje en wat natuurlijke verzorgingsproducten en nu ben ik even uit geshopt :)

De zwangerschap verloopt verder helemaal goed. Ik heb helaas wel veel last van mijn staartbeen waardoor lekker lange stukken wandelen er al niet meer in zit. Ik ben weer bij de osteopaat geweest en het is al weer minder geworden maar mij werd wel afgeraden ver te lopen. Het vervelende eraan is vooral dat ik afstanden nogal onderschat. Heen gaat dan vaak prima, maar tijdens de terugweg krijg ik spijt.
De kleine groeit prima en is ook lekker actief. Af en toe zo bewegelijk dat ik er niet van kan slapen en dat het zelfs pijn doet. Een pijn die ook wel weer prettig is want het blijft een heel bijzonder gevoel om je kleine zo te voelen. Helemaal nu de kleine groter begint te worden en ik echt duidelijk het voetje kan voelen. We kunnen bijna niet meer wachten om die kleine ook in onze armen te hebben.

Lekker samen kleuren met vriendinnetje Lieke


Natuurlijk kijken we ontzettend uit naar de komst van onze kleine spruit maar eerst kijken we uit naar de komst van mijn nichtje of neefje. Mijn schoonzus was gisteren uitgerekend dus we houden onze telefoons de hele dag goed in de gaten. Ik ben zo benieuwd naar de kleine! Ik hoop niet voor mijn schoonzus dat het nog heel lang gaat duren, want wachten duurt lang. Ik ben ook heel benieuwd hoe Luna op een klein baby'tje gaat reageren. Ze heeft wel baby's om haar heen gezien maar nog nooit zo klein, dus het is een goede test.

Even over iets heel anders, vandaag is ook mijn tweede blog voor MAMA to the max geplaatst. Het gaat over hoe wij omgaan met tegenslagen en hoe positiviteit ons helpt.

dinsdag 3 november 2015

Rusten en werken

Met ruim 7 maanden zwangerschap gaan de meeste vrouwen het langzamer doen. Met een groeiende buik en een peuter die absoluut niet van stilzitten houdt was dit ook mijn planning. Nu ik hier in Nederland ben kan ik het rustig aan doen en me voorbereiden op de komst van de kleine. Afspraken bij de verloskundige, lekker wandelen in het herfstzonnetje en familie en vrienden bezoeken. Lekker rustig dus.

Dit veranderde, in positieve zin, vorig weekend. Het begon allemaal 2 weken geleden met een etentje met mijn voormalige werkgever Lebesque uit Eindhoven. Samen met zijn vrouw hadden we afgesproken om Marcel te verrassen en verrast was hij! We hebben lekker bij gekletst want ik had ze al een aantal jaren niet meer gezien. Ik ben op mijn 18e als stagiaire begonnen en waar ik vervolgens 7 jaar met heel veel plezier gewerkt heb.

Ik ben nooit gestopt met werken omdat ik het niet meer leuk vond of dat ik niet meer als interieur architect wil werken. Ik ben gestopt omdat ik ben gaan reizen, verliefd ben geworden en mijn leven in Thailand voort ben gaan zetten. We hebben er bewust voor gekozen om te blijven wonen in een klein dorp maar dat betekende wel dat ik mijn beroep niet meer zou kunnen uitvoeren. Een lastige, maar uiteindelijk wel een bewuste keuze. Het is belangrijk om inkomsten te hebben maar voor mij was werk niet het allerbelangrijkste. Ik wist dat ik gelukkig was in dat kleine dorpje in Thailand en dat het het opgeven van een baan wel waard was.

Helemaal zonder werk heb ik overigens nooit gezeten want ik ben altijd wel bezig geweest in de organisatie en met Engelse les geven. Hier ben ik nooit fulltime mee bezig geweest, maar het heeft me wel altijd bezig gehouden. Helemaal na Luna's geboorte heb ik geen behoefte gehad om actief naar werk te zoeken.

Maar dit alles werd 2 weken geleden weer helemaal op z'n kop gezet. Na wat small talk vroeg Marcel serieus of ik eventueel interesse zou hebben om weer voor hen te werken op afstand. Sprakeloos omdat ik het niet aan zag komen maar dolblij met deze kans. Marcel had eerder al het idee om contact met mij op te nemen maar dacht dat er te veel technische problemen zouden zijn om het werken op afstand mogelijk te maken. Ons internet doet inmiddels niet veel meer onder van het internet in Nederland.

Ondanks mijn enthousiasme wilde ik wel even afwachten tot het echt rond zou zijn. Nog geen 3 dagen later kreeg ik al een telefoontje of hij 2 dagen later kon langskomen om het eerste project door te spreken! Dus vorig weekend was ik al het werk. Ongelofelijk dat ik 6 jaar lang niet meer als interieur architect gewerkt hebt (buiten een klein project) maar dat het voelt alsof je gisteren pas gestopt bent. Zonder problemen pakte ik het tekenwerk weer op, het communiceren met mijn baas en het vooruit denken. Ik vond het heerlijk om weer aan het werk te zijn. Nadat de tekeningen af waren zei degene waar ik ze voor getekend had dat hij zou willen dat alle tekeningen zo aangeleverd worden. Een mooier begin kan ik me niet wensen toch!

Vandaag volgde er weer een tripje naar Eindhoven om het volgende project door te spreken. Ditmaal is het wat meer ontwerpen dan alleen uittekenen en ik vind het heerlijk!

Het aangeklede wiegje (waar ik ooit in gelegen heb en waar onze kleine straks ook weer komt te liggen)


Ondertussen ben ik ook nog druk geweest met mijn eigen webshop. Deze week heeft Lebesque een pop-up store waar ze meubelen tegen bodemprijzen verkopen. Afgelopen zondag hadden ze een familiedag waarbij er verschillende kleine ondernemers een stand hadden en er allerlei activiteiten werden georganiseerd voor de kleinste. Ik stond er ook met mijn spulletjes. Het was een drukke en gezellige dag waarbij ik veel kennis heb kunnen vergaren van andere kleine ondernemers die al langer meedraaien, wat spulletjes heb kunnen verkopen en wat bestellingen heb gehad. Dus ook met Nurture Play Love gaat het goed de afgelopen weken.

Een kleine selectie van de spulletjes

Financieel gaat het ons niet altijd voor de wind. We redden het uiteindelijk wel altijd maar het is toch wel prettig om het iets breder te hebben. Door deze baan in Nederland en dus een Nederlands salaris komt er weer een beetje meer lucht in onze financiële situatie. En dat is prettig, helemaal met de tweede opkomst!
Vanaf nu heb ik dus weer een baan. Nu ik hier in Nederland ben kunnen we gewoon een op een communiceren en als we weer teruggaan naar huis dan zal alles plaatsvinden via Skype en mail. Het scheelt natuurlijk wel dat we al 7 jaar met elkaar gewerkt hebben dus ik verwacht geen problemen.


Ondertussen is het in ons huis in Thailand een totale chaos, maar wel een chaos die we zelf gecreëerd hebben. Op dit moment worden er namelijk 2 kamers bij gemaakt en wat ben ik blij dat ik niet thuis ben! De bovenverdieping zijn ze nu dicht aan het maken en de woonkamer en keuken gaan naar beneden. Als we terugkomen heeft Luna dus mooi een nieuwe kamer want gelukkig gaat de bouw snel. Dan pakken we de verbouwing beneden ook op want de keuken moet toch een meer permanente plek krijgen.

De keuken, wat er nog van over is, staat nu beneden. 
Provisorische afscheiding tegen de honden

De keuken naast de zakken cement.... Ik ben blij dat ik er niet bij ben

Luna's toekomstige kamer is nu nog een grote rommel (dit was trouwens de keuken)
Nu komt er een deur bovenaan de trap ipv een bamboe hekje :)

zondag 18 oktober 2015

Vrijheid en rust of lui en saai

We zijn inmiddels weer ruim 3 weken in Nederland en helemaal gesetteld. Nu ik weer even van huis ben ga je automatisch nadenken over je leven. Soms heb je even afstand nodig om dingen weer helder te zien.

Dik ingepakt tegen de kou in Nederland


De afgelopen maanden hebben we een eventuele verhuizing naar Nederland weer opgegooid. Dit is een regelmatig terugkerend gespreksonderwerp maar dit keer waren we wat serieuzer aan het uitzoeken wat de mogelijkheden zijn. Nu ik weer even in Nederland ben heb ik alles wat beter op een rijtje kunnen zetten. Niet dat de knoop definitief is doorgehakt of definitief niet doorgehakt wordt maar het heeft mij wel wat dingen doen realiseren.

In Thailand leiden we een rustig leven. Sommige mensen zouden het saai vinden of ons misschien wel lui vinden maar wij genieten. De tijd die we met elkaar kunnen doorbrengen, de vrijheid die we hebben en het klimaat zijn toch dingen die voor mij steeds zwaarder gaan wegen. Ik vind het heerlijk om nu in Nederland te zijn en de goede Nederlandse zorg te mogen ontvangen, maar ik mis mijn leventje in Thailand toch wel. Dat het echt mijn thuis is geworden wist ik al wel een tijdje maar dat het toch zo diep zat had ik niet verwacht. 

Ik vind het heerlijk om geen wekker te zetten maar gewoon wakker te worden van de zon. We hebben in Thailand namelijk geen grote verschillen tussen de zonsopkomst in de zomer of winter. Het begint altijd tussen half 5 en 6 uur licht te worden en ik sta altijd tussen 6 en 7 uur op. We hebben geen enkele klok in huis hangen en een horloge draag ik al jaren niet meer. Doordat de zon altijd op vaste tijden opkomt en ondergaat navigeer ik me op de zon gedurende de dag. Zo ook met etenstijden. Beginnen we honger te krijgen en valt de zon net de keuken in? Dan is het rond 12 uur en gaan we lunchen. Is de zon bijna uit de keuken? Dan wordt het tijd om aan het avondeten te beginnen. 

Just another day in Thailand; onze geiten op de trap ipv in hun verblijf...

Geen dag is hetzelfde (bij wie wel?!). Sommige dagen starten we langzaam op en vliegt de ochtend voorbij zonder echt iets gedaan te hebben. Andere dagen heb ik al verschillende wassen gedraaid, de afwas gedaan en de badkamer schoongemaakt voordat het 11 uur is. Mijn productiviteit hangt ook sterk af van het weer. Je kunt je voorstellen in de zomer, met temperaturen van 40+ dat je 's ochtends voor 9 uur zo veel mogelijk gedaan wil hebben want anders komt er door die hitte niks meer van. In onze winter, als de temperaturen lager zijn en de nachten behoorlijk koud kunnen zijn is het juist fijn om even wat langer in bed te blijven liggen. 

De weekenden zijn voor mij altijd juist drukker dan doordeweekse dagen. In het weekend gaf ik 's ochtends altijd les en 's middags deed ik veel in huis. Ook Jack heeft het altijd drukker in het weekend. Doordeweeks brengt en haalt hij de vrijwilliger van de scholen maar als je daar eenmaal zijn heeft Jack vrij. In de weekenden laten we de vrijwilligers veel van de omgeving zien, nemen ze mee uit eten (al is dat in Azië een breed begrip want we eten gewoon in een eettentje aan de straat voor €1,50) en brengen tijd met ze door om ze het echte Thailand te laten zien. 

Tussendoor werk ik altijd druk aan mijn webshop. De ene dag is dit 10 minuten, de andere dag kan het een paar uur zijn, er gaan nooit dagen voorbij dat ik er helemaal niet aan werk. Nee, ik verdien er niet dik aan, maar ik vind het erg leuk om te doen. Niet alleen het bedenken en uitwerken van nieuwe ideeën maar ook het runnen van een eigen webshop en social media onderhouden is uitdagend. Niet dat ik me voor Nurture Play Love verveelde hoor, maar het is een leuke uitdaging om erbij te hebben.

Ik realiseer me dat we in een bevoorrechte positie zitten waarin het lijkt alsof we kunnen leven zoals we willen. We hebben zeker een leven met veel vrijheid en rust maar er kleven toch ook wel wat mindere kanten aan. Zo is de relatie met mijn schoonouders door diverse redenen de afgelopen maanden behoorlijk verslechterd. Dat is niet zo handig als het je buren zijn. Daarnaast zijn onze inkomsten heel wisselend. We hebben een paar goede maanden gehad waarin we wat opzij hebben kunnen zetten, maar nu hebben we al een paar weken geen vrijwilligers en dat betekend geen inkomsten. Met het lesgeven verdien ik ook niet super veel en mijn webshop is leuk extraatje maar daar kunnen we niet op teren. 

Drinken uit een verse kokosnoot zojuist door papa uit de boom gehaald, genieten!

Toch als je alles bij elkaar ziet denk ik toch wel dat we in Thailand erg gelukkig zijn. Wellicht dat we in de toekomst opzoek zullen gaan naar een andere plek om te wonen. Weg van de soms verstikkende schoonfamilie. Al denk ik dat we eerder iets in Thailand zelf zullen zoeken dan dat we naar Nederland komen. Het zal wel moeilijk zijn om weg te gaan, vooral voor Jack omdat hij daar is opgegroeid. Alle bomen in de tuin heeft hij zelf gepland, alle fruitbomen die soms pas na jaren vruchten geven staan er nu op z'n mooist bij en de grond zelf draagt een deel van zijn familie's geschiedenis. 
Wat er ook staat te gebeuren de komende jaren, een ding weet ik zeker en dat is als we samen sterk blijven staan we alles aankunnen. Door allemaal gedoe in de familie werden we zelf ook in die negativiteit meegesleurd. Jack is van nature een rasoptimist en laat zich niet snel van zijn stuk brengen maar de laatste tijd is zwaar geweest. Hij is altijd mijn positieve rots in de branding en gelukkig heeft hij weer rust gevonden. Samen staan we sterk en proberen er het beste van de maken. Of dat nu in Nederland gaat zijn, op een andere plek in Thailand of gewoon waar we nu wonen, we proberen ons te richten op alles wat we wel hebben en dan voelen wij ons ontzettend rijk.



Zoals ik in mijn vorige blog aangaf ga ik vanaf nu maandelijks een blog schrijven voor MAMA to the max. Mijn eerste blog is inmiddels gepubliceerd en kun je hier vinden:
www.mamatothemax.nl/zwanger-in-het-buitenland
Het kan zijn dat jullie al wat dingen hieruit al in mijn eerdere blog gelezen hebben, maar ik zal op die website iets minder persoonlijk schrijven.

maandag 5 oktober 2015

Wennen, uitrusten en genieten

Trots, blij, verdrietig en opgelucht. Zo voel ik me na aankomst in Nederland ruim een week geleden. Na een reis van bijna 24 uur.

Trots,
op Luna omdat ze het wederom super goed gedaan heeft. Iedere keer denk ik dat deze keer misschien wel het omslagpunt zal zijn, maar nee, ook dit keer was ze weer een voorbeeldige peuter. Nu vindt ze vliegen en vliegtuigen helemaal geweldig maar 12 uur is een vliegtuig zitten is toch wel even andere koek voor een actieve peuter. Van begin tot eind heeft ze weer stil gezeten. De binnenlandse vlucht van een uurtje vond ze al geweldig. De vlucht van Bangkok naar Amsterdam heeft ze heel af en toe wel geklaagd, voornamelijk omdat ze naar buiten wilde... Dat wordt toch even lastig op zo'n hoogte.
Ze heeft netjes gegeten, rustig gespeeld en gelukkig ook lekker even een paar uurtjes kunnen slapen. Ik daarentegen niet, maar het feit dat Luna weer zo rustig was had ook een kalmerend effect op mij. Wederom konden de stewardessen bijna niet geloven dat ze thuis zo druk is. Ik vind het nog steeds ongelofelijk dat ze zo goed stil kan zitten tijdens de vlucht.

Blij,
dat de reis erop zit. Ondanks dat vliegen tijdens de zwangerschap niet als gevaarlijk te boek staat houd je in je achterhoofd wel dat het fout kan gaan. Al die drukverschillen, wie weet wat voor een effect dat heeft op de baarmoeder en de baby. Ik was blij met elke klein schop en dat de tijd toch redelijk snel voorbij ging. Mocht er iets mis gaan dan was ik steeds weer een beetje dichterbij Nederland. Nu ben ik geen doemdenker, maar het is toch wel heel spannend.
Niet alleen medische zorgen zorgde voor een gespannen reis. Zo kwamen we er in Udon Thani airport achter dat mijn koffers niet meteen doorgestuurd konden worden naar Amsterdam en dat ik dus in Bangkok eerst mijn koffers op moest halen en toen weer opnieuw inchecken. Met maar 2,5 uur tussen aankomst en vertrektijd en 2 zware koffers, 2 stuks handbagage, een buggy, een peuter die op zulke momenten gedragen wil worden en ruim 6 maanden zwanger op een heel groot vliegveld kun je je voorstellen dat de paniek even toesloeg. No way kon ik dat allemaal alleen. Door de zwangerschap was ik toch al wat emotioneler dus de tranen sprongen me in de ogen. Luna keek me aan en ook haar oogjes vulden zich met traantjes. Daar schoot ik natuurlijk nog meer van vol. Ondertussen probeerde Jack van alles te regelen met de stewardessen want zo liet hij zijn zwangere vrouw en dochter niet naar Bangkok gaan. Hij overwoog zelfs een extra ticket te boeken zodat hij mij kon helpen. De stewardessen hadden kunnen regelen dat ik bij de gate in Bangkok meteen opgevangen zou worden en dat ik op assistentie van het personeel daar kon rekenen. Ze hadden niks te veel gezegd, er stond netjes een mannetje ons op te wachten toen we het vliegtuig uit kwamen. Aarzelend toch maar in de rolstoel gaan zitten, ondanks dat ik me een beetje bezwaard voelde want ik kan gewoon lopen maar stiekem was het toch best fijn. Deze lieve meneer heeft netjes mijn koffers van de band gehaald en is met me meegelopen naar de check in terwijl Luna weer lekker in de buggy kon zitten. Toen ik deze lieve meneer meerdere malen bedankt had konden we rustig doorlopen naar de security check en customs (voordeel als je zwanger bent en een peuter bij je hebt, de mag overal zo doorlopen). Ondertussen was Luna in slaapgevallen en hadden we nog maar 45 minuten te doden tot het boarden. Wat dus begon als een hectische reis, eindigde gelukkig in een soepele overstap en reis.
Helemaal op van alle indrukken op het vliegveld
Verdrietig,
dat we Jack achter hebben moeten laten. We weten allebei waar we het voor doen, maar dat maakt het gemis niet minder. Het afscheid was moeilijk, helemaal om Luna en haar papa afscheid te zien nemen. Die twee zijn zo gek op elkaar. Luna zal Jack de eerste paar dagen nog niet missen denk ik omdat ze dan te veel nieuwe indrukken om zich heen heeft. Voor Jack is dat wel even anders want die zit in een stil huis. Hij had besloten om daarom ook maar even een paar dagen naar de tempel te gaan zodat hij daar even tot rust kan komen.
Het zal moeilijk worden de komende weken, maar we gaan er gewoon het beste van maken. We hebben dit wel over voor de gezondheid van mij en ons kindje.

Opgelucht,
dat bij de controle bij de verloskundige alles in orde was. De baby trappelt met zo gezellig en veel als normaal en ik voel me verder prima, maar het is toch wel even fijn om die bevestiging van de verloskundige te krijgen.
Nu we weer lekker in Nederland zijn gesetteld kan me wat rustiger voor bereiden op de komende maanden. Geen spannende vliegreis in het vooruitzicht, buiten de reis terug straks met z'n vieren, maar dat duurt nog wel een paar maanden. Eerst komt Jack nog en dan wachten we rustig af tot deze kleine zich laat zien!
Mevrouw heeft het prima naar haar zin bij opa en oma op de bank


Ik heb ook nog een leuk nieuwtje! Afgelopen juni ben ik gast blogger geweest bij een mama blog. Door alle drukke van het weer teruggaan naar Thailand ben ik helemaal vergeten dit te vertellen. Mocht je het stukje van afgelopen juni nog willen lezen, dit is de link:
mamatothemax.nl/nederlandse-mama-in-het-buitenland
Maar dat is het nieuwtje niet. Marjon, het brein achter MAMA to the max blog zocht een paar weken geleden naar bloggers om haar blog te komen versterken. Ze zocht ook een 'mama in het buitenland', dus ik reageerde meteen. Al snel kreeg ik een reactie dat ze mij had uitgekozen voor de 'mama in het buitenland' rubriek. Vanaf deze maand zal ik maandelijks een blog op haar website schrijven. Het zal een iets minder persoonlijke blog zijn dan dat ik hier schrijf en meer over het wonen in het buitenland, maar ik ben erg blij met deze kans. De blog zal meestal rond de 13e geplaatst worden, dus hou ook haar website in de gaten!

maandag 21 september 2015

Volksverhuizing

Het idee dat ik moet gaan pakken voor bijna 5 maanden geeft me al buikpijn. Hormonen gieren door mijn lijf en ik weet niet waar ik moet beginnen. Dit is niet heel gebruikelijk voor mij. Ik ben niet iemand die snel overweldigd is door iets, laat staan dat ik niet weet waar ik moet beginnen. En toch, nu het nog maar 4 dagen is, schiet ik in de stress.

Op de buik poseren
Het was vanaf het begin van de zwangerschap eigenlijk al meteen wel duidelijk dat we weer naar Nederland zouden komen voor de bevalling. Buiten het feit dat het gewoon fijn is om familie en vrienden om je heen te hebben, is de medische zorg zo veel beter in Nederland. Toch sloop er eens in de zoveel weken weer een twijfel in, doen we er wel goed aan? Alle opties werden weer afgewogen en steeds kwamen we weer uit op Nederland.
En waarom dan toch steeds weer die twijfel?

Thailand is ons thuis, hier hebben we ons eigen huis en ons gezinnetje opgebouwd. Hier hebben we elkaar ontmoet en hier voelen we ons fijn. Om dus zomaar even je spullen te pakken en huis en haard te verlaten voor bijna 5 maanden, dan is het logisch dat je daar af en toe moeite mee hebt. Het zou haast raar zijn als dat niet zo was! Op dit moment voelt het weer onwerkelijk dat ik zo lang van huis zal zijn. Toen ik zwanger was van Luna woonde we pas net 3 maanden in ons eigen huis. Het was natuurlijk wel eigen, maar toch waren we nog niet zo gesetteld als nu. Het voelt dit keer toch wel apart.

Groeiend buikje, hier 24 weken (nu bijna 28wk)

En wat zijn de alternatieven op Nederland dan? De eerste, thuisbevallen is geen optie hier. Er bestaat niet zoiets als een verloskundige of kraamzorg hier. In het verleden beviel iedereen thuis omdat er simpelweg geen ziekenhuizen in de buurt waren en vervoer ook niet optimaal was. Bijna iedere vrouw in de familie wist wel wat ze moesten doen en ieder dorp had wel een vroedvrouw. Met de komst van de westerse geneeskunde is dit beroep bijna volledig uitgestorven. En de kennis onder de vrouwelijke bevolking wat te doen bij een bevalling. Jack kan zich de geboorte van zijn nichtje nog goed herinneren. Alle tantes en oudere nichten waren in de kamer aanwezig. Alle mannen zaten buiten (te drinken..). Iedereen had een taak, de ene kookte de handdoeken en dekens uit, de andere zorgde voor de juiste kruiden om te drinken of inhaleren en weer een ander hielp de moeder zelf.
Het klinkt allemaal heel mooi, maar als er toen iets fout ging, ging het natuurlijk ook goed fout. Dat is niet een risico dat ik graag wil nemen. Afgezien van het feit dat ik niemand uit mijn schoonfamilie aan mijn kraambed zou willen hebben, maar dat is weer een ander verhaal...

De andere optie zou het ziekenhuis zijn. Het dichtstbijzijnde goede ziekenhuis is in Nongkhai, zo'n 45 minuten rijden. Dat alleen al is ontzettend ver als je al weeën hebt. Luna is binnen 5 uur geboren en, ondanks dat dat geen garantie is, is de kans wel groot dat deze kleine er nog sneller is. Bevallen in een auto zie ik ook niet echt zitten. Daarnaast voeren ze hier met alle plezier keizersnedes uit en daar krijg ik al helemaal de kriebels van. Begrijp me niet verkeerd, het is ontzettend goed dat keizersnedes mogelijk zijn en in vele gevallen redden ze het leven van moeder en/of kind. Het uitvoeren van een keizersnede om geld redenen of om het gemak van de moeder (je gaat toch geen uren lang pijn lijden en persen?!) dat verontrust mij. Mocht er tijdens de bevalling blijken dat er iets mis is, ben ik zeer blij als een keizersnede mijn of mijn baby's leven kan redden, maar het moet niet plaatsvinden puur uit geld overwegingen. Aan een keizersnede verdient een ziekenhuis al gauw 3 tot 4 keer meer als aan een natuurlijke bevalling. Je zult dus begrijpen dat ik de mening van een arts dan een stuk minder objectief vind.

Gekke bekken trekken voor de camera
Als ik zeker wil zijn van een goede arts die mijn gezondheid belangrijker vindt dan het geld dat hij aan mij kan verdienen, dan moeten we uitwijken naar Bangkok of Chiang Mai. En beide liggen nu niet echt om de hoek, Bangkok is 600km en Chiang Mai bijna 700km. Dat zou dus betekenen dat we dan bij ongeveer 37 weken die kant op zouden moeten. Mocht ik dan nog eens 2 weken over tijd gaan, zitten we daar in totaal 5 weken af te wachten en dan nog de hersteltijd erna. Dan zitten we daar weken lang zonder familie of vrienden in een appartement of ziekenhuis. Wederom, geen ideale situatie als je het mij vraagt.

Buiten het feit dat wij bijna 5 maanden van huis zijn, raken mijn ouders een stukje van hun privacy en hun huis voor bijna 5 maanden kwijt. Natuurlijk is het fijn om weer even tijd met elkaar door te brengen, maar wij realiseren ons ook wel dat het toch ook wel een druk voor mijn ouders is. Eerst komt dochter met kleindochter, dan komt de schoonzoon er nog bij en als klap op de vuurpijl komt er ook nog een pasgeboren baby'tje bij. Met Luna hadden we veel geluk omdat zij vrij snel de nachten doorsliep en weinig huilde, maar wie weet hoe deze kleine wordt.
Ineens hebben ze dus 4 extra mensen in huis, dat is ook niet niks! Maar ook dit hebben we uitvoering met mijn ouders besproken. Als zij het echt te veel zouden vinden dan hadden we naar een andere oplossing moeten zoeken, want ik wil mijn ouders absoluut niet tot last zijn. Het brengt ook wel weer iets bijzonders met zich mee. Mijn ouders maken de eerste uren, dagen en weken heel intens mee. Dat was bij Luna ook zo. Ja, het afscheid is verschrikkelijk en zal ook dit keer niet minder emotioneel worden, maar als we kijken hoeveel bijzondere momenten we wel met elkaar hebben kunnen delen, dan krijg ik weer een warm gevoel van binnen.

Het liefst geeft ze de hele dag kusjes, ook op mijn buik

Dus na alle opties weer te hebben afgewogen is Nederland nog steeds de beste optie. Het pakken is lastig, wat neem je wel mee en wat niet. Een heel deel van alle babyspulletjes moeten weer naar Nederland want ik ga niet alles weer opnieuw aanschaffen. Een koffer is al helemaal vol met baby-/zwangerschapsspullen en Luna's kleren, nu de rest nog. Tot overmaat van (stress-)ramp is mijn wasmachine gisteren kapot gegaan. Een paar wassen liggen nog op mij te wachten. De monteur komt woensdag of donderdag of vrijdag... Dit is Thailand, haast hebben ze niet. Dan maar wat wasjes draaien bij mijn schoonmoeder al is die wasmachine niet zo goed...
Adem in, adem uit, I've got this! Uiteindelijk zijn het maar spullen, zolang we straks met z'n drieën en daarna vieren samen zijn is alles goed!
Een beetje wazig, maar wat is ze een pretletter





dinsdag 15 september 2015

Luna zegt...

...veel, heel erg veel.
Vanaf het moment dat ze begon met praten, bij ongeveer 14 maanden, heeft ze besloten niet meer stil te blijven. Wat een ongelofelijk kwebbeltje en ik lig ook zo vaak in een deuk om haar uitspraken.

Lekker met water spelen om af te koelen
Een paar weken geleden is ze begonnen met voltooid deelwoorden.... Ja, ze is pas 2,5 maar ze vindt het blijkbaar tijd worden om de juiste vervoeging te gebruiken. Dat de Nederlandse taal best gecompliceerde is, daar kom je vanzelf achter als je peuter aan het praten is. Ze kan me ontzettend enthousiast vertellen dat ze GEspeeld heeft met de buurjongen, met wie ze GEvoetbalt heeft en de poesjes heeft GEaaid. Maar vervolgens heeft ze geslaapt (want wie bedenkt er nu geslapen...), heeft gepapa leest (want lezende papa kun je best vervoegen!) of gezingt voor Boeddha (samen met haar vader voor Boeddha bidden).
Het grappigste is het wanneer ze aan het spelen is en tegen haar poppen en knuffels aan het praten is. Zo heeft ze geboodschapt en haar pop heeft gedrinkt.

De Thaise vingertjes tijdens het poseren :)
Haar Thais is ook goed. Hoewel ze wel meer Nederlands dan Thais spreekt maak ik me daar geen zorgen over. Ik denk dat haar woordenschat van Nederlandse woorden ten opzichte van haar Thaise woordenschat ongeveer 65% -35% is. Ik praat natuurlijk de hele dag tegen haar. Jack is wel regelmatig thuis, maar hij is toch ook veel van huis. Vandaar dat ze meestal meer Nederlands hoort dan Thais.

Problemen met omschakelen heeft ze trouwens ook nooit gehad. Ik was bang dat ze misschien een beetje een achterstand zou oplopen omdat ze toch 2 talen direct hoort en 1 taal indirect, maar van een achterstand is totaal geen spraken. Laatst vroeg ze mij waarom haar neefje (4 maanden jonger) niet terug praatte. Bijdehandje, niet alle kinderen zijn snel en jongens staan er vaak om bekend dat ze wat later zijn.
Ze heeft nooit moeite gehad tegen wie ze Nederlands en tegen wie ze Thais moet praten. Daar heeft ze vanaf het begin goed onderscheid in kunnen maken. Natuurlijk haalt ze wel eens dingen door elkaar, maar Thais en Nederlands in een zin doet ze eigenlijk nooit. Wat wel gebeurd is dat ze Nederlands tegen haar Thaise opa en oma praat omdat ze simpelweg het Thaise woord niet kent. Ze is nogal een pittige dame dus dat zorgt nog wel eens voor driftbuien als ze niet meteen begrepen wordt. Jack z'n Nederlandse woordenschat is ook al aardig gegroeid omdat hij zo veel Nederlands om zich heen hoort. Mijn Thaise woordenschat is ook aan het groeien, alleen gaat het bij mij niet zo snel.

De grootste lol hebben ze samen op de 'springkoe'

Voor nu focussen wij ons alleen op Nederlands en Thais, maar Jack en ik communiceren natuurlijk in het Engels. We praten nooit direct Engels tegen haar, omdat dat alleen maar voor meer verwarring zou zorgen. Maar haar kleine gespitste oortjes vangen het natuurlijk wel op. Zo zaten we laatst te ontbijten toen Jack Luna een kusje op haar bol gaf, waarna mevrouw zich boos omdraaide en riep: "I'm still eating." Buikpijn van het lachen! Wij hebben dat nooit tegen haar gezegd en het kwam er zo bijdehand uit dat we allebei in lachen uitbarsten. Ongemerkt pikt ze dus ook best wat Engels op en wat ons nog het meeste verbaasd is dat ze het ook op de juiste momenten weet te gebruiken. Jack probeerde laatst op de computer wat te doen toen hij wat papieren liet vallen. Luna riep meteen Isan Survivor (de naam van onze vrijwilligerswerk organisatie) tok leo, wat betekent dat Isan Survivor gevallen is. Wij spreken de naam van onze organisatie eigenlijk nooit uit, dus hoe ze daar nu weer bij kwam, ongelofelijk. Ik sta er iedere dag van te kijken wat die kleine oortjes allemaal opvangen. 
Zo weet ze ook precies hoe ze moet reageren als ik in het Engels over haar praat tegen Jack. Hier kunnen we dus geen Engels praten om iets voor haar achter te houden, haha.

Ondeugd
Natuurlijk is vooruitgang in taal een goed teken, soms vind ik het een beetje jammer dat ze een woord wel goed weet uit te spreken omdat het in Luna taal zo veel schattiger klonk. Hieronder een aantal voorbeelden van woorden die ze inmiddels wel goed uitspreekt (met vertaling erbij):
Grafiem - graafmachine (een paar deuren verder hebben ze er een...)
Wawarm - warm
Koewajaja - koala, hier heeft ze nog steeds wel moeite mee
Fiefoon - telefoon
Treintje - traantje
Danke wel - spreek voor zich
Was te dat? - wat is dat?
Wc papapier, deze gebruikt ze ook nog steeds.

Hoe wonderlijk is het menselijk brein toch, vooral van zo'n kleine peuter. Hoe snel ze dingen oppakt, niet alleen de taal maar ook andere dingen. Het is zo mooi om dat van dichtbij te kunnen volgen, alle kleine ontwikkelingen. Hoe ze moedert over haar poppen en knuffels, flesjes melk geeft en ze in bedje legt. En als ze wegloopt zegt ze precies hetzelfde als ik altijd zeg tegen haar als ik haar op bed leg, zo schattig! Jack roept af en toe ook mini Patricia naar Luna omdat ze precies praat en doet zoals ik doen, te grappig!
Lekker Nederlandse boekjes lezen met papa


zondag 6 september 2015

Nurture Play Love

Op 15 september is het alweer een jaar geleden dat ik mijn webshop opende. Ik deel eigenlijk maar weinig van mijn webshop hier, dus ik dacht, het wordt nu wel eens een keertje tijd!






In het afgelopen jaar heb ik veel dingen bijgeleerd over het runnen van een eigen webshop. Instagram is daar een hele grote hulp in geweest. Voor wie Instagram niet kennen, het lijkt een beetje op Facebook maar hier draait het om de foto's, niet de teksten. Ook kunnen er geen links en dat soort dingen gedeeld worden, waardoor ik vind dat je veel minder spam over je heen krijgt.
Via Instagram heb ik veel mom-entrepreneurs leren kennen, moeders die vol- of deeltijd hun eigen webshop runnen vanuit huis. Internet vervaagt afstanden waardoor het soms lijkt alsof we elkaar echt kennen. Het kringetjes van vrouwen die ik op Instagram volg zijn vooral van het elkaar complimenteren in plaats van elkaar het succes misgunnen, iets dat op internet en social media helaas maar al te vaak gebeurd. Oprechte complimenten en opbeurende woorden helpen je weer verder te komen.



Afgelopen week ben ik op Instagram over de 1000 volgers heen gegaan. Een super compliment dat mensen mijn werk dus echt mooi vinden en het leuk vinden om mij en mijn creaties te volgen. Nu hoor ik je denken, en dan heb je dus ook al veel verkocht. Dat niet, maar ik heb nooit een specifiek doel voor mezelf gezet. Simpelweg omdat ik gewoon wilde creëren en er plezier in hebben. Toch heb ik wel al ongeveer 50 items verkocht. Veel in Nederland direct aan familie of vrienden, een beetje direct via de webshop maar ook toch best wat items via Instagram. 
Heel eerlijk dacht ik wel dat ik na een jaar misschien wel meer verkocht zou hebben, maar ik had me nooit gerealiseerd dat ik zoveel inspirerende en lieve mensen zou 'ontmoeten' tijdens dit jaar. Het heeft me al zo veel meer gebracht dan ik had kunnen denken. Ik ben verschillende keren geïnterviewd voor een blog, ik heb mee mogen werken aan een workshop om mijn webshop meer een itentiteit mee te geven en ik heb mezelf kunnen ontplooien.



Bovenal ben ik blij dat ik er mijn ei in kwijt kan. Nu ben ik sowieso niet het type dat zich snel verveeld, maar nu heb ik ook een creatieve uitlaatklep. Na jaren lang dag in dag uit creatief bezig te zijn geweest op het MBO en het HBO, miste ik het toch wel. Voor de geboorte van Luna had ik al wel eens wat sjaals, mutsen en poncho's gehaakt, maar dat stopte toen ik naar Thailand verhuisde. Nadat ik hier erg mooie katoen gevonden had, sloeg mijn creativiteit weer op hol. Nu nog steeds, mijn hoofd stroomt over van ideeën. Nog voordat het ene af is, begin ik alweer aan het volgende omdat ik niet kan wachten om mijn ideeën werkelijkheid te laten worden. Ik vind het heerlijk om lekker te gaan zitten, haaknaalden op schoot en de deken of het speeltje onder mijn handen te zien groeien. Ik heel erg veel plezier en energie uit. 
Als ik moet gaan omrekenen wat ik er per uur op verdien dan is het een mager loontje, maar dat is niet mijn hoofdreden. Natuurlijk verdien ik er wel aan, maar het gaat mij meer om het creëren. Nieuwe patronen bedenken, nieuwe kleurencombinaties en unieke items maken, dat is waar het mij om te doen was.




Nu focus ik me alleen nog op accessoires voor de baby-/kinderkamer. Ik maakte eerst ook nog haarbandjes en mutjes maar dat viel niet echt in een categorie te plaatsen. Vandaar dat ik, met behulp van die workshop, besloten heb om me alleen nog te focussen op babykamer accessoires zoals speeltjes, dekentjes, mobielen voor boven bedjes en slingers. Allemaal nog steeds gemaakt van 100% katoen, verbouwd, gespannen en geverfd in Thailand. 



Zoals jullie weten komen wij over een kleine 4 weken weer naar Nederland. Op dit moment ben ik in gesprek met wat Nederlandse webshops die eventueel wel interesse hebben in ee samenwerking. Super leuk natuurlijk, want ik denk dat vaak de verzendkosten een probleem opleveren als mensen zouden willen bestellen. Als producten ook in Nederlandse webshops zou liggen, zou het wellicht wat makkelijker worden. 
Tijdens de bijna 5 maanden dat we in Nederland zijn zal ik ook niet stil blijven zitten. Hoewel ik me natuurlijk wel ga voorbereiden op de komst van deze spruit en daar de eerste paar weken ook wel lekker van ga genieten, zal ik ook zeker niet stil gaan zitten. Vandaar ook een oproep aan jullie allemaal. Mochten jullie zelf op zoek zijn naar uniek kraamcadeau of weten iemand die dat is of misschien heb je wel een speciaal kleurenverzoek, laat het mij zo snel mogelijk weten. Dan kan ik het katoen of de items vanuit hier meenemen en bespaar je de verzendkosten! Spread the word!!


Wil je op de hoogte blijven van alle updates? Volg mij op:
Instagram: @nurtureplaylove

donderdag 3 september 2015

The big 3-0

Als je op de middelbare school zit kun je niet wachten tot je volwassen bent. Tijdens het studeren droom je weg over die fantastische baan, een mooi huis en fijne vakanties. En dan ben je afgestudeerd, ben je gaan reizen, verliefd geworden, gezinnetje gesticht en dan ineens, vanuit het niets ben je 30! 
Wat?! Nee, stop de tijd, hier moet iets zijn foutgegaan. Het kan niet al 6 jaar zijn sinds ik ben afgestudeerd en ben gaan reizen. Of toch wel? 

Ik zag mezelf niet als iemand die zich druk zou maken om het bereiken van een bepaald leeftijd, maar toen was daar ineens de 30. Alsof ze vanuit het niets kwam opzetten en mij volledig overviel. Dertig. Het staat er toch echt.

Boefje met een kerstmuts die ze ergens gevonden had :)

Ik ben in inmiddels al 4 weken dertig en ik ben er inmiddels aan gewend. Maar waarom overviel het me zo? Er is niet een specifieke reden, maar er zijn gewoon wat dingen bij elkaar. Ten eerste begin ik me een beetje oud te voelen tegenover de vrijwilligers. Vooral de laatste tijd hebben we veel 18 jarige meiden. Als dingen als muziek, films of tv series voorbij komen kijken ze mij met open mond aan (of ik hen...). Wist je bijvoorbeeld dat de eerste aflevering van Friends 21 jaar geleden werd uitgezonden. Ja je leest het goed 21 jaar! Dat vond ik nu de uitgelezen reden om weer eens een Friends marathon te houden, heerlijk!

Een andere reden is dat ik dacht dat ik wat zekerder van de toekomst was. Natuurlijk weet (gelukkig) niemand wat de toekomst echt brengt maar een groot vraagteken is wel wat beangstigend. Helemaal omdat ik dit nog nooit meegemaakt heb. Al op de middelbare school wist ik dat ik de interieur kan op wilde. Ik had al snel een leuke MBO gevonden, werd aangenomen en heb daar 4 super leuke jaren gehad. Op het MBO vond ik al snel een HBO die precies aansloot bij wat ik zocht. Wederom rolde ik daar zo in. Na het studeren wilde ik graag reizen en ook dit ging soepeltjes. Verliefd worden stond niet op mijn lijstje, maar was meer dan welkom. Zelf de beslissing om naar Thailand te verhuizen ging zonder zware twijfels. Ik ben absoluut niet over een nacht ijs gegaan en ik heb er veel en lang over nagedacht maar het voelde gewoon goed. Het was op dat moment wat ik wilde doen, zonder twijfel. Natuurlijk wist ik niet of het zou gaan werken, de relatie, het land en de gewoontes. Maar onzeker ben ik nooit geweest. Ik zou wel zien, als het niet uitpakte zoals gedacht kon ik altijd gewoon mijn spullen pakken en weer terugkeren.

Poseren doet ze maar al te graag


De eerste jaren hebben we geen moment twijfels gehad. Ook over onze kinderwens waren we snel uit. Laten we het proberen, we zijn er klaar voor. Wederom geen twijfels maar volle overgave en vertrouwen.
Waarom nu dan ineens wel? Daar heb je die stomme dertig weer. Alles oppakken en overnieuw beginnen klinkt bij dertig ineens veel ingrijpender. Want wat als het nu niet goed uitpakt? Pak je dan (weer) alles op om ergens anders opnieuw te beginnen?

Hadden we dit niet allemaal kunnen bedenken voordat we kinderen kregen? Natuurlijk hebben we het hier over gehad en hebben we alle opties afgewogen maar je kunt blijven dubben tot je een ons weegt want zeker weten doe je het nooit. Wat wij wel zeker wisten van elkaar was onze liefde. Het klinkt allemaal wel heel zoetsappig maar als de liefde goed zit kom je er samen wel uit, hoe moeilijk de situatie ook is.

Smile
Nu Luna 2,5 jaar oud is begint de 'waar naar school' vraag groter te worden. Wat gaan we doen met onderwijs. Alle opties passeren regelmatig de revue. Wij zitten met onze vrijwiligers natuurlijk middenin het onderwijs en wij zien ook de kwaliteit. Of moet ik zeggen, het gebrek aan kwaliteit... Het onderwijs in Thailand is dramatisch. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar hoe meer ik zie en hoor, het erger het eigenlijk is. Alle kinderen zitten bijvoorbeeld van 8.00 's ochtends tot 15.00, 5 dagen per week op school, ongeacht de leeftijd. Helaas wordt deze tijd niet nuttig besteed. De kinderen zitten soms uren alleen omdat de docent iets anders aan het doen is. Een televisie wordt aangezet en de kinderen worden alleen gelaten. Af en toe komt er een docent om de hoek kijken en verder worden ze aan hun lot overgelaten. Dit gebeurd minimaal 1 dag in de week, maar helaas meestal vaker.
Daarnaast bestaat kritisch denken totaal niet in het onderwijs. Wat de docent zegt is waarheid, je hoeft zelf niet na te denken, je hoeft alleen maar te onthouden. Fouten maken is ook uit ten boze, dus je kunt maar beter stil op je stoel zitten en knikken dat je het begrijpt anders zou je de docent nog beledigen.
Je kunt je dus wel voorstellen dat ik niet sta te springen om Luna hier lokaal onderwijs te volgen. De privéscholen om ons heen zijn ook al niet veel beter. Een ander alternatief, thuisonderwijs. Ook dit hebben we serieus overwogen, maar dan komt er wel een hele druk op mij te leggen, en dan nog maar te zwijgen over het sociale aspect. 

De laatste optie zou Nederland zijn. Maar als we dachten dat thuisonderwijs al een hele kluif was, naar Nederland verhuizen zou nog veel ingrijpender zijn. Luna en ik (en straks de baby) kunnen natuurlijk makkelijk zo verhuizen. Ik sta ook nog steeds voor een huurhuis ingeschreven dus ook dat zou geen probleem zijn. Maar dan Jacks visum/verblijfsvergunning. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het goed dat de regels er zijn en dan ze streng zijn, maar voor ons betekent het concreet dat we de eerst komende jaren niet zouden kunnen verhuizen. Financieel zou dat zo lastig worden. Ten eerste moet ik eerst een baan zoeken voor minimaal 3-4 dagen per week om aan de visum kwalificaties te voldoen, Jack achterlaten in Thailand en mijn kinderen ergens onderbrengen. Als ik aangenomen word moet ik een jaar contract hebben voordat we de visumprocedure kunnen gaan starten. Mocht het visum toegewezen worden moet ik nog 5 jaar lang een jaar contract hebben en 3-4 dagen per week blijven werken om aan die eisen te blijven voldoen. Vervolgens moeten we dus onze organisatie opgeven en mag Jack simpel werk gaan doen, helemaal onder aan de ladder beginnen.

Sinds een klein maandje slaapt mevrouw (super trots) in een groot bed en ze is er nog nooit uitgevallen, gelukkig!

Je kunt je misschien wel voorstellen dat de gedachte alleen al ons kopzorgen bezorgt. Ik ben zeker niet vies van werken, maar ik ben juist blij dat ik hier bij mijn kinderen kan blijven en toch een beetje aan het werk kan blijven met onze organisatie en mijn webshop. Een vrijheid die ik dan op zou moeten geven, met ook nog het risico dat Jack's visum helemaal niet goedgekeurd wordt en we alsnog weer terug naar Thailand moeten.
We vinden het leven hier juist zo fijn, rustig en niet gejaagd, maar voor onze kinderen zouden we het allemaal opgeven. Mocht het de juiste keuze zijn natuurlijk. En daar liggen we allebei regelmatig van wakker (en van een baby die graag aerobics doet midden in de nacht, maar dat is weer iets anders...). Dit alles maakte het 30 worden toch wel beladen. Wat gaat de toekomst brengen? Voor nu focussen we ons op de komst van de kleine in december, gaan we wat dingen uitzoeken in Nederland en proberen we niet te veel te stressen over wat ons te wachten staat. Kleine stapjes. Het eerste kleine stapje is op 25 september, de vliegreis naar Nederland. Dan ben ik ruim 28 weken zwanger en heb ik een peuter bij me. Als ze zich gedraagd zoals ze zich de afgelopen keren heeft gedragen, hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Fingers crossed.

woensdag 29 juli 2015

Het vogeltje dat nooit zal leren vliegen

Ik stap de slaapkamer uit en mijn oog valt meteen op iets kleins op de grond. Ik kom dichterbij en vind een levenloos baby vogeltje. We hebben een nest in ons bamboe plafond zitten (dit hebben we ieder jaar) dus ik wist meteen waar het vandaan kwam. 
Het kleintje had nog niet eens veren en zelfs de oogjes waren nog gesloten. Een kans om de wereld te kunnen zien of zelfs uit te vliegen heeft dit kleintje nooit gehad. 

Ironisch genoeg gebeurde dit precies in week dat ik 20 weken zwanger ben maar ook de week waarin ik uitgerekend zou zijn, mocht het in december niet fout gegaan zijn. Ik heb er wekenlang niet meer veel bij stil gestaan, maar toen de 20 weken naderde sloop het langzaam weer naar binnen. Vandaag, 29 juli, zou ik zijn uitgerekend en heel onbewust dwaalden mijn gedachten of naar hoe zou het nu zijn geweest? Zou hij of zij al geboren zijn of zou ik overtijd gaan? Hoe zou Luna het vinden, zou ze zenuwachtig zijn of knuffelt ze al lekker met haar kleine broertje of zusje? Gedachten die je wel wilt stoppen want aan zelfkwelling heb je niks, maar toch speelt het door mijn hoofd.



Voor mijn gevoel deelt deze kleine de baarmoeder ook een klein beetje met ons vorige 'kindje'. Voor mij is het een geruststellende gedachte. In het Engels heb je een hele mooie term voor de baby's die komen na een miskraam of vroeggeboorte; Rainbow baby. Een regenboog verschijnt alleen maar tijdens een storm of aan het einde van een storm. Iets moois ondanks de hevige storm. Lang heb ik deze term niet aan willen nemen, het werd dan zo'n bevestiging van wat was. En nu, nu de pijn weer een beetje aan het terugkomen is, vind ik troost bij de gedachten dat ik een Rainbow baby bij me draag. Dit kleintje is een prachtig voorbeeld dat er iets moois verschijnt na een storm. En hoewel de storm weer even in mij oplaaide, vind ik rust als ik denk aan onze Rainbow baby en het wonder dat ik weer zwanger mocht worden en dat ik al zo ver ben.

Bij het aanbreken van de 20 weken komt ook meteen de 20 weken echo om de hoek kijken. Vele kijken er naar uit, toch wel spannend maar vooral leuk. Bij mij greep het idee voor een echo me naar de keel. Geen enkele echo verliep goed bij de zwangerschap van Luna. De 12 weken echo werd er gezegd dat ik placenta previa zou hebben. Een laag liggende placenta bij geen verandering zou vanaf ongeveer de 20e week bedrust betekenen en dus geen bevalling in Nederland. Bij de 20 weken echo was de placenta mooi omhoog getrokken dus dat was geen probleem meer. Dit keer was de gynaecoloog bezorgt over een groot hoofd en de kleine hoeveelheid vruchtwater. Wederom gingen we naar huis met een bezorgd gevoel. 
In Nederland gingen de echo's van kwaad tot erger. Van een rare stand van de handjes tot niet uit te sluiten syndromen. Ondanks alle onrust, verdriet en pijn beviel ik op 27 maart 2013 gewoon van een kerngezonde dochter. De handjes was niks meer dan een voorkeurshouding, ondanks het weinige vruchtwater heeft ze niet geleden onder de weeën en van een syndroom was absoluut geen spraken.



Ik heb ontzettend van de zwangerschap kunnen genieten maar de zorgen en angst hadden ook een grote plek in mijn hart. Deze zwangerschap was zo meer dan welkom, maar begon al beladen. Hoewel de eerste echo's in Nederland een fijne bevestiging waren dat alles goed ging hebben we nu lang nagedacht of we wel weer door de achtbaan wilden gaan. We hebben er lang en veel over gepraat, wel doen of niet doen. Natuurlijk is het goed dat er bij echo's gekeken wordt of alles goed, maar voor ons zijn dat tot nu toe alleen maar onnodige zorgen geweest. En mocht er echt iets aan de hand zijn kunnen we er nu toch niks aan doen, en we willen er ook niks aan doen. Vandaar dat we er voor nu even vanaf zien. De kleine beweegt veel dus een bevestiging of alles goed gaat heb ik op dit moment niet nodig. Daarnaast willen we ook dit keer het geslacht niet weten, dus dat zou ook geen reden zijn voor een echo.

Ik voel me prima en daar draait het voor ons allemaal al. Jack kijkt er helemaal nuchter tegenaan. Zolang ik me goed voel en de baby voel, zien wij nu even geen noodzaak. Wellicht dat we voor de vliegreis naar Nederland nog even een echo laten maken om te kijken of het veilig is om te vliegen, maar dat duurt nog 2 maanden. Nu genieten we gewoon van deze zwangerschap zonder zorgen. 

Echte buikfoto's heb ik ook nog niet durven maken, vandaar de badkamer selfie :)