Vrijheid en rust of lui en saai

We zijn inmiddels weer ruim 3 weken in Nederland en helemaal gesetteld. Nu ik weer even van huis ben ga je automatisch nadenken over je leven. Soms heb je even afstand nodig om dingen weer helder te zien.

Dik ingepakt tegen de kou in Nederland

De afgelopen maanden hebben we een eventuele verhuizing naar Nederland weer opgegooid. Dit is een regelmatig terugkerend gespreksonderwerp maar dit keer waren we wat serieuzer aan het uitzoeken wat de mogelijkheden zijn. Nu ik weer even in Nederland ben heb ik alles wat beter op een rijtje kunnen zetten. Niet dat de knoop definitief is doorgehakt of definitief niet doorgehakt wordt maar het heeft mij wel wat dingen doen realiseren.

In Thailand leiden we een rustig leven. Sommige mensen zouden het saai vinden of ons misschien wel lui vinden maar wij genieten. De tijd die we met elkaar kunnen doorbrengen, de vrijheid die we hebben en het klimaat zijn toch dingen die voor mij steeds zwaarder gaan wegen. Ik vind het heerlijk om nu in Nederland te zijn en de goede Nederlandse zorg te mogen ontvangen, maar ik mis mijn leventje in Thailand toch wel. Dat het echt mijn thuis is geworden wist ik al wel een tijdje maar dat het toch zo diep zat had ik niet verwacht. 

Ik vind het heerlijk om geen wekker te zetten maar gewoon wakker te worden van de zon. We hebben in Thailand namelijk geen grote verschillen tussen de zonsopkomst in de zomer of winter. Het begint altijd tussen half 5 en 6 uur licht te worden en ik sta altijd tussen 6 en 7 uur op. We hebben geen enkele klok in huis hangen en een horloge draag ik al jaren niet meer. Doordat de zon altijd op vaste tijden opkomt en ondergaat navigeer ik me op de zon gedurende de dag. Zo ook met etenstijden. Beginnen we honger te krijgen en valt de zon net de keuken in? Dan is het rond 12 uur en gaan we lunchen. Is de zon bijna uit de keuken? Dan wordt het tijd om aan het avondeten te beginnen. 

Just another day in Thailand; onze geiten op de trap ipv in hun verblijf...

Geen dag is hetzelfde (bij wie wel?!). Sommige dagen starten we langzaam op en vliegt de ochtend voorbij zonder echt iets gedaan te hebben. Andere dagen heb ik al verschillende wassen gedraaid, de afwas gedaan en de badkamer schoongemaakt voordat het 11 uur is. Mijn productiviteit hangt ook sterk af van het weer. Je kunt je voorstellen in de zomer, met temperaturen van 40+ dat je 's ochtends voor 9 uur zo veel mogelijk gedaan wil hebben want anders komt er door die hitte niks meer van. In onze winter, als de temperaturen lager zijn en de nachten behoorlijk koud kunnen zijn is het juist fijn om even wat langer in bed te blijven liggen. 

De weekenden zijn voor mij altijd juist drukker dan doordeweekse dagen. In het weekend gaf ik 's ochtends altijd les en 's middags deed ik veel in huis. Ook Jack heeft het altijd drukker in het weekend. Doordeweeks brengt en haalt hij de vrijwilliger van de scholen maar als je daar eenmaal zijn heeft Jack vrij. In de weekenden laten we de vrijwilligers veel van de omgeving zien, nemen ze mee uit eten (al is dat in Azië een breed begrip want we eten gewoon in een eettentje aan de straat voor €1,50) en brengen tijd met ze door om ze het echte Thailand te laten zien. 

Tussendoor werk ik altijd druk aan mijn webshop. De ene dag is dit 10 minuten, de andere dag kan het een paar uur zijn, er gaan nooit dagen voorbij dat ik er helemaal niet aan werk. Nee, ik verdien er niet dik aan, maar ik vind het erg leuk om te doen. Niet alleen het bedenken en uitwerken van nieuwe ideeën maar ook het runnen van een eigen webshop en social media onderhouden is uitdagend. Niet dat ik me voor Nurture Play Love verveelde hoor, maar het is een leuke uitdaging om erbij te hebben.

Ik realiseer me dat we in een bevoorrechte positie zitten waarin het lijkt alsof we kunnen leven zoals we willen. We hebben zeker een leven met veel vrijheid en rust maar er kleven toch ook wel wat mindere kanten aan. Zo is de relatie met mijn schoonouders door diverse redenen de afgelopen maanden behoorlijk verslechterd. Dat is niet zo handig als het je buren zijn. Daarnaast zijn onze inkomsten heel wisselend. We hebben een paar goede maanden gehad waarin we wat opzij hebben kunnen zetten, maar nu hebben we al een paar weken geen vrijwilligers en dat betekend geen inkomsten. Met het lesgeven verdien ik ook niet super veel en mijn webshop is leuk extraatje maar daar kunnen we niet op teren. 

Drinken uit een verse kokosnoot zojuist door papa uit de boom gehaald, genieten!

Toch als je alles bij elkaar ziet denk ik toch wel dat we in Thailand erg gelukkig zijn. Wellicht dat we in de toekomst opzoek zullen gaan naar een andere plek om te wonen. Weg van de soms verstikkende schoonfamilie. Al denk ik dat we eerder iets in Thailand zelf zullen zoeken dan dat we naar Nederland komen. Het zal wel moeilijk zijn om weg te gaan, vooral voor Jack omdat hij daar is opgegroeid. Alle bomen in de tuin heeft hij zelf gepland, alle fruitbomen die soms pas na jaren vruchten geven staan er nu op z'n mooist bij en de grond zelf draagt een deel van zijn familie's geschiedenis. 

Wat er ook staat te gebeuren de komende jaren, een ding weet ik zeker en dat is als we samen sterk blijven staan we alles aankunnen. Door allemaal gedoe in de familie werden we zelf ook in die negativiteit meegesleurd. Jack is van nature een rasoptimist en laat zich niet snel van zijn stuk brengen maar de laatste tijd is zwaar geweest. Hij is altijd mijn positieve rots in de branding en gelukkig heeft hij weer rust gevonden. Samen staan we sterk en proberen er het beste van de maken. Of dat nu in Nederland gaat zijn, op een andere plek in Thailand of gewoon waar we nu wonen, we proberen ons te richten op alles wat we wel hebben en dan voelen wij ons ontzettend rijk.

Zoals ik in mijn vorige blog aangaf ga ik vanaf nu maandelijks een blog schrijven voor MAMA to the max. Mijn eerste blog is inmiddels gepubliceerd en kun je hier vinden:

www.mamatothemax.nl/zwanger-in-het-buitenland

Het kan zijn dat jullie al wat dingen hieruit al in mijn eerdere blog gelezen hebben, maar ik zal op die website iets minder persoonlijk schrijven.

Wennen, uitrusten en genieten

Trots, blij, verdrietig en opgelucht. Zo voel ik me na aankomst in Nederland ruim een week geleden. Na een reis van bijna 24 uur.

Trots,
op Luna omdat ze het wederom super goed gedaan heeft. Iedere keer denk ik dat deze keer misschien wel het omslagpunt zal zijn, maar nee, ook dit keer was ze weer een voorbeeldige peuter. Nu vindt ze vliegen en vliegtuigen helemaal geweldig maar 12 uur is een vliegtuig zitten is toch wel even andere koek voor een actieve peuter. Van begin tot eind heeft ze weer stil gezeten. De binnenlandse vlucht van een uurtje vond ze al geweldig. De vlucht van Bangkok naar Amsterdam heeft ze heel af en toe wel geklaagd, voornamelijk omdat ze naar buiten wilde... Dat wordt toch even lastig op zo'n hoogte.
Ze heeft netjes gegeten, rustig gespeeld en gelukkig ook lekker even een paar uurtjes kunnen slapen. Ik daarentegen niet, maar het feit dat Luna weer zo rustig was had ook een kalmerend effect op mij. Wederom konden de stewardessen bijna niet geloven dat ze thuis zo druk is. Ik vind het nog steeds ongelofelijk dat ze zo goed stil kan zitten tijdens de vlucht.

Blij,
dat de reis erop zit. Ondanks dat vliegen tijdens de zwangerschap niet als gevaarlijk te boek staat houd je in je achterhoofd wel dat het fout kan gaan. Al die drukverschillen, wie weet wat voor een effect dat heeft op de baarmoeder en de baby. Ik was blij met elke klein schop en dat de tijd toch redelijk snel voorbij ging. Mocht er iets mis gaan dan was ik steeds weer een beetje dichterbij Nederland. Nu ben ik geen doemdenker, maar het is toch wel heel spannend.
Niet alleen medische zorgen zorgde voor een gespannen reis. Zo kwamen we er in Udon Thani airport achter dat mijn koffers niet meteen doorgestuurd konden worden naar Amsterdam en dat ik dus in Bangkok eerst mijn koffers op moest halen en toen weer opnieuw inchecken. Met maar 2,5 uur tussen aankomst en vertrektijd en 2 zware koffers, 2 stuks handbagage, een buggy, een peuter die op zulke momenten gedragen wil worden en ruim 6 maanden zwanger op een heel groot vliegveld kun je je voorstellen dat de paniek even toesloeg. No way kon ik dat allemaal alleen. Door de zwangerschap was ik toch al wat emotioneler dus de tranen sprongen me in de ogen. Luna keek me aan en ook haar oogjes vulden zich met traantjes. Daar schoot ik natuurlijk nog meer van vol. Ondertussen probeerde Jack van alles te regelen met de stewardessen want zo liet hij zijn zwangere vrouw en dochter niet naar Bangkok gaan. Hij overwoog zelfs een extra ticket te boeken zodat hij mij kon helpen. De stewardessen hadden kunnen regelen dat ik bij de gate in Bangkok meteen opgevangen zou worden en dat ik op assistentie van het personeel daar kon rekenen. Ze hadden niks te veel gezegd, er stond netjes een mannetje ons op te wachten toen we het vliegtuig uit kwamen. Aarzelend toch maar in de rolstoel gaan zitten, ondanks dat ik me een beetje bezwaard voelde want ik kan gewoon lopen maar stiekem was het toch best fijn. Deze lieve meneer heeft netjes mijn koffers van de band gehaald en is met me meegelopen naar de check in terwijl Luna weer lekker in de buggy kon zitten. Toen ik deze lieve meneer meerdere malen bedankt had konden we rustig doorlopen naar de security check en customs (voordeel als je zwanger bent en een peuter bij je hebt, de mag overal zo doorlopen). Ondertussen was Luna in slaapgevallen en hadden we nog maar 45 minuten te doden tot het boarden. Wat dus begon als een hectische reis, eindigde gelukkig in een soepele overstap en reis.

Helemaal op van alle indrukken op het vliegveld

Verdrietig,
dat we Jack achter hebben moeten laten. We weten allebei waar we het voor doen, maar dat maakt het gemis niet minder. Het afscheid was moeilijk, helemaal om Luna en haar papa afscheid te zien nemen. Die twee zijn zo gek op elkaar. Luna zal Jack de eerste paar dagen nog niet missen denk ik omdat ze dan te veel nieuwe indrukken om zich heen heeft. Voor Jack is dat wel even anders want die zit in een stil huis. Hij had besloten om daarom ook maar even een paar dagen naar de tempel te gaan zodat hij daar even tot rust kan komen.
Het zal moeilijk worden de komende weken, maar we gaan er gewoon het beste van maken. We hebben dit wel over voor de gezondheid van mij en ons kindje.

Opgelucht,
dat bij de controle bij de verloskundige alles in orde was. De baby trappelt met zo gezellig en veel als normaal en ik voel me verder prima, maar het is toch wel even fijn om die bevestiging van de verloskundige te krijgen.
Nu we weer lekker in Nederland zijn gesetteld kan me wat rustiger voor bereiden op de komende maanden. Geen spannende vliegreis in het vooruitzicht, buiten de reis terug straks met z'n vieren, maar dat duurt nog wel een paar maanden. Eerst komt Jack nog en dan wachten we rustig af tot deze kleine zich laat zien!

Mevrouw heeft het prima naar haar zin bij opa en oma op de bank

Ik heb ook nog een leuk nieuwtje! Afgelopen juni ben ik gast blogger geweest bij een mama blog. Door alle drukke van het weer teruggaan naar Thailand ben ik helemaal vergeten dit te vertellen. Mocht je het stukje van afgelopen juni nog willen lezen, dit is de link:
mamatothemax.nl/nederlandse-mama-in-het-buitenland

Maar dat is het nieuwtje niet. Marjon, het brein achter MAMA to the max blog zocht een paar weken geleden naar bloggers om haar blog te komen versterken. Ze zocht ook een 'mama in het buitenland', dus ik reageerde meteen. Al snel kreeg ik een reactie dat ze mij had uitgekozen voor de 'mama in het buitenland' rubriek. Vanaf deze maand zal ik maandelijks een blog op haar website schrijven. Het zal een iets minder persoonlijke blog zijn dan dat ik hier schrijf en meer over het wonen in het buitenland, maar ik ben erg blij met deze kans. De blog zal meestal rond de 13e geplaatst worden, dus hou ook haar website in de gaten!