Leven, liefde en lachen

**een waarschuwing vooraf; kun je niet tegen zoetsappige verhalen, stop dan nu ;) En bekijk alleen de foto's, haha**

Soms heb je van die dagen dat je overloopt met liefde. Alles gaat soepel, je zit lekker in je vel en geniet van alles om je heen.

Vandaag was een dag bomvol liefde. Liefde voor mijn kleine webshop, liefde voor het huis waar ik in woon met het uitzicht waar ik iedere dag van mag genieten, liefde voor mijn lieve man maar bovenal heel erg veel liefde voor Luna. Huh, vandaag alleen?! Nee, natuurlijk niet! Ik houd iedere dag heel veel van haar maar op sommige dagen voelt het allemaal iets specialer.

Haar driftbuien waren minder lang en minder frequent. Veel kusjes en knuffeltjes werden gegeven en als mama het even druk had met haken (deadline...) dan ging ze rustig zitten spelen.

Tijdens haar ochtendutje ('s middags slaapt ze nooit) die vandaag weer 3 uur duurde, heb ik van alles kunnen doen, lunch en diner klaargemaakt, de keuken opgeruimd en ik kon zelfs rustig gaan zitten met een kop thee om aan verder aan de deken te haken.

Over haken gesproken, het is nog steeds rustig met de verkopen van mijn gehaakte spullen. De shop trekt wel veel bezoekers en ook op Instagram krijg ik bijna dagelijks volgers bij. Toch wil het niet vlotten, buiten de cadeau's die ik aan familie en vrienden verkocht heb. Vandaar ook even een oproep aan mijn blogvolgers. Hebben jullie in jullie omgeving zwangere dames of pasgeboren baby's? Kennen jullie iemand die wel een met veel liefde gehaakt cadeau kan gebruiken? Het is nog niet te laat om een persoonlijk cadeau samen te stellen. Samen kunnen we kleuren en patronen uitzoeken. In december kom ik naar Nederland dus je hoeft geen verzendkosten te betalen en voor familie en vrienden maak ik uiteraard een vriendelijk prijsje. Maar wacht niet te lang, want voor je het weet is het kerst!

Op dit moment ben ik bezig met een bestelling voor een deken van 100x150cm. Samen met de klant hebben we de kleurencombinatie en het patroon uitgezocht. Erg leuk om zo interactief met je klanten bezig te kunnen zijn.

Daarnaast heb ik net een bestelling de deur uit gedaan voor een neefje van een vriendin. Hopelijk gaat het in de smaak vallen bij de kleine man! En met een handgeschreven kaartje erbij maakt het een bijzonder cadeau waarvan je zeker weet dat de kleine een uniek geschenk ontvangt.

Weer even terug naar mijn lieve dochter.

Na haar dutje was ze zo lief en schattig. Ik heb er niks meer aan toe te voegen, laat de foto's voor zichzelf spreken.

En tot slot nog even wat links van mijn webshop en van Facebook en Instagram waar je de nieuwe items en lopende projecten kunt volgen. 

Webshop: www.etsy.com/shop/nurtureplaylove

Facebook: www.facebook.com/nurtureplaylove

Instagram: nurtureplaylove

Rust en regelmaat

Jack is in Nong Khai met de vrijwilligers en ik zit met Luna in de slaapkamer. We hebben gezellig samen gegeten en gebadderd en nu zitten we even rustig samen. De afgelopen week stond vooral in het teken van gemis, maar nu voel ik de rust weer over me heen komen. Ik geef haar een aai en een kus op haar bol. Ik geniet van dit rustige moment, geen TV, geen muziek, even helemaal niks behalve wij tweeën.

Samen kijken we naar foto's van Jack en mij, van opa en oma en van vriendinnen. Ik voel het gemis weer terugkomen, maar ik besluit er even niet aan toe te geven. Ik loop met Luna naar ons Boeddha altaartje toe en ik leg een kussentje voor Luna en voor mezelf neer. Samen buigen we voorover om tot Boeddha te bidden (Luna heeft hier altijd de grootste lol in, ook in tempels). 

In tegenstelling tot haar hyperactieve dag, is nu heel kalm. Ik besluit even te gaan zitten om te mediteren. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op mijn adem. Het is doodstil, ik hoor helemaal niks. Als ik een oog open kijkt ze me met een grote glimlach aan. Ik pak haar op schoot en sluit mijn ogen weer. Voor 15 minuten is ze stil, ze beweegt wel maar ze blijft op schoot zitten. Ik voel haar zachte handjes op mijn benen, mijn handen en dan weer op mijn armen. In plaats van me afleiden brengt Luna mij alleen maar dieper in een ontspanning. Als ik mijn ogen weer open doe, wordt ik weer begroet met een grote glimlach *SMELT*

Wat staat deze vanavond in schril contrast met de rest van de week. Die was namelijk alles behalve ontspannen. Vorige week zondag hebben we mijn ouders op het vliegveld uitgezwaaid na 3 fantastische weken. Het begon wat hectisch en het eindigde wat hectisch maar we hebben hele fijne weken gehad. Het afscheid zelf was minder intens omdat we elkaar over 8 weken weer gaan zien (waarom leg ik zo uit). We waren daardoor ook niet erg emotioneel, 8 weken is immers te overzien. Tot het moment dat mijn ouders de roltrap op gingen en wij ze enthousiast aan het uitzwaaien waren. 

Kinderen voelen bepaalde situatie toch altijd feilloos aan?! Alsof Luna wist dat opa en oma nu echt weggingen want ze begon toch hard te huilen.... Dikke tranen, pruillip en gesnik. Dat was voor ons allemaal het breekpunt. Ik zag de pijn in de ogen van mijn ouders en ik moest zelf ook even een brok wegslikken. 

In die 3 weken zijn ze weer zo aan elkaar gewend. Het was opa dit, oma dat, knuffeltjes en kusjes. En nu is dat ineens weer over. Afscheid nemen is nooit makkelijk maar met een kleine meid die overstuur is, maakt het nog pijnlijker.

Afgelopen week wisselden hele actieve dagen (wassen, schoonmaken, e-mails beantwoorden, planningen maken), zich af met totale niks-doen-dagen. De eerste dagen gingen nog wel, er ligt een hoop te doen in huis en voor de organisatie dat ik wel even bezig bleef. Zodra dat gebeurd was, kwam er weer meer tijd voor stilte, en in die stilte ga je weer nadenken. Luna die opa of oma zoekt of roept, de stilte in huis. Het was allemaal weer even wennen. 

Vanavond heb ik mezelf weer een beetje gevonden, door even helemaal niks te doen en mijn aandacht naar binnen te richten. Luna, die normaal nog geen seconde stil zit, bleef ook mooi zitten. Daarna hebben we heel rustig de rest van ons dagelijkse avondritueel kunnen afhandelen en heb ik haar heel vredig in bed kunnen leggen. Wat een fijne afsluiter van de dag.

En dan nog het laatste nieuwe; op 16 januari gaat mijn broer trouwen! Dat willen wij uiteraard niet missen en daarom komen wij naar Nederland. Luna en ik vliegen op 21 december al en Jack komt wat later. We hebben op dat moment te veel vrijwilligers en die kunnen we niet zomaar alleen laten. De feestdagen gaan we wel apart vieren, maar het is even niet anders. Jack hecht toch niet zo veel waarde aan de feestdagen, simpelweg omdat ze kerst en oud & nieuw hier niet vieren. Ik kijk er erg naar uit om deze speciale tijd met familie en vrienden te kunnen doorbrengen. 

Een achtbaan is er niks bij...

Je ziet je kind het liefst nooit ziek, altijd gezond en actief. Je wilt niet denken aan het moment dat je kindje ziek wordt. Toch weet je dat ziek worden er bij hoort en onontkoombaar is.

En als je kleintje ziek wordt.... Tja, dan wordt je wereld even heel klein en draait alles om je kind. Je laat alles uit je handen vallen en alle zorg gaat naar je kind. Je doet er alles aan om je kind beter te maken, je haalt alles uit de kast, je struint Google af en raadpleegt je familie en vrienden. Maar soms komt er een moment dat je het niet meer weet. Het moment waarop je realiseert dat je kindje niet beter aan het worden is maar alleen maar zieker wordt met steeds vagere symptomen. 

Zo zijn de afgelopen 4 weken bij ons geweest. Van, wat onschuldig leek, naar erg, naar erger terug naar onschuldig.

Het begon allemaal 4 weken geleden met wat leek op de bof. Haar klier onder haar oortje was een klein beetje opgezet, maar niks alarmerend. Ze had nauwelijks koorts en ze was nog steeds actief en vrolijk. De zwelling nam wel wat toe maar we maakten ons geen zorgen. Na een week van geen verandering hebben we toch maar een dokter opgezocht. Ik heb totaal geen vertrouwen in de lokale gezondheidszorg. Overal krijg je hier antibiotica voor. Heb je hoofdpijn? Antibiotica. Spierpijn? Antibiotica. Of misschien een verkoudheid, juist, antibiotica. En je raad het al, ook Luna kreeg antibiotica voorgeschreven. Er was een bloedtest gedaan maar de arts zei dat die het niet wist. Tja, haar rode bloedcellen zijn heel laag en haar witte bloedcellen heel hoog. Ik gok een virus... Ik had uiteraard al wat gegoogled en wist dat je tegen de bof of andere virussen niks kan doen, een antibiotica al helemaal niet! Daarmee dood je ook de goede bacteriën die tegen het virus aan het vechten zijn.

Wij weer terug naar huis en hebben haar uiteraard geen antibiotica gegeven. In plaats daarvan hebben we haar hoge doses van vitamine C gegeven en hebben haar vele lokale kruiden toegediend om haar immuunsysteem te helpen tegen het virus te vechten. Even leek de zwelling te verminderen en ook de koorts bleef uit. 

Jack besloot op vrijdag naar de tempel te gaan aangezien het met Luna toch stabiel bleef. Meteen die vrijdagavond plaste Luna, wat leek op, bloed. Wat ben ik blij dat ze al helemaal zinnelijk is want ik kon goed kijken of het zo was. Ik was redelijk in paniek maar aan de andere kant was het ook weer zo licht dat ik hoopte dat ik het mis had.

Zaterdagochtend, meteen op het potje gezet en mijn adem stokte even.... Weer bloed, dit keer duidelijk. Zodra er bloed in de urine zit weet je dat er meer aan de hand is. Jack gebeld, maar aangezien hij 200km ver weg kon hij niet even terugkomen. Iedere keer als ik haar op het potje zette werden mijn zorgen groter. Rond 4 uur was het voor mij klaar, je komt naar huis, ze moet naar een dokter. In de loop van de dag was haar koorts weer op komen zetten en 's avonds was ze gloeiend heet. Het zou nog 4 uur duren voordat Jack thuis zou zijn dus zijn ouders zouden me naar de dokter brengen. 

En daar zit je dan, met je schoonouders waarmee je nauwelijks kunt communiceren op weg naar een doktor die je niet verstaat. Wat wenste ik hard dat ik nu even in NL was, waar ik dokters vertrouw en een gesprek mee kan voeren. Het bezoek aan deze dokter was een lachertje. Ze raakte Luna's klier lichtjes aan en keek niet eens naar haar urine. Ze moeten opgenomen worden in het ziekenhuis, punt.... Ja daag. Echt niet.

Weer terug in de auto en terug naar huis, wachten op Jack. Eenmaal thuis heb ik haar meteen in bed gelegd en ze viel als een blok in slaap. Tijdens het wachten op Jack ben ik weer Google gaan raadplegen. De bof was uitgesloten want deze duurt vaak maar 3 tot 5 dagen. Luna had al ruim 2 weken een opgezwollen klier. Toen Jack thuis was hebben we besloten haar te laten slapen, haar koorts was weer wat gezakt en we wilden haar niet wakker maken. 

Zondagochtend vroeg 40km rijden om naar een kinderarts te gaan. Dit was in een kleine kliniek, oud en vervallen. Wederom dacht ik weer, wat doe ik hier! Drie uur wachten om een dokter te zien met alleen maar zieke kinderen om ons heen. Uiteindelijk waren we aan de beurt. Dit was de eerste dokter die ik meegemaakt heb die echt de tijd nam om alles te analyseren. Eerst onderzoekt hij haar klieren, haar buikje, luisterde naar het hart en de longen en probeerde de grootte van haar milt te controleren. Bloed werd afgenomen, longfoto werd gemaakt en toen was het afwachten tot de uitslag. Zenuwachtig zat ik daar, ik klemde Luna stevig tegen me aan. Ik wil wakker worden uit deze nachtmerrie, ik wil dat mijn meisje weer gezond is. 

Wat leek op uren wachten, was uiteindelijk maar een uurtje. Haar bloed ziet er niet goed uit, haar witte bloedcellen zijn extreem verhoogd en haar rode bloedcellen extreem laag. Hoe ons meisje nog zo actief heeft kunnen functioneren is een raadsel... Gelukkig zag de longfoto er wel goed uit waardoor een aantal dingen weer uitgesloten konden worden. Er waren 2 opties; of het is een virus dat zich aan haar rode bloedcellen vast klampt. Hierdoor stoot het lichaam de rode bloedcellen af om dit virus uit haar lichaam te werken. Vandaar de bloed in haar urine. Of het is allemaal een stuk erger... Leukemie. Als je als dacht dat mijn adem stokte bij bloed in de urine, kun je je wel voorstellen wat het deed bij het uitspreken daarvan. Alles daarna is in een waas aan mij voorbij gegaan. Jack bleef nog een lange tijd in het Thais met de arts praten maar ik was al uitgeschakeld en zat daar met mijn lieve kleine meisje op schoot, heen en weer wiegend. Die nachtmerrie waar geen eind aan lijkt te komen. (Om jullie niet in spanning te houden, een week later kregen we de doorslag dat het absoluut geen leukemie was).

De arts adviseerde, als het een virus is, gewoon uit te zieken. Is het leukemie dat moeten we 300km rijden voor een ziekenhuis met een gespecialiseerde oncologie  afdeling. Noem het naïef of kop in het zand steken, maar wij wilden gewoon niet geloven dat het leukemie is. Dan hadden we toch meer moeten merken? Wij besloten dus om uit te zieken. We hielden haar goed in de gaten en even leek het bloed weer minder te worden. Toch begon het te knagen en donderdag was ik er klaar mee. We gaan naar 300km rijden, ik moet het gewoon weten want het idee van leukemie blijft in mijn achterhoofd zitten. Ondertussen begon de tijd ook te dringen want mijn ouders zouden die zondag al aankomen. Na veel gebel aan bevriende dokteren en verpleegkundige werd ons geadviseerd eerst naar een onafhankelijk laboratorium te gaan in Udon Thani, 90km, om daar het bloed eerst te laten testen. Daar hebben ze namelijk hele geavanceerde apparatuur staan. En Jack kende iemand die daar werkte. Daar gingen we dan vrijdagochtend, met een koffer vol met kleren, want ik verwachtte niet die avond nog thuis te slapen. 

Het bloedonderzoek was zo gebeurd, binnen een uur gekregen we de uitslag. Haar urine was op kweek gezet dus daar moesten we nog 3 dagen op wachten. Haar bloed had een hele verrassende uitkomst. Het is geen virus maar er zitten enorm veel bacteriën in haar bloed. Er zit dus niks anders op dan naar het ziekenhuis, waar ze behandeld moet gaan worden. Nou dat was een geruststelling maar het idee om mijn meisje te laten opnemen in het ziekenhuis maakte me weer onzeker. We waren op een punt aangekomen waarop we net echt even niet meer wisten, dus de enige optie die dan nog overblijf is ziekenhuis.

Weer een hele papier winkel door, wachten wachten en nog een wachten. Als je denkt dat ziekenhuizen in NL er slecht uitzien.... Die verbleken bij lokale ziekenhuizen hier in Thailand. Daar zat ik weer met mijn meisje, allemaal zieke kindjes om ons heen. Gelukkig waren we redelijk snel aan de beurt. We lieten de bloedtest zien, Luna werd weer grondig onderzocht en de arts was erg vriendelijk en legde alles rustig in het Engels uit. Leukemie vond zij een rare aanname, want zij kon, op het eerste oog, geen afwijkende bloedwaarden vinden in de bloedtest. Ze moet opgenomen worden en er moet gestart worden met een antibioticakuur. Hier in Thailand wordt je daar voor opgenomen, een kuur kun je niet zomaar thuis doen. Er zou nog meer bloed afgenomen worden om verder testen te doen, ook om leukemie verder uit te sluiten. 

Een hele papierwinkel en weg door het doolhof aan gangen, binnentuinen en patiënten op de gang kwamen we op de kinderafdeling. Ik was in schok, met 9 andere moesten we de zaal delen. Voor kinderen hebben ze namelijk geen privé kamers omdat ze hen constant in de gates moeten houden. Jack zag de paniek in mijn ogen, maar dit was echt de enige oplossing. Ventilatoren naast de bedden, familieleden bij de kinderen in bed en vervallen spullen... Ik wenste hier zo snel mogelijk vandaan te kunnen. Verpleegkundigen kwamen het infuus aanleggen want haar mineralen in haar bloed waren ook heel laag. Schreeuwend toen de naald gezet werd, en ik stond met tranen mijn meisje tegen te houden. Het is hartverscheurend om ze zo in pijn en angst te zien. Ik kon niks doen, behalve haar proberen gerust te stellen. Ze was volledig over haren toeren heen. 

Een flesje om haar wat te kalmeren. Zo kon ik ook even op adem komen... 

Het ziet er zieliger uit dan het is, want ze ligt hier gewoon te slapen. Uitgeput na alle hectiek van de dag.

Zo dicht lagen de kinderen op elkaar.... Even wat anders dan in Nederland...

De dagen erna vlogen verrassend genoeg voorbij. De ene naar de andere routine controle werd uitgevoerd, temperaturen (iedere 3 uur...), infuus controleren en iedere 6 uur antibiotica, ook 's nachts. Iedere keer als er een verpleegkundige op haar af kwam was het gillen. 

We zagen haar wel zichtbaar opknappen. Het bloed in de urine nam zichtbaar af en de koorts was na een paar uur al helemaal verdwenen. Op dag twee werden we verplaatst naar een 'VIP' zaal, met airco en dit keer maar 5 andere en meer ruimte. En dat voor 200 baht extra per dag (5 euro per dag). Jack kon nu op een bank naast ons slapen. De nacht ervoor had hij op een leeg patiëntenbed geslapen.

De VIP zaal :)

Luna en d'r papa bleven er vrolijk onder (en hielden mama ook rustig :)

Een gekke ziekenhuis selfie kon natuurlijk niet ontbreken!

Alles bij elkaar hebben we er 3 dagen gezeten en dit klinkt misschien gek, maar het was eigenlijk best een interessante ervaring. Uiteraard een die ik liever niet had mee willen maken maar dat heb je niet voor het zeggen. Alle verpleegkundigen waren erg vriendelijk en de families van de kinderen waar we de kamer mee deelden waren ook erg betrokken. Wat mij eerst juist tegenstond viel achteraf alles mee. Iedereen is bezorgt om elkaar en houdt elkaar op de hoogte. Het was een soort kleine community. 

Op zondag zouden mijn ouders aankomen en we zagen het nog niet zitten om Luna mee naar huis te nemen. Het ging wel beter maar in het ziekenhuis zorgde ze zo goed voor haar dat we het niet aandurfden. Dus toen mijn ouders belden dat ze in Bangkok geland waren en vertelde dat mijn moeder een behoorlijk heftige voedselvergiftiging had opgelopen in het vliegtuig, wist ik even niet meer hoe ik moest beginnen.

We komen jullie niet met z'n drieën ophalen want Luna ligt in het ziekenhuis met niks ernstigs! Gelukkig lagen we inmiddels op de VIP zaal dus het was ook makkelijker om ze fatsoenlijk te kunnen ontvangen. 

Na de eerste shock van Luna aan het infuus in een lokaal ziekenhuis, hebben we heerlijk zitten kletsen en was ik erg blij dat ze er eindelijk waren. Luna was nog een beetje bang voor ze, waarschijnlijk omdat ze nu ineens levensgroot waren, in plaats van klein op Skype.

Maandagochtend werd Luna ontslagen en konden we eindelijk naar huis. Met flesjes vloeibare antibiotica gingen we naar huis. Het toedienen daarvan was een regelrechte ramp, maar we waren blij weer in ons eigen bed te kunnen slapen. Niet iedere 3 uur verpleegkundige aan je bed. Luna kon nu eindelijk weer de nachten doorslapen. 

Ze had inmiddels een verkoudheid opgelopen in het ziekenhuis dus het werd echt tijd dat we gingen!

Wat zijn het toch een paar heftige weken geweest. Luna is nog nooit echt ziek geweest. Als ze koorts had, was dat maar een dag zonder andere symptomen. Het was dus heel erg schrikken om je kleine meid zo ziek te zien en alleen maar zieker zien worden. 

Ze is nu weer helemaal opgeknapt, de verkoudheid is ook helemaal weg en haar bloed ziet er ook weer prima uit. Nu zijn we lekker aan het genieten van een welverdiende vakantie in Chiang Mai, het noorden van Thailand. Mijn ouders genieten volop van Luna en Luna vindt op haar beurt de aandacht heerlijk. 

Genieten dus!

Never try never know

Zo gaat het met zoveel dingen, als je het nooit probeert zul je het nooit weten. Zo ook met mijn nieuwe avontuur waar ik de afgelopen maanden aan gewerkt heb.

Jullie weten inmiddels dat ik een grote liefde voor handwerk heb ontwikkeld de afgelopen jaren, voor haken in het bijzonder. Met plezier haakte ik kraamcadeautjes en speeltjes in elkaar voor familie en vrienden. Hier in Thailand was het wel even zoeken naar goede garen want alles was hier gemaakt van een goedkoop, slecht uitziend synthetisch materiaal. Helemaal blij was ik toen ik per toeval een goede kwaliteit 100% katoenen garen tegenkwam in winkel. Na wat googlen de leverancier gevonden en een lijst gekregen met alle beschikbare kleuren. Het mooie is dat deze katoenen garen in Thailand verbouwd en gespannen wordt, waardoor het een fractie van de prijs van katoenen garen in Nederland is.

Met deze mooie katoenen garen in mijn handen en met flink wat complimenten over mijn gemaakt werk begon er langzaam een ideetje te broeden. Misschien zou ik er wat aan kunnen verdienen.... En zo begon afgelopen april het idee. Ik ga het gewoon proberen om mijn gehaakte spullen via internet te verkopen.

Ruim 5 maanden lang ben ik bezig geweest met patronen opzoeken en vervolgens helemaal te veranderen of de patronen zelf te bedenken. Met verschillende  dekentjes en speeltjes als resultaat. Maar er zat niet echt vaart in, ik bleef maar kleine aanpassingen doen en dingen uitproberen maar ik kwam niet tot de afrondingsfase. Het sukkelde maar een beetje voort. Tot ik er vorige week toch echt klaar mee was met dat uitstellen, ik moest een datum voor mezelf stellen. Ik gaf mezelf een week. Goede foto's maken en teksten schrijven voor bij de advertenties. Ineens vloog alles uit mijn handen, de teksten (waar ik zo tegenop zag) waren zo geschreven en ook de foto's zien er mooi uit.

En hoe ga ik dit dan aan de man brengen? Vorige jaar kwam ik per toeval de website Etsy tegen. Een platform waar iedereen een webshop kan openen en zijn waren aan kan bieden. Het is geen Marktplaats waar je tweedehandse spullen aanbied, maar mensen bieden er hun handgemaakte spullen op aan. Van haak- en breiwerken en patronen tot schilderijen en van houten keukenaccessoires tot trouwjurken. De meeste spullen zijn ambachtelijk vervaardigd en zijn dus unieke items.

De naam voor mijn kleine webshop had ik maanden geleden al gevonden: Nurture Play Love (of te wel Verzorging Spelen Liefde). Die gehaakte spulletje ik aanbied zijn namelijk voor baby'tjes of voor kleine kinderen.

Met plezier heb ik er de afgelopen maanden aan gewerkt. Ik vind het leuk om te haken en dingen te creëren. Wat nou als het niet gaat lopen? Dat zien we dan wel weer. Als je het nooit probeert zul je het nooit weten!

Klik hieronder om naar mijn webshop te gaan, of klik op een van de foto's om direct naar de advertentie van dat item te gaan. Voor vrienden en familie maak ik uiteraard een speciaal prijsje :D
https://www.etsy.com/shop/NurturePlayLove

Fijne zondag allemaal!!

Een zwarte dag

Ik zit buiten de tempel onder een overkapping. De zon schijnt fel, de vogeltjes fluiten, de katten zitten vrolijk achter elkaar aan, terwijl ik naar de kist kijk, die klaarstaat in de crematorium tempel. De kist waar hij in ligt, Tonkla. Hij die maar 11 jaar heeft mogen worden. Hij, die afgelopen maandagavond onverwachts om het leven kwam. Hij, die voor zijn oma nog even snel iets ging halen aan de overkant van de weg. Hij, die even in het midden van de weg stopte omdat er zoveel verkeer was. Hij, die over het hoofd gezien werd door een wegpiraat die zo nodig op de verkeerde weghelft moest inhalen.

Mijn ogen dwalen af naar de familie, een gebroken gezin, moeder in Bangkok en vader hier. Ik kijk naar de oma en zie haar pijn, haar schuldgevoel dat zij degene was die hem gevraagd had om nog even snel wat te gaan halen.

Ik luister naar het gezang van de monniken dat me tot op het bot raakt. Ik hou mijn handen voor mijn borst tegen elkaar. Iedereen is even stil en luistert. Ik krijg een brok in mijn keel. Ik zit hier verdorie voor een jongetje van 11 jaar, waarom? De onmacht die ik op dit moment voel is onbeschrijfelijk. Ik kijk naast me naar Anuradha. Het was haar leerling van de 5e klas. Zij kende Tonkla goed, zij wist precies wat voor een karakter hij had. Die bewuste maandagavond waren Jack, Anuradha en een andere vrijwilligster op weg naar grandfather om daar te gaan dineren. Ze hoorde een klap en een auto heel hard remmen. Even hoop je nog dat het 'maar' een hond is. Langzaam komen ze dichterbij en horen dat het een jongetje is. Weer hoop je dat het iemand is die je niet kent, hoe hard het ook klinkt. En dan zie je hem, jouw leerling, op de grond, midden op de weg. Ongeloof, woede en frustratie. Waarom hij, waarom zo jong?

Om de crematie tempel staan struiken helemaal in bloei. Ik kijk hoe de vlinders dansen van bloem naar bloem. Zij trekken zich niks aan van wat er om hen heen gebeurd. Ik probeer als een boeddhist te denken, hij gaat door naar een volgend leven, misschien wordt hij wel herboren als rups en ontpopt zich in een prachtige vlinder. Maar nee, tranen branden in mijn ogen. Tonkla was een een jongetje van 11 jaar, met een heel leven voor zich.

Ik kijk naar de mensen om ons heen, er gaat een telefoon luid af, er wordt gelachen en gepraat. Heel even haat ik de Thaise cultuur. Ik erger me aan de opgewekte sfeer. Ik snap het niet. Ik wil schreeuwen dat ze hun mond dicht moeten houden. Ik wil de telefoons weggooien, ik wil dat ze stil zijn. Maar ik doe niks, ik accepteer dat ze hier nu eenmaal anders rouwen. Ze vieren het leven, hoe kort het ook was, en kijken vooruit naar een nieuw leven dat de ziel gaat krijgen.

Ik sla een arm om Anuradha heen want ik weet dat zij dit ook voelt. Ik wil wat zeggen maar woorden schieten me te kort. Ik wil haar troosten, maar ik weet niet hoe. Ik wil haar verdriet verzachten maar struikel bijna over mijn eigen verdriet.

De monniken zijn klaar met de zegening en wij lopen allemaal nog een keer langs de kist om de laatste eer te bewijzen. Ik kijk naar zijn foto, een guitig mannetje. Mijn hart krimpt ineen, bah wat kan de wereld oneerlijk zijn. Ik kijk naar de gezichten om me heen, respectvol lopen ze langs en wensen hem al het goede toe in zijn volgende leven.

Vele mensen gaan al weer naar huis nadat ze afscheid hebben genomen. Wij blijven. Ik zie de vader, moeder en de oma's om de kist staan. Ze pakken allemaal een foto van Tonkla vast en laten deze niet meer los. Ik kijk toe hoe ze de kist ontdoen van alle bloemen en versieringen. Ik zie hoe zelfs de tempel al wordt ontdaan van alle mooie doeken en draperieën. De kist wordt opengemaakt. Voor de laatste keer kun je hem zien. Hij wordt met kokoswater besprenkeld. Ik loop met Anuradha mee, mijn hart zit in mijn keel. Ik sta bijna bij de kist, maar ik kan het niet. Ik kan niet kijken en hem met kokoswater besprenkelen. Tranen rollen over mijn wangen als ik naar de vader kijk. Intens verdriet, ik voel zo met hem mee als ouder zijnde. Ik kijk over de kist heen en zie de deur van de crematieoven en voel een misselijkheid opkomen. 

Ik loop weer met Anuradha mee terug. Hij was het echt, fluistert ze, hij was het echt.... Woorden schieten me weer tekort, ik pak haar stevig vast terwijl de tranen loskomen. Waarom hij?

De familie blijft staan. Een paar mannen draaien de kist, de familie neemt voor de allerlaatste keer afscheid. Ik kijk hoe de kist, onder luid gekraakt, de crematieoven in gereden wordt. Daar gaat hij, 11 jaar oud, en nu moeten we hem al achterlaten. In stilte kijk ik hoe de zwarte rook uit de schoorsteen langzaam dikker wordt. Ik wil het begrijpen maar ik kan het niet. Ik wil iets doen maar ik kan niks doen. Ik kan alleen maar kijken. Kijken en wensen dat hij nu in goede handen is, of dat nu bij God is, of dat hij op weg is naar een nieuw leven. Ik hoop dat hij rust vindt. 

Ik wens zijn familie veel sterkte met het verwerken van dit tragische verlies. Ik wil Anuradha de kracht geven om hier bovenop te komen, maar ik sta machteloos. 

We stappen in de tuktuk en langzaam verdwijnt de zwarte rook uit het zicht. Ik kijk naar de kinderen die vrolijk aan het spelen zijn, net naast de tempel, alsof er niks gebeurd is. Ik neem alles om me heen in me op, en toch komt er niks echt binnen. Ik voel me verdoofd.

Ik kom thuis waar Luna met open armen op me staat te wachten. Ik pak haar op en weer vullen mijn ogen zich met tranen. Ik geef haar een dikke knuffel. Wat ben ik dankbaar dat ik mijn meisje in mijn armen kan sluiten. Iets wat Tonkla's ouders nooit meer kunnen...

Terwijl de wereld rouwt om Robin Williams, rouwen wij om Tonkla. Een gebeurtenis die meer impact heeft gehad op de dorpen hier dan aan de gezichten is af te lezen. Hoewel ik je nooit persoonlijk heb gekend, ga ik je missen. Je klasgenootjes, het dorp, iedereen zal je missen. 

Rust zacht lieve Tonkla...

Just Being A Mom

Soms klinkt een zin in het Engels net even beter dan in het Nederlands, zo ook de titel van deze blog post; Just Being A Mom.

Een korte intro;

Tijdens de week van de 25 vrijwilligers (die we trouwens perfect zijn doorgekomen, daarover later meer) kreeg ik regelmatig vragen wat ik die dag zou gaan doen. Simpel, voor Luna zorgen en het huishouden draaiende houden. Maar een vraag die me bij bleef was; waar bestaat jouw dag uit? Haast beschaamd zei ik voor Luna zorgen en om het iets minder saai te laten lijken voegde ik er aan toe dat ik nog wat administrative dingen voor de organisatie moest doen.

Dit zat me een paar dagen niet lekker. Waarom bekruipt dit beschaamde gevoel mij als ik zeg dat ik 'alleen maar' voor Luna zorg?! Sinds wanneer is het opvoeden van een kind, 'alleen maar' geworden? En waarom schaam ik me ervoor? 

Daarom heb ik nu met mezelf afgesproken dat ik nooit meer 'alleen maar' vaak zeggen. Nee, ik zorg voor Luna, punt! Ik ben er trots op. Ik ben trots op het feit dat ik de tijd heb om lekker met Luna te spelen wanneer ik dat wil (of beter gezegd wanneer Luna dat wil ;) ), ik ben trots dat ik zelf gekookte maaltijden op tafel kan zetten, verse broden en zelf gebakken koekjes aan Luna kan geven. Ik ben trots dat ik mijn dochter kan bijbrengen wat ik haar bij wil brengen. Bewust van alles om ons heen en niet opgeslokt worden in de drukte van de dag. 

Zien mijn dagen er niet hetzelfde uit? Ja en nee. Iedere moeder kan beamen dat geen dag hetzelfde is met een baby/dreumes/peuter/kleuter, maar het kan soms wat eenzijdige zijn. Maar is dat ook niet met iedere baan? Heeft iedereen niet eens een keer een dag waarop je je afvraagt hoe het zou zijn om ander werk te hebben of dat je werk op je bureau hebt liggen waar je nu echt even geen zin in hebt. Zo is het ook met huismoeder zijn. Ik hou van mijn 'baan' en zou voor geen goud anders willen. Wat voor de een uitdagend is, is voor de ander saai. Luna is de hele dag door actief, loopt, praat en speelt wat af op een dag. 

Hoewel ik stay-at-home-mom ben (vind het Engels mooier klinken dan huismoeder...) zit ik niet stil en is zorgen voor Luna en het huishouden niet het enige wat ik doe. Voor de vrijwilligers zorgen, administratie voor de organisatie en natuurlijk het ouderwetse handwerken, ik verveel me niet. Of ik daarmee niet mijn opleiding tot interieur architect vergooi? Is een vraag die ik vaak krijg. Alle scholing die ik tot nu toe genoten heb heeft me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Het heeft me veel geleerd over het leven en daardoor kan ik nu een goede moeder voor Luna zijn. 

Ik respecteer ook alle moeders die wel willen blijven werken. Ik zeg niet dat iedereen thuis zou moeten blijven. Voor mij voelt dit goed maar (gelukkig) denken veel moeders hier ook anders over. Iedereen is anders en heeft andere voorkeuren. Ik snap helemaal dat je blijft werken voor de sociale contacten en voor je persoonlijke ontwikkeling. Het scheelt natuurlijk wel dat wij veel vrijwilligers over de vloer krijgen waardoor ik niet volledig in een isolement zit maar toch veel sociale contacten om me heen heb. En persoonlijke ontwikkeling, spiritueel.

Jaren geleden had ik me dit leven niet kunnen voorstellen maar nu zou ik niks anders willen. Natuurlijk heb ik dagen dat alles tegenzit en ik het even niet meer zie zitten, de cultuur, mijn schoonouders of het huishouden. Als Luna dan 's avonds in haar bedje ligt en ik over haar haartjes strijk glijden alle zorgen weer even weg en geniet ik van ons mooie meisje. Zij is alle bloed, zweet en tranen waard!

Ik ben moeder van Luna, 24 uur per dag, 7 dagen per week, punt!

Daarom ben ik des te zenuwachtiger voor dit weekend. Maanden geleden heb ik besloten dat ik Julia, een Duitse vriendin die in Bangkok werkt, weer eens gaan bezoeken... Alleen... Ik geniet enorm van dagjes en weekendjes uit met mijn gezinnetje maar soms heb je gewoon even behoefte aan Me-time :) Een weekendje gezellig kletsen, shoppen en relaxen. 

Ik ben super zenuwachtig op dit moment om Luna thuis te laten. Jack is vaak druk met vrijwilligers en daarom ben ik vaak degene die Luna op bed legt en eruit haalt. We hebben de laatste dagen geprobeerd om Jack wat meer te betrekken bij de dagelijkse taken, maar sinds afgelopen weekend is hij geteisterd door een zware griep. Van meehelpen komt er nu dus niet veel van. Tot overmaat van ramp ben ik een paar dagen geleden uitgegleden met Luna in mijn armen onderaan de trap. Gelukkig stootte Luna alleen zachtjes haar hoofd maar ik ben vol op mijn billen gevallen omdat ik haar wilde redden. Mijn onderrug heeft een flinke klap gekregen, maar gelukkig is het inmiddels bijna helemaal over. Ik kreeg de laatste paar dagen wel wat last van griepverschijnselen maar gelukkig heeft het niet doorgezet.

Vandaag, op mijn verjaardag :) vertrek ik met de nachtbus naar Bangkok en dinsdagochtend heel erg vroeg ben ik weer terug. Luna zal me dus maar 2 dagen missen. Ik zal Jack en Luna wel erg gaan missen, maar ik kijk ook erg uit naar quality-time met Julia.

Nog een klein uurtje en dan moeten we gedag zeggen, dat gaat wel moeilijk worden. Ik ga me sterk houden en mijn kleine meisje gaat een lekker weekend met haar papa hebben!

Het echte Thailand

Begin dit jaar kregen we de vraag via de Engelse organisatie of wij wilden meewerken aan een groepstoer door Thailand. Een Real Thailand Experience waarbij de groep 3 weken door Thailand zou gaan reizen en in juli een week bij ons vrijwilligerswerk zou komen doen. De eerste gesprekken gingen over een man of 10, dat is al vrij veel voor ons, maar we stonden open voor het idee. Na wat details en de financiën te hebben doorgesproken kwamen we tot een overeenkomst. Jack was geen grote voorstander maar gaf toch toe.

In de maanden die volgenden deed de Engelse organisatie veel promotie en al snel kwamen er ook groepen bij in augustus en december. Dat was nog niet het probleem, de omvang van de groepen deed ons stijl achterover slaan. In juli zouden we een groep van 25 man moeten opvangen. Daar werden wij even stil van want hier hadden wij niet mee ingestemd. Jack deed wat hij kon om hier onderuit te komen want 25 man zag hij echt niet zitten. Dit was niet waar we op zaten te wachten. Ten eerste hebben we maar 5 kamers en ten tweede hoe vervoer je 25 man?! Na veel mailcontact over en weer hebben we besloten toch door te zetten (na toch wel wat druk van de Engelse organisatie -we hebben geen alternatief als jullie nee zeggen...) 

Jack vond het maar niks maar, als ik eerlijk ben, hebben de financiële vooruitzichten mij over de streep getrokken. Wij zitten niet in deze business om veel winst te maken maar als er zo een mogelijkheid voorbij komt, is het lastig voor mij om nee te zeggen. Als je in 5 dagen keihard werken net zoveel kunt verdienen als soms in 6 maanden, kon je toch niet weigeren?!

Inmiddels is de dag aangebroken dat ze aan gaan komen. Jack is op weg naar Udon Thani om ze op te halen, vergezeld met een bus. Ik kan wel zeggen dat hij met een dikke vette knoop in zijn maag onderweg is. Ik wilde wel meegaan om ze op te halen maar we zaten een beetje met Luna. De laatste 2 dagen is het continue mama mama mama. Normaal gesproken kan ze zich prima bij mijn schoonouders vermaken, maar daar is ze nu al een kwartiertje uitgekeken. Schreeuwend wil ze naar mama, alle afleidingstactieken ten spijt. Luna meenemen was ook geen optie want Jack moest nog 3 vrijwilligers afzetten op het vliegveld in Udon Thani waardoor de auto al bijna vol zat. Er zat dus niks anders op dan alleen gaan en Luna en mij thuis te laten.

Ik voel me nu wel schuldig dat ik hem min of meer gedwongen heb om er mee in te stemmen. De afgelopen dagen heeft hij wat af gerend van hot naar her om alles te verzamelen en klaar te maken. Gelukkig hebben we een grote familie dus alle extra matrassen, dekens en ventilatoren komen van hen. Het huis tegenover ons huren we nu ook zodat we genoeg slaapplekken hebben. De huidige vrijwilligers waren even een kijkje gaan nemen in het huis gisteren en ze vonden het maar niks. Het is een oud huis dat al jaren leegstaat en ondanks de grote schoonmaak wint het geen schoonheidsprijs. Jack maakt zich hier enorme zorgen over, wat als ze het niks vinden, wat als ze alleen maar klagen? En ik? Ik maak me daar niet druk om, de tour heet niet voor niks The Real Thailand Experience; Het Echte Thailand Ervaring (letterlijk vertaald ;) Ze willen toch het echte Thailand ervaren, prima, dan krijgen ze het echte Thailand. Wij doen ons uiterste best om het hen naar de zin te maken en als dat niet genoeg, jammer dan. De Engelse organisatie is ook hier geweest en kennen dus de omstandigheden. Niet iedereen zal even blij zijn met de accommodatie maar dit is wat we hebben en daar moeten ze het maar mee doen. Ik heb wel vertrouwen dat het goed gaat komen maar Jack twijfelt nog heel erg. Hij krijgt het hier ook het drukste mee.

Morgen gaan de groep van 25 naar een English Camp. Deze hebben we speciaal opgezet voor de groep. Tijdens een English Camp worden de kinderen in groepjes opgedeeld en roteren zo tussen de verschillende 'stations'. Bij elke stop leren ze wat nieuws, greetings, shopping of directions. De eerste twee dagen is het voor de basisschool kinderen en de andere twee dagen voor de middelbare school kinderen. De locatie is wel uniek want voor dit English Camp gaan we naar de King School. Een school (waarvan er verschillende door heel Thailand heen zijn) volledig onderhouden vanuit de stichting van de koning. Deze school staat helemaal los van het normale educatie systeem, ze bepalen zelfs het lesprogramma helemaal zelf. De kinderen wonen ook op het terrein en leren naast de gewone vakken ook het verbouwen van rijst en groentes om op die manier self-sufficient (te kunnen voorzien in eigen onderhoud) te zijn.   

Het is dus een grote eer voor ons om daar te mogen zijn, aangezien wij nog nooit met hen hebben samengewerkt. 

De laatste dag, vrijdag, gaan we een lokaal opknappen op een school waar ze geen Engelse docent hebben en zelf geen Engelse les! De kinderen worden 1 uur per week naar een andere school gebracht om daar Engelse les te volgen... Vandaar dat wij die school willen gaan helpen en een lokaal wil omtoveren tot Engels lokaal. Een likje verf op de muren en overal Engelse posters gaan ophangen. Die Engelse posters gaan we zelf maken vol met afbeeldingen van het alfabet, getallen, dieren, groenten en fruit, etc.

En vrijdagavond zetten we ze weer op de bus naar Bangkok en is de rust weer wedergekeerd. Daar kijken we nu al naar uit :) Even tanden op elkaar en doorzetten. In augustus is de groep 'maar' 14 man en december 12. Ik zal deze week waarschijnlijk geen tijd hebben om wat foto's te laten zien hoe ons huis er uitziet met 25 mensen, dus die foto's houden jullie even tegoed. 

Ik ga voor Luna en mezelf een ontbijt maken want over 1,5 uur staan ze voor de deur...

Om nog even af te sluiten met een vrolijke noot: ons vrolijke gezinnetje

Bedenken, plannen en uitvoeren

Ik open mijn blog pagina en zie dat het geen 4 maar al 6 weken geleden is dat ik iets geschreven heb. Ik bleef het maar uitstellen en voor je het weet ben je 6 weken verder... Geen zorgen alles gaat hier prima, we hebben het gewoon een beetje druk gehad.

Allereerst ben ik meer gaan lesgeven. Door de weeks geef ik een universiteit studente bijles. Leuke en spraakzame meid van 20 waar ik het goed mee kan vinden. Vijf dagen per week om 1 uur 's middags staat ze voor de deur. Een beetje een rare tijd maar dit kwam haar het beste uit, waardoor mijn dagen er soms wat raar en chaotisch uitzien.

Daarnaast ben ik 6 weken geleden begonnen met een 21 dagen cleanse. Een wat?! Een cleanse. Drie weken lang heb ik geen granen, geen zuivel, geen suiker, geen vlees of vis gegeten. Wat blijft er dan over? Verrassend veel nog. Het doel van deze 21 dagen is om je lichaam te zuiveren (cleansing) en afvalstoffen je lichaam uit te werken. Elke dag bestond uit citroenwater bij het opstaan, een groene smoothie (fruit en een beetje groene groenten), een snack, lunch, nog een snack, diner en een kop amandelmelk voor het slapen gaan. Geen enkele dag heb ik honger gehad of raakte ik vervelend want het eten was erg afwisseld. Ik kreeg meer energie en ik merkte dat ik lekkerder in mijn vel ging zitten.

Voor degene die meer over deze cleanse willen weten raadpleeg deze website voor meer informatie, overigens wel allemaal in het Engels :)

Na die 3 weken was het even moeilijk om weer gewoon te gaan eten. Ik had via de Facebook groep gelezen dat veel mensen krampen kregen toen ze weer gewoon zouden gaan eten. Uit angst en de overvloed aan keuzes, eet ik eerst vlees, vis of toch wat brood of misschien wel een stukje chocolade, kon ik geen keuze maken. Dus at ik de eerste paar dagen daarna nog gewoon de recepte van de cleanse. Langzaam ben ik weer wat vlees en graanproducten gaan eten. 

Deze cleanse heeft me aan het denken gezet over onze eetgewoontes. Ik was voor de cleanse al bezig met aan het proberen om zo min mogelijk potjes, flesjes en blikjes te gebruiken en veel zelf te maken. Na de cleanse ben ik ik hoge snelheid hiermee doorgegaan en verandert mijn keuken bijna iedere dag in een slagveld om weer een nieuw recept uit te proberen. Ik ben nooit een keukenprinses geweest maar ik begin er aardig plezier in te krijgen.

Hieronder staat een klein lijstje met dingen die ik aan het uitproberen ben geweest (en ook lekker smaakte) en de link naar de websites voor de recepten (wederom alleen in het Engels..)

Pompoensoep

Broccolisoep

Tomatensoep

Bananenbrood
Hele kip uit de slowcooker
Homemade kippenbouillon 

Pompoenenbrood

Brownies (zoet en chocolade mag niet in deze lijst ontbreken!!)

Chocolate chip cookies

Ik heb er geen foto's van gemaakt want de meeste experimenten zijn erg lekker, maar het uiterlijk is geen foto waard, haha. Behalve dan de chocolate chip cookies want die heb ik regelmatig gemaakt, net als de brownies trouwens.

De grootste motivatie om anders te gaan eten is Luna. Ze ging steeds meer met ons mee-eten dus ik wilde verse maaltijden op tafel zetten. Geen pastasaus met een berg toegevoegde suikers en conserveringsmiddelen meer uit een potje, maar verse pastasaus (wat verrassend genoeg niet eens zo heel veel tijd kost).

Dit is een van de redenen waardoor ik even stil ben geweest maar Luna heeft hieraan ook bijgedragen. Bij 13 maanden is ze gaan lopen maar na 3 weken rende ze het huis al door. Maar het huis alleen is niet genoeg. Regelmatig pakt ze haar schoentjes al omdat ze buiten wil gaan lopen. Lekker in het zand wroeten, takjes oppakken en luidkeels de hondjes achterna zitten. Buiten is ze helemaal in haar element, ze kan er uren spelen. Wat buiten nog interessanter maakt is onze recente gezinsuitbreiding.

Twee schattig geitjes hebben in onze tuin hun nieuwe onderkomen gevonden. Sanza en Therion (voor de Games of Thrones kijkers ;) ) zijn al helemaal aan ons gewend en komen iedere keer op ons af. Ze zijn pas 4 maanden dus we moeten ze nog wel de fles geven, 3 keer per dag.... Eerlijk is eerlijk het is wel meer werk dan we dachten maar ze zijn wel erg schattig!

We hebben er nog een extra familielid, een nieuw hondje. Een van onze puppies is een paar weken geleden aangereden op de grote weg. Een paar dagen later kwam een docente aan dat ze een puppy op straat had gevonden maar er zelf niet voor kon zorgen, of wij het beestje een plekje kon geven. Jack was overtuigd toen die haar zag. Ik was in eerste instantie niet blij, weer een hondje erbij, maar ze is zo schattig!! Ze dartelde de hele dag vrolijk rond totdat ze een paar dagen geleden onder de auto kwam. Iedereen schrok zich wild maar ze strompelde wel meteen weg. Er is gelukkig niks gebroken in haar pootjes maar de laatste paar dagen lijkt haar buikje behoorlijk opgezwollen dus nu maar hopen dat ze zwelling snel afneemt en ze snel weer de oude is.
 

Nit Noi, wie valt nou niet voor die lieve puppy oogjes!

Maar dat was niet alles, de afgelopen weken hebben Jack en ik ook veel gepraat over de toekomst van Isan Survivor. Waar willen we met de organisatie naar toe, wat willen we in de toekomst nog bereiken? Daarnaast hebben van de Engelse organisatie nog wat interessante voorstellen gehad dus dat vergde de nodige aandacht de afgelopen tijd. We zitten niet stil en zijn volop bezig met het uitwerken van plannen. En we hebben vanaf vanmiddag 8 (!) vrijwilligers in huis, genoeg werk om handen dus!

En niet te vergeten, Luna is begonnen met praten *SUPER TROTS*. Ze riep hier en daar al wat woordjes maar inmiddels lijkt ze er iedere dag wel iets bij te leren. Thais en Nederlands lopen naadloos is elkaar over :) Waar ik natuurlijk het meest trots op ben is mama! In het begin bleef ze maar met haar vingertje op haar eigen borstje tikken (dat deed ik immers ook...), maar nu wijst ze mij aan. Papa wil helaas nog niet lukken. Het woef woef van de hondjes en miauw miauw van de poes, ze doet het allemaal na. Beer en boe (voor boek). En ga je de trap af, dan wil ze mee, inclusief de smekende handjes en ogen. Als we gaan roept ze enthousiast pah (Thais voor; kom we gaan), water drinken kunnen we niet meer zonder nam nam (water) te horen en de hondjes worden in het Thais geroepen maah. Ik lig zo vaak dubbel van het lachen om wat ze allemaal probeert te kopiëren. Echt een papegaaitje!

Zo dat was weer even in het kort wat zich heeft afgespeeld de afgelopen 6 weken. Ik hou jullie op de hoogte van mijn kookavonturen en de toekomstplannen van Isan Survivor.

De eerste verjaardag van het moederschap

Het is 5 uur 's ochtends als ik twee zachte handjes over mijn gezicht voel. Ze speelt met mijn haren en wacht net zo lang totdat ik mijn ogen open. Ik voel dat ze haar hoofdje op mijn kussen legt, wachtend tot ik wakker word. En als ik mijn ogen open word ik begroet met de grootste glimlach die haar 7 tandjes mooi bloodlegt. Wat is het vroeg en wat zou ik graag nog 1 uurtje willen slapen, maar dan kijk ik in haar mooie blauwe ogen en ik ben meteen wakker. Klaar om de dag te gaan beginnen (kan ook eigenlijk niet anders met een wakkere- lees hyperactieve- 1-jarige).

Vandaag is het 416 dagen geleden dat ze de wereld in kwam, maar ook zoveel dagen moederschap. Niks had me kunnen voorbereiden op dit jaar, geen boek, geen cursus of advies. Het moederschap moet je ervaren, ieder kind, maar ook iedere moeder is anders. 

Het eerste woord dat me te binnen schiet is liefde, onvoorwaardelijk liefde. Van een hulpeloos klein wezentje tot een eigenwijze dreumes, ik voel zoveel liefde voor haar en ze geeft zoveel onvoorwaardelijke liefde. Het is een liefde die je nergens mee kunt vergelijken, een liefde die ik tot 416 dagen geleden nog niet kende.

*Lees mijn eerdere blog -Geboorte van een moeder- hier om te zien hoe ik de eerste uren heb ervaren*

Luna is uitgegroeid tot een eigenwijze en bijdehante dame. Meerdere malen per dag test ze me uit, probeert van alles wat niet mag en zet daarbij de meest ondeugende glimlach op. Er zijn dagen dat het me te veel wordt, na de zoveelste keer haar nee te moeten vertellen. Dagen waar alles in het 100 loopt, de temperatuur ver boven de 30 graden uitkomt, de afwas het aanrecht af groeit en het wasgoed ongevouwen in de mand blijft liggen. Dagen waarin mijn schoonmoeder me tegen het zere been stoot, Jack het druk heeft met de vrijwilligers en waarin de dag wordt afgesloten met een gigantische onweersbui waarbij alles door het huis vliegt. Zulke dagen komen vaker voor dan je denkt. Maar dan aan het einde van de dag, als haar buikje vol is (als ze die dag besluit te eten...), ze in badje is geweest en ik haar in bed wil leggen slaat ze haar zachte armpjes om me heen, haar vingertjes vinden mijn haren weer en haar hoofdje laat ze rusten op mijn schouder. Ze verstevigd haar grip om mijn nek nog even, ik leun voorover om haar in bedje te leggen als ze met haar oogjes nog even een knipoog geeft. Ze pakt haar knuffeldoekje, draait een paar keer om en valt in slaap. Op zulke momenten smelten alle zorgen van de dag weer weg. Ik kijk hoe vredig ze ligt te slapen en soms moet ik mezelf even knijpen, is dit echt mijn dochter?! Wat is ze toch prachtig en want zijn we trots op haar. Ze kan erg ondeugend zijn maar het is ook een erg vrolijke en goedlachse meid. In haar eentje kan ze pret hebben voor tien en als ik haar hoor schaterlachen verdwijnt mijn boosheid als sneeuw voor de zon. 

Het is een bewogen jaar geweest waarin ik me meer dan eens heb afgevraagd of dit nu de juiste plek is om te wonen, de spanningen met mijn schoonmoeder een hoogtepunt bereikten en ook onze relatie behoorlijk wat te voortduren heeft gekregen. Want hoe mooi, bijzonder en speciaal het ouderschap is, het is ook niet te onderschatten! Je hebt allemaal je eigen twijfels en onzekerheden en daarin moet je de juiste balans creëeren. Jack is de kalmheid hetzelve en ik, tja, ik ben zeg maar het tegenovergestelde en dat botst. Of beter gezegd ik bots tegen Jack :) 

Voor de komst van Luna had ik de rust hier helemaal gevonden. Ik vond het heerlijk hier en genoot van alles wat er om me heen gebeurde. De komst van Luna heeft dit 180 graden doen omdraaien en ik zag alles ineens als een bedreiging of een persoonlijke aanval. De tijd in Nederland heeft me goed gedaan om afstand te kunnen nemen en terug te kijken op het afgelopen jaar. Het heeft me hernieuwde energie gegeven. Ik heb nergens spijt van, de dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan. Ga ik het komende jaar anders aanpakken? Absoluut! Innerlijke rust is het balngrijkste punt nu. Ik ga me minder druk maken om andere en ik ga me meer focussen op het hier en nu. Wat de toekomst ons gaat brengen weet niemand dus er druk om maken heeft geen zin. Ik ga meer genieten van onze kleine meid. Genieten deed ik al maar ik ben niet meer van plan me te laten afleiden door alles wat er om ons heen gebeurd. 

Het eerste jaar in beeld <3

Iedere moeder heeft twijfels en onzekerheden. Het valt niet altijd mee om je intuïtie te volgen. Gelukkig is dat een van de dingen die ik afgelopen jaar wel heb gedaan, mijn intuïtie gevolgd. Als iets goed voelde, deed ik het ook, voelde het niet goed, gebeurde het ook niet. Het moederschap is een constante zoektocht naar het beste. Voor mij bestaat het niet uit goede of slechte beslissingen maar uit goed, beter, best. Een moeder maakt nooit een slechte keuze, maar meer een keuze gebaseerd op wat op dat moment het beste leek. Komt de situatie in de toekomst nog eens voor, dan zou je een betere keuze maken. 

Een ding is zeker, van alle keuzes die je moet maken, is er een altijd goed; onvoorwaardelijk lief hebben. 

En lief hebben voor de wet doen Jack en ik vandaag precies 1 jaar!

17 mei 2013

17 mei 2013

Geniet van jullie weekend!

Terug naar het ritme van de dag

We zijn nu bijna 2 weken thuis en we zitten al weer helemaal in ons ritme. De eerste paar dagen waren even moeilijk, het gemis van mijn ouders, de hitte (40 graden) en het ritme dat we hadden. Langzaam vonden we weer onze draai en inmiddels is het weer vertrouwd.

De 6 weken in Nederland waren heerlijk. Lekker bij (o)pa en (o)ma in huis, heerlijk eten en veel bezoekjes aan/van vrienden en familie. Hoewel 6 weken lang lijken, vliegen ze zo om en in de laatste week rende ik nog van hot naar her om iedereen nog te bezoeken. In het vliegtuig terug naar huis bedenk je je dan dat je nog veel meer had willen doen, vrienden vaker had willen bezoeken en meer uitjes had willen maken als gezin. Maar meer tijd hadden we niet en met een kleintje kun je niet alle dagen op pad zijn.

We hebben veel gezien, veel gedaan en vooral veel genoten. Het hoogtepunt was toch wel Luna's eerste verjaardag. Ik was blij dat we voor deze gelegenheid in Nederland waren zodat we het met familie en vrienden konden vieren. We hebben het in twee gedeeltes gevierd, op haar verjaardag en een paar dagen erna in het weekend. Dat was perfect want zo kwam de visite toch een beetje gespreid. Luna genoot van alle aandacht al was ze wel wat rustiger dan normaal. 

- Er komt nog een blog aan over Luna's eerste jaar-

Luna heeft het de gehele 6 weken super gedaan. Ze had nauwelijks last van een jetlag, na drie dagen sliep ze op Nederlands ritme. Ze heeft in Nederland zelf besloten om de nachten maar weer door te gaan slapen en bij aankomst in Thailand heeft ze ook vaarwel gezegd tegen haar avondfles. Met andere woorden, wij slapen nu eerder en zonder onderbrekingen, heerlijk!

Ze was zo gewend in Nederland en gelukkig niet ineens erg verlegen. Ze is dol op haar opa en oma en ze was altijd weer helemaal in haar nopjes als ze thuiskwamen van hun werk. Lekker stoeien, spelen of wandelen met opa en oma, Luna en opa en oma genoten er volop van.

Het afscheid was erg zwaar, we waren weer zo gewend om mijn ouders iedere dag om ons heen te hebben en nu gaan we weer terug. Natuurlijk lonkt het eigen huis ook wel maar op moment van afscheid valt alles om je heen even weg.

We vertrokken met een baby, die vrolijk het hele huis rond kroop. Ze trok zich overal aan op en liep vlot langs tafels en bedden en vond het prachtig om aan onze handen te lopen. Die gaat wel lopen in Nederland hoor, nou nee hoor. Ze was dichtbij maar ze was er nog niet aan toe. Ze gaan altijd lopen op het moment dat je het niet verwacht. We waren net een paar dagen thuis en ik was gewoon met haar aan het spelen toen ze zich ineens omdraaide en 3 stapjes mijn kant op zette. Met een door het dolle zijnde moeder als gevolg! Wat was ik trots, ons meisje loopt! Lopen is natuurlijk een groot woord, maar als ik zie hoeveel ze al vooruit is gegaan in een week. Ze is nu echt een dreumesje, stapjes zetten als ze aan het spelen is, door het hele huis gaan, op onderzoek uit. Eigenwijs was ze al, maar ze lijkt de laatste 2 weken haar eigenwijsheid tot een nieuw hoogtepunt te brengen. Lopen dat wil ze de H-E-L-E dag door, uiteraard aan onze handen want dat gaat toch een stuk sneller. 

Wat een verschil met toen we vertrokken zeg, onze dreumes. Het is wel leuk om te zien hoe snel ze zich ontwikkelt en hoe haar karakter nog sterker naar voren aan het komen is.

Daarover de volgende keer meer als ik terugkijk op Luna's eerste jaar en mijn eerste jaar als moeder.

Hieronder nog een impressie van Luna's eerste verjaardag.

*Fijne zondag!*

Na een 26 uur durende reis, eindelijk in Nederland

De uitnodiging

's Ochtends vroeg cadeautjes uitpakken met opa en oma op haar verjaardag zelf

De cupcake taart

Kaarsje uitblazen met papa en mama

"Mag ik dit echt allemaal opeten..."

Hieperdepiep HOERA!!!!

Feestje in het weekend, op de foto met overgrootoma

Chocoladetaart voor de gasten met een lekker cupcakeje voor Luna

Lekker smikkelen....

....met heel je gezicht!