Schril contrast

Ik kom uit een ander land, dat weet ik. Wij hebben andere gebruiken en gewoontes dan de Thaise mensen, dat zie ik iedere dag opnieuw. Ik ben aan al deze kleine dingetje zo gewend, dat ze me haast niet meer opvallen. Maar dan af en toe wordt het contrast weer heel duidelijk zichtbaar.

Terwijl ik een massage krijg zijn de kleinkinderen van de masseuse met Luna aan het spelen. "Bah, sokepok...",  hoor ik Jack roepen en ook de masseuse spreekt haar kleinkinderen streng toe. Hmm, ik lag rustig, ontspannen te genieten van de massage maar als er geroepen wordt dat iets heel vies is, ben ik even uit mijn concentratie. Ik kon kon zo snel niet zien wat er aan de hand was en ik hoorde verder niks meer, dus ik ging weer ontspannen liggen.
Na mijn massage vroeg ik me toch af wat er nou gebeurd was. Luna had blijkbaar een speentje in haar box gevonden en die in haar mond gestopt. De twee kinderen waren zo verbaasd dat ze het speentje uit Luna's mond trokken en het in hun eigen mond stopten. Zoiets hadden ze namelijk nog nooit gezien.

Sowieso was ons huis een bezonderheid, elke dingetje leken ze vreemd te vinden. Als de koelkast openging stonden ze er met open mond naar de staren -zo vol lag die nou ook weer niet. De slaapkamerdeur stond op een kier, daarachter vonden ze een volledig onbekende wereld voor hen. Open, licht en schoon ;)
Deze 2 kinderen, neefje en nichtje van elkaar, wonen bij hun oma omdat de moeder van het meisje een zware vorm van authisme heeft en de ouders van het jongetje in Bangkok werken. Schrijnende gevallen maar helaas horen wij deze iedere dag. Toch was dit weer even anders, omdat ze nu in ons huis rondliepen en je dan merkt hoe groot het contrast eigenlijk is. Dat was gisteren.

Deze kinderen zijn geen enkele vorm van luxe gewend. Dat werd vandaag nog verder duidelijk. De masseuse was terug om een van de vrijwilligers te masseren. De kinderen kwamen langzaam weer richting ons huis gelopen omdat ze Luna toch wel erg interessant vinden. Starend hangen ze met z'n tweeën over de rand van de box. Ik zat te haken (rariteit nummer 1) en Luna was druk bezig met haar speelgoed toen ze haar tuitbeker zagen staan. En je raad het al, hup in hun eigen mondjes. Lachend en gierend vertelde ze elkaar hoe gek ze die beker vonden. Veel verstond ik er overigens niet van want ze praten zo plat Isan (dialect) dat ik er weinig van kan maken.

De tuitbeker was al niet interessant meer toen ze Jack achter zijn laptop zagen. "Ben je een spelletje aan het spelen?" Hier worden computers helaas alleen maar met spelletjes geassocieerd. "Nee, ik ben aan het werk." Met niet begrijpende blikken keken ze hem aan. Werken? Je ziet ze denken, dat doe je op het rijstveld, niet achter een laptop... Jack zag de verwarring ook en besloot wat muziek op te zetten. Als je al dacht dat ze verbaasd waren over Luna's speen en tuitbeker, bij het horen van muziek uit de laptop vielen ze bijna van hun stoel af. Dicht kropen ze tegen Jack aan om er niks van te missen.

 

Wat een schril contrast. Voor ons is het vaak niet mooi, groot of glanzend genoeg. Het huis was best wel een rommeltje die dag, maar voor die kinderen was alles bijzonder in ons huis. Wij zien veel van deze kinderen bij ons in het dorp, maar als je ze dan in je eigen huis ziet en je ziet de verbazing in hun oogjes dan doe je wel weer even een stapje terug. Wat hebben wij het dan goed.

En dan iets van een hele andere orde, over contrast gesproken, een van de vestjes is af!

Er moeten alleen nog knoopjes op maar ik kon hier geen leuke vinden. Aan net andere vestje ben ik ook al begonnen maar of die af gaat komen binnen 2 weken. Het is nogal een arbeidsintensief werkje maar daar hou ik wel van!

Fijne woensdag allemaal en tot snel (2 weekjes!)