Volksverhuizing

Het idee dat ik moet gaan pakken voor bijna 5 maanden geeft me al buikpijn. Hormonen gieren door mijn lijf en ik weet niet waar ik moet beginnen. Dit is niet heel gebruikelijk voor mij. Ik ben niet iemand die snel overweldigd is door iets, laat staan dat ik niet weet waar ik moet beginnen. En toch, nu het nog maar 4 dagen is, schiet ik in de stress.

Op de buik poseren

Het was vanaf het begin van de zwangerschap eigenlijk al meteen wel duidelijk dat we weer naar Nederland zouden komen voor de bevalling. Buiten het feit dat het gewoon fijn is om familie en vrienden om je heen te hebben, is de medische zorg zo veel beter in Nederland. Toch sloop er eens in de zoveel weken weer een twijfel in, doen we er wel goed aan? Alle opties werden weer afgewogen en steeds kwamen we weer uit op Nederland.
En waarom dan toch steeds weer die twijfel?

Thailand is ons thuis, hier hebben we ons eigen huis en ons gezinnetje opgebouwd. Hier hebben we elkaar ontmoet en hier voelen we ons fijn. Om dus zomaar even je spullen te pakken en huis en haard te verlaten voor bijna 5 maanden, dan is het logisch dat je daar af en toe moeite mee hebt. Het zou haast raar zijn als dat niet zo was! Op dit moment voelt het weer onwerkelijk dat ik zo lang van huis zal zijn. Toen ik zwanger was van Luna woonde we pas net 3 maanden in ons eigen huis. Het was natuurlijk wel eigen, maar toch waren we nog niet zo gesetteld als nu. Het voelt dit keer toch wel apart.

Groeiend buikje, hier 24 weken (nu bijna 28wk)

En wat zijn de alternatieven op Nederland dan? De eerste, thuisbevallen is geen optie hier. Er bestaat niet zoiets als een verloskundige of kraamzorg hier. In het verleden beviel iedereen thuis omdat er simpelweg geen ziekenhuizen in de buurt waren en vervoer ook niet optimaal was. Bijna iedere vrouw in de familie wist wel wat ze moesten doen en ieder dorp had wel een vroedvrouw. Met de komst van de westerse geneeskunde is dit beroep bijna volledig uitgestorven. En de kennis onder de vrouwelijke bevolking wat te doen bij een bevalling. Jack kan zich de geboorte van zijn nichtje nog goed herinneren. Alle tantes en oudere nichten waren in de kamer aanwezig. Alle mannen zaten buiten (te drinken..). Iedereen had een taak, de ene kookte de handdoeken en dekens uit, de andere zorgde voor de juiste kruiden om te drinken of inhaleren en weer een ander hielp de moeder zelf.
Het klinkt allemaal heel mooi, maar als er toen iets fout ging, ging het natuurlijk ook goed fout. Dat is niet een risico dat ik graag wil nemen. Afgezien van het feit dat ik niemand uit mijn schoonfamilie aan mijn kraambed zou willen hebben, maar dat is weer een ander verhaal...

De andere optie zou het ziekenhuis zijn. Het dichtstbijzijnde goede ziekenhuis is in Nongkhai, zo'n 45 minuten rijden. Dat alleen al is ontzettend ver als je al weeën hebt. Luna is binnen 5 uur geboren en, ondanks dat dat geen garantie is, is de kans wel groot dat deze kleine er nog sneller is. Bevallen in een auto zie ik ook niet echt zitten. Daarnaast voeren ze hier met alle plezier keizersnedes uit en daar krijg ik al helemaal de kriebels van. Begrijp me niet verkeerd, het is ontzettend goed dat keizersnedes mogelijk zijn en in vele gevallen redden ze het leven van moeder en/of kind. Het uitvoeren van een keizersnede om geld redenen of om het gemak van de moeder (je gaat toch geen uren lang pijn lijden en persen?!) dat verontrust mij. Mocht er tijdens de bevalling blijken dat er iets mis is, ben ik zeer blij als een keizersnede mijn of mijn baby's leven kan redden, maar het moet niet plaatsvinden puur uit geld overwegingen. Aan een keizersnede verdient een ziekenhuis al gauw 3 tot 4 keer meer als aan een natuurlijke bevalling. Je zult dus begrijpen dat ik de mening van een arts dan een stuk minder objectief vind.

Gekke bekken trekken voor de camera

Als ik zeker wil zijn van een goede arts die mijn gezondheid belangrijker vindt dan het geld dat hij aan mij kan verdienen, dan moeten we uitwijken naar Bangkok of Chiang Mai. En beide liggen nu niet echt om de hoek, Bangkok is 600km en Chiang Mai bijna 700km. Dat zou dus betekenen dat we dan bij ongeveer 37 weken die kant op zouden moeten. Mocht ik dan nog eens 2 weken over tijd gaan, zitten we daar in totaal 5 weken af te wachten en dan nog de hersteltijd erna. Dan zitten we daar weken lang zonder familie of vrienden in een appartement of ziekenhuis. Wederom, geen ideale situatie als je het mij vraagt.

Buiten het feit dat wij bijna 5 maanden van huis zijn, raken mijn ouders een stukje van hun privacy en hun huis voor bijna 5 maanden kwijt. Natuurlijk is het fijn om weer even tijd met elkaar door te brengen, maar wij realiseren ons ook wel dat het toch ook wel een druk voor mijn ouders is. Eerst komt dochter met kleindochter, dan komt de schoonzoon er nog bij en als klap op de vuurpijl komt er ook nog een pasgeboren baby'tje bij. Met Luna hadden we veel geluk omdat zij vrij snel de nachten doorsliep en weinig huilde, maar wie weet hoe deze kleine wordt.
Ineens hebben ze dus 4 extra mensen in huis, dat is ook niet niks! Maar ook dit hebben we uitvoering met mijn ouders besproken. Als zij het echt te veel zouden vinden dan hadden we naar een andere oplossing moeten zoeken, want ik wil mijn ouders absoluut niet tot last zijn. Het brengt ook wel weer iets bijzonders met zich mee. Mijn ouders maken de eerste uren, dagen en weken heel intens mee. Dat was bij Luna ook zo. Ja, het afscheid is verschrikkelijk en zal ook dit keer niet minder emotioneel worden, maar als we kijken hoeveel bijzondere momenten we wel met elkaar hebben kunnen delen, dan krijg ik weer een warm gevoel van binnen.

Het liefst geeft ze de hele dag kusjes, ook op mijn buik

Dus na alle opties weer te hebben afgewogen is Nederland nog steeds de beste optie. Het pakken is lastig, wat neem je wel mee en wat niet. Een heel deel van alle babyspulletjes moeten weer naar Nederland want ik ga niet alles weer opnieuw aanschaffen. Een koffer is al helemaal vol met baby-/zwangerschapsspullen en Luna's kleren, nu de rest nog. Tot overmaat van (stress-)ramp is mijn wasmachine gisteren kapot gegaan. Een paar wassen liggen nog op mij te wachten. De monteur komt woensdag of donderdag of vrijdag... Dit is Thailand, haast hebben ze niet. Dan maar wat wasjes draaien bij mijn schoonmoeder al is die wasmachine niet zo goed...
Adem in, adem uit, I've got this! Uiteindelijk zijn het maar spullen, zolang we straks met z'n drieën en daarna vieren samen zijn is alles goed!

Een beetje wazig, maar wat is ze een pretletter

Luna zegt...

...veel, heel erg veel.
Vanaf het moment dat ze begon met praten, bij ongeveer 14 maanden, heeft ze besloten niet meer stil te blijven. Wat een ongelofelijk kwebbeltje en ik lig ook zo vaak in een deuk om haar uitspraken.

Lekker met water spelen om af te koelen

Een paar weken geleden is ze begonnen met voltooid deelwoorden.... Ja, ze is pas 2,5 maar ze vindt het blijkbaar tijd worden om de juiste vervoeging te gebruiken. Dat de Nederlandse taal best gecompliceerde is, daar kom je vanzelf achter als je peuter aan het praten is. Ze kan me ontzettend enthousiast vertellen dat ze GEspeeld heeft met de buurjongen, met wie ze GEvoetbalt heeft en de poesjes heeft GEaaid. Maar vervolgens heeft ze geslaapt (want wie bedenkt er nu geslapen...), heeft gepapa leest (want lezende papa kun je best vervoegen!) of gezingt voor Boeddha (samen met haar vader voor Boeddha bidden).

Het grappigste is het wanneer ze aan het spelen is en tegen haar poppen en knuffels aan het praten is. Zo heeft ze geboodschapt en haar pop heeft gedrinkt.

De Thaise vingertjes tijdens het poseren :)

Haar Thais is ook goed. Hoewel ze wel meer Nederlands dan Thais spreekt maak ik me daar geen zorgen over. Ik denk dat haar woordenschat van Nederlandse woorden ten opzichte van haar Thaise woordenschat ongeveer 65% -35% is. Ik praat natuurlijk de hele dag tegen haar. Jack is wel regelmatig thuis, maar hij is toch ook veel van huis. Vandaar dat ze meestal meer Nederlands hoort dan Thais.

Problemen met omschakelen heeft ze trouwens ook nooit gehad. Ik was bang dat ze misschien een beetje een achterstand zou oplopen omdat ze toch 2 talen direct hoort en 1 taal indirect, maar van een achterstand is totaal geen spraken. Laatst vroeg ze mij waarom haar neefje (4 maanden jonger) niet terug praatte. Bijdehandje, niet alle kinderen zijn snel en jongens staan er vaak om bekend dat ze wat later zijn.

Ze heeft nooit moeite gehad tegen wie ze Nederlands en tegen wie ze Thais moet praten. Daar heeft ze vanaf het begin goed onderscheid in kunnen maken. Natuurlijk haalt ze wel eens dingen door elkaar, maar Thais en Nederlands in een zin doet ze eigenlijk nooit. Wat wel gebeurd is dat ze Nederlands tegen haar Thaise opa en oma praat omdat ze simpelweg het Thaise woord niet kent. Ze is nogal een pittige dame dus dat zorgt nog wel eens voor driftbuien als ze niet meteen begrepen wordt. Jack z'n Nederlandse woordenschat is ook al aardig gegroeid omdat hij zo veel Nederlands om zich heen hoort. Mijn Thaise woordenschat is ook aan het groeien, alleen gaat het bij mij niet zo snel.

De grootste lol hebben ze samen op de 'springkoe'

Voor nu focussen wij ons alleen op Nederlands en Thais, maar Jack en ik communiceren natuurlijk in het Engels. We praten nooit direct Engels tegen haar, omdat dat alleen maar voor meer verwarring zou zorgen. Maar haar kleine gespitste oortjes vangen het natuurlijk wel op. Zo zaten we laatst te ontbijten toen Jack Luna een kusje op haar bol gaf, waarna mevrouw zich boos omdraaide en riep: "I'm still eating." Buikpijn van het lachen! Wij hebben dat nooit tegen haar gezegd en het kwam er zo bijdehand uit dat we allebei in lachen uitbarsten. Ongemerkt pikt ze dus ook best wat Engels op en wat ons nog het meeste verbaasd is dat ze het ook op de juiste momenten weet te gebruiken. Jack probeerde laatst op de computer wat te doen toen hij wat papieren liet vallen. Luna riep meteen Isan Survivor (de naam van onze vrijwilligerswerk organisatie) tok leo, wat betekent dat Isan Survivor gevallen is. Wij spreken de naam van onze organisatie eigenlijk nooit uit, dus hoe ze daar nu weer bij kwam, ongelofelijk. Ik sta er iedere dag van te kijken wat die kleine oortjes allemaal opvangen. 

Zo weet ze ook precies hoe ze moet reageren als ik in het Engels over haar praat tegen Jack. Hier kunnen we dus geen Engels praten om iets voor haar achter te houden, haha.

Ondeugd

Natuurlijk is vooruitgang in taal een goed teken, soms vind ik het een beetje jammer dat ze een woord wel goed weet uit te spreken omdat het in Luna taal zo veel schattiger klonk. Hieronder een aantal voorbeelden van woorden die ze inmiddels wel goed uitspreekt (met vertaling erbij):

Grafiem - graafmachine (een paar deuren verder hebben ze er een...)

Wawarm - warm

Koewajaja - koala, hier heeft ze nog steeds wel moeite mee

Fiefoon - telefoon

Treintje - traantje

Danke wel - spreek voor zich

Was te dat? - wat is dat?

Wc papapier, deze gebruikt ze ook nog steeds.

Hoe wonderlijk is het menselijk brein toch, vooral van zo'n kleine peuter. Hoe snel ze dingen oppakt, niet alleen de taal maar ook andere dingen. Het is zo mooi om dat van dichtbij te kunnen volgen, alle kleine ontwikkelingen. Hoe ze moedert over haar poppen en knuffels, flesjes melk geeft en ze in bedje legt. En als ze wegloopt zegt ze precies hetzelfde als ik altijd zeg tegen haar als ik haar op bed leg, zo schattig! Jack roept af en toe ook mini Patricia naar Luna omdat ze precies praat en doet zoals ik doen, te grappig!

Lekker Nederlandse boekjes lezen met papa

Nurture Play Love

Op 15 september is het alweer een jaar geleden dat ik mijn webshop opende. Ik deel eigenlijk maar weinig van mijn webshop hier, dus ik dacht, het wordt nu wel eens een keertje tijd!

In het afgelopen jaar heb ik veel dingen bijgeleerd over het runnen van een eigen webshop. Instagram is daar een hele grote hulp in geweest. Voor wie Instagram niet kennen, het lijkt een beetje op Facebook maar hier draait het om de foto's, niet de teksten. Ook kunnen er geen links en dat soort dingen gedeeld worden, waardoor ik vind dat je veel minder spam over je heen krijgt.

Via Instagram heb ik veel mom-entrepreneurs leren kennen, moeders die vol- of deeltijd hun eigen webshop runnen vanuit huis. Internet vervaagt afstanden waardoor het soms lijkt alsof we elkaar echt kennen. Het kringetjes van vrouwen die ik op Instagram volg zijn vooral van het elkaar complimenteren in plaats van elkaar het succes misgunnen, iets dat op internet en social media helaas maar al te vaak gebeurd. Oprechte complimenten en opbeurende woorden helpen je weer verder te komen.

Afgelopen week ben ik op Instagram over de 1000 volgers heen gegaan. Een super compliment dat mensen mijn werk dus echt mooi vinden en het leuk vinden om mij en mijn creaties te volgen. Nu hoor ik je denken, en dan heb je dus ook al veel verkocht. Dat niet, maar ik heb nooit een specifiek doel voor mezelf gezet. Simpelweg omdat ik gewoon wilde creëren en er plezier in hebben. Toch heb ik wel al ongeveer 50 items verkocht. Veel in Nederland direct aan familie of vrienden, een beetje direct via de webshop maar ook toch best wat items via Instagram. 

Heel eerlijk dacht ik wel dat ik na een jaar misschien wel meer verkocht zou hebben, maar ik had me nooit gerealiseerd dat ik zoveel inspirerende en lieve mensen zou 'ontmoeten' tijdens dit jaar. Het heeft me al zo veel meer gebracht dan ik had kunnen denken. Ik ben verschillende keren geïnterviewd voor een blog, ik heb mee mogen werken aan een workshop om mijn webshop meer een itentiteit mee te geven en ik heb mezelf kunnen ontplooien.

Bovenal ben ik blij dat ik er mijn ei in kwijt kan. Nu ben ik sowieso niet het type dat zich snel verveeld, maar nu heb ik ook een creatieve uitlaatklep. Na jaren lang dag in dag uit creatief bezig te zijn geweest op het MBO en het HBO, miste ik het toch wel. Voor de geboorte van Luna had ik al wel eens wat sjaals, mutsen en poncho's gehaakt, maar dat stopte toen ik naar Thailand verhuisde. Nadat ik hier erg mooie katoen gevonden had, sloeg mijn creativiteit weer op hol. Nu nog steeds, mijn hoofd stroomt over van ideeën. Nog voordat het ene af is, begin ik alweer aan het volgende omdat ik niet kan wachten om mijn ideeën werkelijkheid te laten worden. Ik vind het heerlijk om lekker te gaan zitten, haaknaalden op schoot en de deken of het speeltje onder mijn handen te zien groeien. Ik heel erg veel plezier en energie uit. 

Als ik moet gaan omrekenen wat ik er per uur op verdien dan is het een mager loontje, maar dat is niet mijn hoofdreden. Natuurlijk verdien ik er wel aan, maar het gaat mij meer om het creëren. Nieuwe patronen bedenken, nieuwe kleurencombinaties en unieke items maken, dat is waar het mij om te doen was.

Nu focus ik me alleen nog op accessoires voor de baby-/kinderkamer. Ik maakte eerst ook nog haarbandjes en mutjes maar dat viel niet echt in een categorie te plaatsen. Vandaar dat ik, met behulp van die workshop, besloten heb om me alleen nog te focussen op babykamer accessoires zoals speeltjes, dekentjes, mobielen voor boven bedjes en slingers. Allemaal nog steeds gemaakt van 100% katoen, verbouwd, gespannen en geverfd in Thailand. 

Zoals jullie weten komen wij over een kleine 4 weken weer naar Nederland. Op dit moment ben ik in gesprek met wat Nederlandse webshops die eventueel wel interesse hebben in ee samenwerking. Super leuk natuurlijk, want ik denk dat vaak de verzendkosten een probleem opleveren als mensen zouden willen bestellen. Als producten ook in Nederlandse webshops zou liggen, zou het wellicht wat makkelijker worden. 

Tijdens de bijna 5 maanden dat we in Nederland zijn zal ik ook niet stil blijven zitten. Hoewel ik me natuurlijk wel ga voorbereiden op de komst van deze spruit en daar de eerste paar weken ook wel lekker van ga genieten, zal ik ook zeker niet stil gaan zitten. Vandaar ook een oproep aan jullie allemaal. Mochten jullie zelf op zoek zijn naar uniek kraamcadeau of weten iemand die dat is of misschien heb je wel een speciaal kleurenverzoek, laat het mij zo snel mogelijk weten. Dan kan ik het katoen of de items vanuit hier meenemen en bespaar je de verzendkosten! Spread the word!!

Wil je op de hoogte blijven van alle updates? Volg mij op:
Instagram: @nurtureplaylove

Facebook: www.facebook.com/nurtureplaylove
Webshop: nurtureplaylove.etsy.com

The big 3-0

Als je op de middelbare school zit kun je niet wachten tot je volwassen bent. Tijdens het studeren droom je weg over die fantastische baan, een mooi huis en fijne vakanties. En dan ben je afgestudeerd, ben je gaan reizen, verliefd geworden, gezinnetje gesticht en dan ineens, vanuit het niets ben je 30! 

Wat?! Nee, stop de tijd, hier moet iets zijn foutgegaan. Het kan niet al 6 jaar zijn sinds ik ben afgestudeerd en ben gaan reizen. Of toch wel? 

Ik zag mezelf niet als iemand die zich druk zou maken om het bereiken van een bepaald leeftijd, maar toen was daar ineens de 30. Alsof ze vanuit het niets kwam opzetten en mij volledig overviel. Dertig. Het staat er toch echt.

Boefje met een kerstmuts die ze ergens gevonden had :)

Ik ben in inmiddels al 4 weken dertig en ik ben er inmiddels aan gewend. Maar waarom overviel het me zo? Er is niet een specifieke reden, maar er zijn gewoon wat dingen bij elkaar. Ten eerste begin ik me een beetje oud te voelen tegenover de vrijwilligers. Vooral de laatste tijd hebben we veel 18 jarige meiden. Als dingen als muziek, films of tv series voorbij komen kijken ze mij met open mond aan (of ik hen...). Wist je bijvoorbeeld dat de eerste aflevering van Friends 21 jaar geleden werd uitgezonden. Ja je leest het goed 21 jaar! Dat vond ik nu de uitgelezen reden om weer eens een Friends marathon te houden, heerlijk!

Een andere reden is dat ik dacht dat ik wat zekerder van de toekomst was. Natuurlijk weet (gelukkig) niemand wat de toekomst echt brengt maar een groot vraagteken is wel wat beangstigend. Helemaal omdat ik dit nog nooit meegemaakt heb. Al op de middelbare school wist ik dat ik de interieur kan op wilde. Ik had al snel een leuke MBO gevonden, werd aangenomen en heb daar 4 super leuke jaren gehad. Op het MBO vond ik al snel een HBO die precies aansloot bij wat ik zocht. Wederom rolde ik daar zo in. Na het studeren wilde ik graag reizen en ook dit ging soepeltjes. Verliefd worden stond niet op mijn lijstje, maar was meer dan welkom. Zelf de beslissing om naar Thailand te verhuizen ging zonder zware twijfels. Ik ben absoluut niet over een nacht ijs gegaan en ik heb er veel en lang over nagedacht maar het voelde gewoon goed. Het was op dat moment wat ik wilde doen, zonder twijfel. Natuurlijk wist ik niet of het zou gaan werken, de relatie, het land en de gewoontes. Maar onzeker ben ik nooit geweest. Ik zou wel zien, als het niet uitpakte zoals gedacht kon ik altijd gewoon mijn spullen pakken en weer terugkeren.

Poseren doet ze maar al te graag

De eerste jaren hebben we geen moment twijfels gehad. Ook over onze kinderwens waren we snel uit. Laten we het proberen, we zijn er klaar voor. Wederom geen twijfels maar volle overgave en vertrouwen.

Waarom nu dan ineens wel? Daar heb je die stomme dertig weer. Alles oppakken en overnieuw beginnen klinkt bij dertig ineens veel ingrijpender. Want wat als het nu niet goed uitpakt? Pak je dan (weer) alles op om ergens anders opnieuw te beginnen?

Hadden we dit niet allemaal kunnen bedenken voordat we kinderen kregen? Natuurlijk hebben we het hier over gehad en hebben we alle opties afgewogen maar je kunt blijven dubben tot je een ons weegt want zeker weten doe je het nooit. Wat wij wel zeker wisten van elkaar was onze liefde. Het klinkt allemaal wel heel zoetsappig maar als de liefde goed zit kom je er samen wel uit, hoe moeilijk de situatie ook is.

Smile

Nu Luna 2,5 jaar oud is begint de 'waar naar school' vraag groter te worden. Wat gaan we doen met onderwijs. Alle opties passeren regelmatig de revue. Wij zitten met onze vrijwiligers natuurlijk middenin het onderwijs en wij zien ook de kwaliteit. Of moet ik zeggen, het gebrek aan kwaliteit... Het onderwijs in Thailand is dramatisch. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar hoe meer ik zie en hoor, het erger het eigenlijk is. Alle kinderen zitten bijvoorbeeld van 8.00 's ochtends tot 15.00, 5 dagen per week op school, ongeacht de leeftijd. Helaas wordt deze tijd niet nuttig besteed. De kinderen zitten soms uren alleen omdat de docent iets anders aan het doen is. Een televisie wordt aangezet en de kinderen worden alleen gelaten. Af en toe komt er een docent om de hoek kijken en verder worden ze aan hun lot overgelaten. Dit gebeurd minimaal 1 dag in de week, maar helaas meestal vaker.

Daarnaast bestaat kritisch denken totaal niet in het onderwijs. Wat de docent zegt is waarheid, je hoeft zelf niet na te denken, je hoeft alleen maar te onthouden. Fouten maken is ook uit ten boze, dus je kunt maar beter stil op je stoel zitten en knikken dat je het begrijpt anders zou je de docent nog beledigen.

Je kunt je dus wel voorstellen dat ik niet sta te springen om Luna hier lokaal onderwijs te volgen. De privéscholen om ons heen zijn ook al niet veel beter. Een ander alternatief, thuisonderwijs. Ook dit hebben we serieus overwogen, maar dan komt er wel een hele druk op mij te leggen, en dan nog maar te zwijgen over het sociale aspect. 

De laatste optie zou Nederland zijn. Maar als we dachten dat thuisonderwijs al een hele kluif was, naar Nederland verhuizen zou nog veel ingrijpender zijn. Luna en ik (en straks de baby) kunnen natuurlijk makkelijk zo verhuizen. Ik sta ook nog steeds voor een huurhuis ingeschreven dus ook dat zou geen probleem zijn. Maar dan Jacks visum/verblijfsvergunning. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het goed dat de regels er zijn en dan ze streng zijn, maar voor ons betekent het concreet dat we de eerst komende jaren niet zouden kunnen verhuizen. Financieel zou dat zo lastig worden. Ten eerste moet ik eerst een baan zoeken voor minimaal 3-4 dagen per week om aan de visum kwalificaties te voldoen, Jack achterlaten in Thailand en mijn kinderen ergens onderbrengen. Als ik aangenomen word moet ik een jaar contract hebben voordat we de visumprocedure kunnen gaan starten. Mocht het visum toegewezen worden moet ik nog 5 jaar lang een jaar contract hebben en 3-4 dagen per week blijven werken om aan die eisen te blijven voldoen. Vervolgens moeten we dus onze organisatie opgeven en mag Jack simpel werk gaan doen, helemaal onder aan de ladder beginnen.

Sinds een klein maandje slaapt mevrouw (super trots) in een groot bed en ze is er nog nooit uitgevallen, gelukkig!

Je kunt je misschien wel voorstellen dat de gedachte alleen al ons kopzorgen bezorgt. Ik ben zeker niet vies van werken, maar ik ben juist blij dat ik hier bij mijn kinderen kan blijven en toch een beetje aan het werk kan blijven met onze organisatie en mijn webshop. Een vrijheid die ik dan op zou moeten geven, met ook nog het risico dat Jack's visum helemaal niet goedgekeurd wordt en we alsnog weer terug naar Thailand moeten.

We vinden het leven hier juist zo fijn, rustig en niet gejaagd, maar voor onze kinderen zouden we het allemaal opgeven. Mocht het de juiste keuze zijn natuurlijk. En daar liggen we allebei regelmatig van wakker (en van een baby die graag aerobics doet midden in de nacht, maar dat is weer iets anders...). Dit alles maakte het 30 worden toch wel beladen. Wat gaat de toekomst brengen? Voor nu focussen we ons op de komst van de kleine in december, gaan we wat dingen uitzoeken in Nederland en proberen we niet te veel te stressen over wat ons te wachten staat. Kleine stapjes. Het eerste kleine stapje is op 25 september, de vliegreis naar Nederland. Dan ben ik ruim 28 weken zwanger en heb ik een peuter bij me. Als ze zich gedraagd zoals ze zich de afgelopen keren heeft gedragen, hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Fingers crossed.