Al maanden wil ik er voor gaan zitten maar het komt er maar niet van. Luna's fotoboek maken van haar eerste levensjaar. Ik wilde het niet langer uitstellen want dan komt het er helemaal niet meer van. Het is nu al gigantisch veel werk.
Het is zo leuk om al die kleine dingen weer voorbij te zien komen. Op dit moment ben ik nog bij de zwangerschap zelf. Met mijn dagboek op schoot, vele gigabytes aan foto's op de computer en een druk verkende Luna aan mijn benen ga ik aan de slag.
Het extreem langzaam groeiende buikje, de grappige adviezen van de Thaise, de enthousiaste reacties van familie en vrienden in Nederland en het gevoel dat er leven in je buik aan het ontwikkelen is. Het komt allemaal voorbij en met een lach en een traan verwerk ik het in het fotoboek.
En dan na 9 maanden de bevalling en voor je het weet worden ze 1 jaar! Het blijft bijzonder hoe snel ze zich ontwikkeld. Wat overigens heel normaal is maar nu je elke kleine ontwikkeling mee krijgt, lijkt het helemaal hard te gaan. Soms komen er verschillende dingen in een week bij. Zo heeft ze er deze week weer 2 tandjes bij, kan ze los staan en geeft ze handkusjes. Het duurt denk ik nog wel even voordat ze gaat lopen want mevrouw heeft echt totaal geen geduld. Los staan doet ze alleen maar als wij haar loslaten staan naast ons. Zelf heeft ze er de rust niet voor - ik moet door, die hoek van de kamer ontdekken en daarna die, hé zie ik daar iets onder liggen, kan ik daar ook op, hmm wat mama in haar handen heeft wil ik ook hebben...... En ga zo maar door. Langer dan 1 minuut stilzitten doet ze niet. Dus rustig oefenen om te lopen... Daar kan ze nog wel eens lang mee wachten.
Net als het praten overigens want als er continu 3 talen om je heen gesproken worden zou ik ook even wachten om alles in me op te nemen voordat ik zou gaan praten.
Mijn eerste fotoboek heb ik inmiddels ook hier en ik pak het er vaak bij. Mijn moeder hield altijd uitgebreid bij wat de ontwikkelingen waren, van zwangerschap tot eerste stapjes. Super leuk om te lezen hoe je eigen moeder de zwangerschap heeft ervaren en hoe ik me ontwikkelde. Zo'n mooie herinnering wil ik ook aan mijn dochter mee kunnen geven!
Jullie wisten al dat wij in maart naar Nederland zou komen. Graag wilden wij langer blijven maar omdat we begin april weer een vrijwilligster krijgen ging dit niet. Toevallig vroeg een docent 2 weken geleden of wij in april vrijwilligers hebben want zij kan wel wat hulp gebruiken. Er ging meteen een lichtje branden bij Jack. Misschien kan zij ook voor de vrijwilligster zorgen, voor 2 weken. Na veel wikken en wegen, toch besloten het aanbod aan te nemen. Tickets omgeboekt en de andere organisatie ingelicht dat wij wegens familieomstandigheden langer in Nederland blijven :) Welke omstandigheden; dat wij heel erg gemist worden :D Dat is geen leugen!
We blijven dus lekker 6 weken, tot 20 april in Nederland. Zo hebben we nog meer tijd om jullie allemaal een bezoekje te brengen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten