Intuïtie was een wijze raadgever

Nieuw leven is kwetsbaar, fragiel. De eerste paar weken is alles nog zo onzeker. De cellen delen zich in razend tempo, zo snel dat een klein foutje zo gemaakt is.

Na de geboorte van Luna dacht ik dat het heel lang zou duren voordat ik weer ruimte zou hebben voor nog meer liefde voor een tweede kindje. Toch kwam dat moment al vrij snel, sneller dan dat ik verwacht had maar de praktische zaken hielden mij nog tegen. Nee, eerst moet ze wat zelfstandiger zijn en zindelijk! Toen ze dat al bij 1 jaar en 4 maanden was begon het wel te kriebelen. Wederom was ik heel snel weer zwanger, blijdschap, vreugde en spanningen gierde door mijn lijf, ons tweede kindje is op komst. Je kunt het allemaal nog zo mooi willen plannen, de natuur trekt zijn eigen plan.

Nooit heb ik er zó bij stil gedaan hoe kwetsbaar je bent als je net zwanger bent. Je weet dat de eerste 12 weken spannend zijn, maar toch overheerst het geluk van een kleine die in je buik groeit. Iedere zwangerschap is anders maar dit keer voelde echt heel anders. 

Net als bij Luna, wist ik voordat ik overtijd was dat ik zwanger was. Alles schreeuwde zwanger en tegelijkertijd was er iets in mijn dat zei, wacht eerst maar af. Na de eerste positieve zwangerschapstest was er veel geluk, maar ook zorgen. Zorgen die ik bij Luna totaal niet had. Misschien kwam het door de complicaties op het einde van mijn zwangerschap met Luna die me nog dwarszaten. Ondanks dat die complicaties uiteindelijk niet eens aanwezig waren. Of wilde mijn lichaam mij iets vertellen?

De dag voor vertrek naar Nederland, vlucht wordt plotseling geannuleerd. Stress, vlucht veranderen, van alles moeten regelen en dan ook nog bloed verliezen. Ik deed het af als niks ergs, gebeurd zwangere vrouwen wel eens vaker. Maar mijn onderbuik gevoel was sterk, dit is absoluut niet goed. De dag erna en de dag daarna was mijn extreme misselijkheid van de weken ervoor plotseling verdwenen. Ik voelde niks meer.

Drie dagen na de bloeding stond er al een afspraak met de verloskundige voor een echo. Je voelt het, je weet het en je bent er bang voor maar toch komt het als een mokerslag aan. Er is geen hartslag meer te vinden... Na ruim 8 weken zwangerschap is het hartje opgehouden met kloppen.

Het moment dat je op kraamvisite gaat, terwijl je 3 dagen daarvoor een bloeding hebt gehad en een uur later op controle moet bij de verloskundige waar je het slechte nieuws te horen krijgt, alleen...

Het moment dat je van de verloskundige terugkomt, je ouders wilt vertellen dat ze voor de tweede keer opa en oma gaan worden, maar in plaats daarvan met rood doorlopen ogen ze snikkend vertelt dat je zwanger....was....

Het moment dat een van je beste vriendinnen vertelt dat ze zwanger is. Zoekend naar woorden, rekenen dat we een maand na elkaar uitgerekend zouden zijn, wetende dat jouw stilte bij haar niet onopgemerkt blijft.

Het moment dat je de deur niet uit wilt, bang dat HET ieder moment op gang kan komen. Familie en vrienden wel wilt bezoeken maar gewoon niet durft.

Het moment dat je het nieuwe jaar inklinkt, wetende dat je in de eerste weken al meteen iets heel dierbaars gaat verliezen.

Het zijn allemaal dingen waar ik niet bij stil stond en waar je nooit iets over hoort. Hoe ga je om met deze situaties? Ik werd er stil van, trok mezelf terug en probeerde mezelf vooral niet de schuld te geven. Had ik dan niks verkeerds gegeten toen ik probeerde grip te krijgen op de verkoudheid? Heb ik me te druk gemaakt omdat ik nog wat opdrachten af moest maken voor vertrek?

Het verwerken van een miskraam heb ik totaal onderschat. De fases waar je doorheen gaat terwijl de zwangerschapshormonen nog door je lijf gieren. Wat afgesloten wordt met je cycles die weer als normaal begint. Natuurlijk wel opgelucht dat mijn lichaam weer herstelt is, maar het markeert ook het echte einde van deze zwangerschap. Een ontzettende achtbaan die je in 10 weken meekrijgt. Van de zwangerschapstest naar de bloeding, van de verloskundige naar het afwachten op de echte miskraam, van de gynaecoloog naar met spoed weer terug naar de gynaecoloog omdat de miskraam niet naar behoren verliep, door naar rust, tijd om dit alles te verwerken. Uiteindelijk is medisch gezien alles weer in orde maar mentaal zijn de 4 weken in Nederland heel heftig geweest.

Het weer in mijn ritme komen duurde dus dit keer ook een stuk langer. Zoekende om de leegte proberen op te vullen. Langzaam heeft het zijn plekje gevonden. Ik geef mezelf niet langer de schuld. Ik ben een van de vele vrouwen die dit meemaakt. Zeer waarschijnlijk was er iets niet goed met de kleine waardoor mijn lichaam het heeft moeten afstoten en wat mijn lichaam ook al eerder aangaf. Ik heb het zelfs tegen Jack vertelt en opgeschreven omdat ik het onderbuik gevoel niet van me af kon zetten, ruim 2 weken voor de bloeding.

Ik had meer mensen willen bezoeken in Nederland, maar de pijn en leegte waren zo groot dat ik me er niet toe kon zetten. Zoekende hoe ik hier mee om moest gaan, hoe ik het moest vertellen als gesprekken richting baby's gingen. Bang voor de onverwachte confrontatie, ging ik 'm dus bijvoorbaat al uit de weg.

De pijn en leegte beginnen minder te worden. Ik kan nu baby's en zwangere vrouwen zien zonder dat ik een brok in mijn keel krijg. Toch gaat er geen moment voorbij dat ik er niet even aan denk. 

Lieve uk, dit is voor jou;

Ik heb je ruim 10 weken bij me mogen dragen. Na 8,5 week klopte jouw hartje niet meer, maar je was nog wel bij mij. Langzaam hebben we afscheid van je kunnen nemen totdat het moment daar was om je echt los te laten. Ik ben dankbaar dat ik je bij me heb mogen dragen, hoe kort het ook was. We hebben je een naam meegegeven, om je te kunnen herinneren, hoe klein je ook was. We hebben je een plaatsje kunnen geven in Nederland en in Thailand, hoe moeilijk het ook was. Jij hebt mij geleerd los te laten, loslaten in de allermoeilijkste vorm. Je blijft altijd een plekje in mijn hart houden, hoe kort je ook bij mij was. Ik ga je niet vergeten, maar het is nu tijd om je ook emotioneel los te laten. In mijn hoofd geef ik je een hele dikke knuffel en een kus op je bol, je kunt nu echt gaan, ik hou van je, het is goed zo...

De arm om me heen, de slaperige "mama, mama?", door die lieve meid voelde ik me al snel beter. Haar lach, haar lieve omhelzingen en haar geduld als ik het even moeilijk had, hielpen mij de eerste dagen. Wat ben ik blij dat ik haar moeder mag zijn ❤️

De weg weer vinden

Dat Nederland en Thailand totaal verschillend zijn hoef ik jullie natuurlijk niet te vertellen. Cultuur, gewoontes en gebruiken verschillen enorm. Dat het dus weer even wennen was om terug te zijn is dan ook niet zo verwonderlijk, maar laat ik eerst even teruggaan naar december.

Deze hele reis naar Nederland heeft in het teken gestaan van onverwachte gebeurtenissen, helaas waren de meeste van deze gebeurtenissen niet zo heel fijn. Het begon allemaal een dag voordat ik zou vertrekken, vlucht geannuleerd... En totaal geen reactie van de KLM over een nieuwe vlucht. Om een lang en vermoeiend verhaal kort te houden, na uren wachten op antwoorden uiteindelijk op een vlucht een de dag later gezet (moest dat nu echt zo lang duren?!). Ik ben er inmiddels ruim voor gecompenseerd door de KLM trouwens.

De vlucht zelf verliep perfect, ver, heel ver boven verwachting. Luna had het super goed gedaan. We zaten tussen 2 mensen in dus konden echt geen kant op. Toch heeft ze rustig 12 uur bij me op schoot gezeten. We hebben wel een beetje gelopen, maar het merendeel heeft ze gezeten. En slapen heeft ze ook maar weinig gedaan. Ik heb zelfs 4 films kunnen kijken. Wat was ik trots!

De tijd in Nederland was super. Heerlijk genoten van de feestdagen en de tijd met familie en vrienden. Met als hoogtepunt natuurlijk de bruiloft van Richard en Marloes, maar daar kom ik zo nog op terug.

Voordat Jack zou arriveren hebben we ook nog wat heftige dingen meegemaakt. Jack was voor een paar dagen naar de tempel om even tot rust te komen voordat er weer nieuwe vrijwilligers zouden aankomen. Bij thuiskomst bleek zijn moeder gevallen te zijn met de brommer, lichte hersenschudding, gekneusde ribben en een geschaafd gezicht. Gelukkig was ze door zussen al opgevangen en hebben zij haar goed verzorgd. Jack is zelfs nog een keer, midden in de nacht, naar het ziekenhuis gereden omdat de pijn op haar ribben haar adem benam. Dit bleek achteraf overbelasting te zijn, want rustig aan doen is iets dat ze niet kan. 

Een dag na thuiskomst had Jacks vader ontzettend veel last van zijn oog. In het ziekenhuis geweest, druppels gehad maar het werd alleen maar erger. Toch maar naar een groter ziekenhuis in Nongkhai. Na veel onderzoeken bleek dat hij blind was geworden aan dat oog, acute glaucoom. Zeer waarschijnlijk veroorzaakt door verwaarloosde suikerziekte... 

Na ontspannen teruggekomen uit de tempel heeft hij de dagen daarna alleen maar rondgerend naar ziekenhuizen, apotheken en andere afspraken. En oh ja, nieuwe vrijwilligers.

En om deze nachtmerrie compleet te maken liep hij een voedselvergiftiging op, de dag voor vertrek naar Nederland. Het was een hele erge, zo erg dat hij met geen mogelijkheid de vlucht kom halen. Dus... De vlucht moest 2 dagen uitgesteld worden. Gelukkig was dit maar 10 euro en was het zo gepiept. 

Na 3 lange weken waren we dan eindelijk weer herenigd. Luna was heel erg blij om haar papa eindelijk weer te zien en papa was natuurlijk helemaal door het dolle heen. Helaas ontwikkelde Jack door het koude weer en verminderde weerstand een fikse verkoudheid en heeft dus veel tijd op bed doorgebracht. Voor de bruiloft was hij weer bijna beter.

Vrijdag 16 januari was het dan eindelijk zover, de bruiloft van Richard en Marloes. Richard kwam zich bij ons omkleden en wat zag hij er mooi uit. Stralend en zenuwachtig tegelijk, klaar om in het huwelijksbootje te stappen.

Op naar het huis van de ouders van Marloes in Helvoirt. Wat zag ze er prachtig uit! Schitterende jurk. Het was ook heel mooi om te zien toen Richard haar voor het eerst zag, toen kwamen er bij mij wel wat traantjes :)

De ceremonie in het gemeentehuis was ontspannen en vrolijk. Het was ook grappig om dit keer de bruiloft van zo dichtbij mee te maken in plaats van zelf in de spotlight te staan. 

Na de ceremonie op naar de feestlocatie. Na de taart en een heerlijk diner brak het feest aan. Samen met de zussen van Marloes hadden we nog een korte quiz gemaakt om te kijken hoe goed het bruidspaar elkaar kent :) Het feest was enorm gezellig, lekker gedanst en lekker meegezongen.

Het is grappig om te zien hoe je leven veranderd zodra je het huis uit bent. Eerst kende ik alle vrienden van mijn broer, wat zijn hobbies waren en wat hij deed. Na 21 jaar gingen wij bijna tegelijk het huis uit. We hadden nog steeds veel contact, maar toch veranderd er veel. Op zo'n dag komt dat gevoel van vroeger weer even terug, je ziet zijn vrienden en collega's en het wereldje is weer even heel klein. Het was zo mooi en intiem om dat stukje Richard weer even te zien. Niet alleen als broer, maar ook als vriend, collega en bovenal als echtgenoot. 

Lieve Richard en Marloes, ik heb het al gezegd maar ik ga het nog een keer zeggen. Wat waren jullie een prachtig bruidspaar en wat straalden jullie! Ik wens jullie al het geluk van de wereld toe!!

En nu zijn we al bijna weer 4 weken thuis. Het was, net als iedere keer weer even wennen, maar dit keer viel het nog zwaarder door alle omstandigheden. Het gemis was familie en vrienden was zo groot dat ik mijn draai maar moeilijk kon vinden. Na 2 weken lukte het me eindelijk om mijn ritme weer op te pakken. Ik was weer begonnen met lesgeven, experimenteerde weer lekker in de keuken en de ideeën voor mijn webshop stroomde over.

Nu vind ik het weer heerlijk om thuis te zijn. Het gemis van familie en vrienden blijft, maar dat heb ik wel een plekje gegeven. Wakker worden met de zon in je gezicht, verse groente en fruit uit de tuin en mijn lieve man bij me, ja daarvoor ik het voor. Dit is mijn thuis.