Home

maandag 30 mei 2016

Een frisse nieuwe start....

.... op een andere website.

Ik ben zo druk bezig geweest met mijn nieuwe blog dat ik hier helemaal ben vergeten een verwijzing te zetten.

Vanaf nu al ik alleen nog bloggen op mijn eigen website en niet meer op deze site.

Er staan al 3 blog posts op dus ga snel kijken:

www.nurtureplaylove.com

Als je ook daar niks wilt missen, meldt je dan ook snel aan voor de nieuwsbrief!

vrijdag 13 mei 2016

Met tranen van blijdschap

Deze blog heeft zich de afgelopen 6 weken in mijn hoofd en op mijn computer ontwikkeld. Een paar keer heb ik op het punt gestaan om 'm te plaatsen maar het moment was er nog niet naar. Het is een hele persoonlijke blog (al zijn jullie dat wel van mij gewend) maar deze blog kostte bijzonder veel moeite om te plaatsen. Waarom? Lees maar snel verder, dan snap je waar ik het over heb...


Het is avond en de kids zijn in bad geweest en Deva ligt rustig naast me te drinken. Luna ligt geduldig te wachten tot hij klaar is zodat ik een boekje kan gaan voorlezen. Ze wrijft over Deva's bolletje die vervolgens stopt met drinken en begint te schaterlachen. Luna en ik schieten ook in de lach. Dit ritueel herhaalt zich nog 10 minuten tot Deva genoeg gedronken heeft. Ik loop even naar de badkamer om iets te pakken. Als ik terugkom springen de tranen in mijn ogen. Luna is dicht tegen Deva aangekropen en is hem aan het voorlezen. Met grote ogen ligt hij naar zijn grote zus te kijken. Het was een zware dag, veel huilen, vele driftbuien maar als ik de dag zo kan afsluiten ga ik met een glimlach op mijn gezicht slapen. Om de liefde tussen die twee te zien groeien is prachtig. Mijn hart smelt ervan.



Toch heb ik de afgelopen 5 maanden best wel moeite gehad met het genieten. Vandaar dat mijn voornemen om vaker te bloggen er de afgelopen maanden even bij ingeschoten is. Ik had geen tijd voor mezelf nodig, maar tijd voor mijn gezin. Er zijn veel ups en downs geweest en de overgang van 1 naar 2 kinderen is niet altijd even soepel verlopen. Ik kan het geen postnatale depressie noemen, maar een postnataal dipje misschien wel.

Het kostte me wel even om dat op te schrijven, want dan klinkt het meteen zo definitief. Ik heb dagen gehad dat ik mijn bed niet uit wilde komen maar voor de kinderen wel mijn bed uitkwam. Net na de geboorte van Deva voelde ik vooral liefde, ik genoot intens van hem maar ik bleef tegenover beiden een schuldgevoel houden. Tegenover Luna omdat ik haar graag meer aandacht wilde geven maar door haar driftbuien, vooral de eerste weken, kon ik moeilijk tijd vinden. En tegenover Deva omdat ik zo graag thuis wilde bevallen, zonder alle toeters en bellen en helemaal zonder antibiotica... Maar dat liep anders. Ik wilde met hem de hele dag in bed liggen maar dat kon ik niet.



Misschien ben ik ook wel weer te snel aan het werk gegaan. Na 3 weken kroop ik al achter mijn computer want die eerste 3 weken voelde ik me goed en Deva huilde toen nog niet zo veel. Ik probeer het van me af te zetten, maar toch is er dat stemmetje dat zich afvraagt of Deva ook zo veel gehuild had als ik niet zo snel was gaan werken. Dat weet je natuurlijk nooit en daarom is het ook belangrijk om dat achter me te laten.

Er waren momenten dat zelfs het reageren op whatsapp berichtjes te veel was. Ik was zo bezig met proberen alles perfect te doen, dat uiteindelijk niks echt perfect was waar ik me dan weer aan irriteerde. Ik wilde alles, alle maaltijden zelf bereiden (ontbijt, lunch en diner), het huis moest schoon zijn, ik moest 4 uur per week Thaise les volgen, ik moest werken en bovenal een perfecte moeder zijn. Ik liep op mijn tenen en niemand werd daar beter van, vooral ikzelf niet.

Zo'n 3 maanden geleden kwam ik op Instagram toevallig een oproep tegen. Een groep vrouwen zou 6 weken lang een bepaalde meditatie gaan doen en hun bevindingen delen met elkaar. Dat was precies wat ik nodig had. Tijd voor mezelf, al was het maar 10 minuutjes. Langzaam begon ik me bewuster te worden van wat er zich in mijn hoofd afspeeld. Ik kon dingen nog steeds niet makkelijk van me af zetten maar ik begon me wel beter te voelen. Alsof ik de controle weer een beetje terugkreeg. In die 6 weken ben ik diep gegaan maar ook dichter bij mezelf gekomen. Het was zwaar maar wel precies wat ik nodig had.



En Luna, lieve kleine Luna. Dat ze een pittige tante, dat wisten we al langer maar dat ze zich zo zou gaan gedragen, daar had ik niet op gerekend. De eerste paar weken vlogen de driftbuien om onze oren. Toen ze eindelijk weer gekalmeerd was gingen we terug naar Thailand waar we weer van voor af aan begonnen. Tel daar een huilende baby bij op en je hebt een overspannen moeder. Daar de meditatie kon ik makkelijker omgaan met haar frustraties en vonden we samen ons ritme weer. Ik kon de rust vinden terwijl Deva huilde en Luna om aandacht schreeuwde. 

Sinds ik uit Nederland vertrokken ben is er een soort realisatie over me neergedaald. Het klinkt misschien gek omdat ik ruim 4 geleden vertrokken ben, maar pas nu slaat het in dat ik écht geëmigreerd ben. Vrienden zijn verder gegaan met hun leven, een leven waar ik geen actief deel meer van uitmaak. Begrijpelijk maar dat was wel even confonterend. Ik schreef er op MAMA to the max al eens een blog over; MAMAtothemax



Of misschien was het om het feit dat ik mijn kleine neefje niet van dichtbij zal zien opgroeien. Dat hij zijn lieve opa en oma wekelijks ziet. De situatie met mijn schoonmoeder maakt het allemaal niet soepeler op. Ik zal niet op details ingaan maar we verschillen zo gigantisch van mening en zij respecteert onze mening niet. Daarom is het aannemen van hulp zo moeilijk omdat ik niet graag heb dat Luna daar is. Wetende dat je eigen ouders je wel respecteren en waar ik Luna en Deva zonder ook maar een seconde twijfel achter durf te laten, maakt de moeilijk situatie met mijn schoonouders nog vervelender. 

De eerste drie maanden huilde Deva ontzettend veel. Hij was vaak ontroostbaar. Inmiddels gaat het veel beter, maar het blijft een aanhankelijk mannetje. Dat is opzich niet zo erg maar ik heb ook een peuter rondlopen die aandacht wil. Het liefst doe ik hem in de omslagdoek maar met 40 graden zou dat voor ons allebei ook geen oplossing zijn. Soms doe ik het wel maar dan ben ik helemaal gebroken. Deva is namelijk een moeilijke slaper overdag. Hij slaapt nergens snel in en lang slaapt hij al helemaal niet. Een half uurtje, drie kwartier. Van voeding naar voeding slapen doet hij nooit, behalve 's nachts dan. Hoewel hij in Nederland nachten van 9 uur kon maken, wordt hij hier in Thailand minimaal 2 keer per nacht wakker. Ik hoef niemand uit te leggen dat gebroken nachten je uitputten en ook je humeur niet altijd goed doen



Waarom ik dit zo openlijk vertel? Ten eerste omdat ik weet dat ik niet alleen ben. Ten tweede omdat ik me er niet voor schaam want het is niet iets om je voor te schamen. Het moederschap gaat niet altijd over rozen. Geeft het moederschap voldoening? Absoluut! Maar dat neemt niet weg dat het af en toe best lastig is.
Waarom ik het een dipje noem en geen depressie? Ik voel me nooit lang down. Het zijn momenten dat ik er even helemaal doorheen zit. Vooral omdat ze soms lijken samen te spannen en tegelijk gaan huilen. Dan moet ik er voor kiezen wie ik eerst troost (meestal Luna, sorry Deva..). Momenten waarop alles in het honderd lijkt te lopen zijn schaars maar ze zijn er wel. Als ik niet even een stapje terug doe, diep in en uitadem dan zou dat moment mijn hele dag kunnen beïnvloeden. Mede door die 6 weken mediteren kan ik weer rust vinden in chaotische momenten.  Ik kan zo ontzettend genieten van Luna en Deva. Zij maken het leven nog zo veel mooier. Die afwas die opgestapeld staat in de gootsteen of de was die ongevouwen in de wasmand ligt, die kunnen wachten maar mijn dochter die graag met me wil kleuren of mijn zoon die vrolijke van rug naar buik en weer terug rolt kunnen niet wachten. Er komt een tijd dat ik terug verlang naar het moment toen ze nog klein waren. Tot die tijd wil ik alles in me opnemen nu ze nog klein zijn. De lat ligt nu lager en realistischer. Ik voel me zo gezegend met deze twee kids, ik zou dit alles voor geen goud willen missen. 


The days are long but the years are short




Als laatste nog even de links naar mijn andere blogs die ik voor MAMA to the max schreef. 

Vorige maand over het tweetalig opvoeden van Luna; 
Tweetalig opvoeden

En gisteren online gekomen, over hoe ik de balans (probeer) te bewaren nu ik mama van 2 kinderen ben; 
Balans

zaterdag 5 maart 2016

Maart; een maand van veel eerste-keren

De tijd gaat zo ontzettend snel en het cliché klopt, helemaal met een tweede. Over een klein weekje is Deva al weer 3 maanden. Maar er is en staat nog veel meer te gebeuren deze maand en dat zijn veel dingen die voor de eerste keer staan te gebeuren.

Bol lachebekkie zit steeds beter in zijn vel

Luna's eerste keer naar school
Gespannen staat ze met haar rugzakje, gekregen van opa en oma, klaar. We hebben haar uitgelegd dat we dit keer niet zullen blijven. Vorige week zijn we even gaan kijken en bleven wij erbij. Deze week was het dan echt tijd voor het afscheid. Ik begon me haast schuldig te voelen want ik had geen last van 'het-viel-moeders-zwaarder-dan-kind'. Ik was juist blij voor haar en trots. Ze begon een klein beetje te mopperen maar toen ik uitlegde dat ze straks naar de speeltuin gaan en lekker samen liedjes gaan zingen was ze om. Trots liep ik het schoolplein af, daar zit mijn kleine meid helemaal groot te zijn in een klasje. Haar neefje Most (4 maanden jonger) zit in hetzelfde klasje dus ze zat niet alleen maar tussen onbekende. Het voelt wel even raar als we thuis zijn en het wel erg stil is. Toch is het fijn om even, al is het maar voor 2 uurtjes, helemaal met Deva bezig te zijn zonder dat ik ook een oogje op Luna moet houden.

Ze staat er helemaal klaar voor!


Het schoolsysteem in Thailand is wel heel anders. Een echte peuterspeelzaal is er niet. Luna gaat nu naar een privéschool waar ze een soort opvang hebben voor de allerkleinste. Je kunt je kind daar in principe 5 hele dagen onder brengen. Wij hebben er voor gekozen om het op ochtenden te houden. In eerste instantie zouden dat er maar 2 per week zijn, maar toen Jack gisteren vroeg of ze voor de derde keer deze week wilde gaan riep ze heel hard ja. Dus de eerste week heeft ze er al 3 ochtenden op zitten en wat doet ze het ontzettend goed. Het is zo goed voor haar om alleen maar Thais te horen en lekker te spelen met andere kindjes. Ze is wel de oudste en de meest eigenwijze... Zelfs in het Thais... Ze volgt de juffen tot in de grootste precisie, doet alle dansjes na en zingt uit volle borst mee. En dat terwijl de Thaise kindjes de meeste liedjes alleen maar mee neuriën. Een ander ding waar ik de eerste keer nogal gechoqueerd van was is dat alle kindjes regelmatig met flesjes melk in hun mond lopen. De meeste zijn 1,5 jaar of ouder... Mijn mond viel nog verder open toen de dekentjes werden uitgespreid en alle kinderen gingen liggen met een fles melk, alsof het nog baby'tjes waren. Luna kwam toen bezorgt naar me toe: "Mama ik hoeft toch niet echt te gaan slapen? En ik wil helemaal niet uit een fles drinken." Ik was blij met haar reactie was ik was even bang dat ze ook uit een fles wilde gaan drinken. We geven haar dus gewoon een pakje drinken of een zelfgemaakte smoothie mee, uit een beker want peuters moeten dat gewoon kunnen!
Als baby-tjes uit een flesje drinken...
Als ze thuiskomt zit ze vol verhalen over dat ze in de speeltuin gespeeld heeft, haar absolute favoriet! De nieuwe liedjes moeten natuurlijk even gezongen worden en de bijbehorende dansen gedaan worden. Knalrode wangetjes heeft ze iedere keer als ze terugkomt. Na de lunch zou je verwachten dat ze bekaf naar bed gaat. Het tegenovergestelde gebeurd, ze gaat namelijk spelen. Gisteren ben ik zelfs tot twee keer toe naar boven gegaan omdat ik haar hoorde spelen. Een derde keer wilde ik niet naar boven toen ik haar weer hoorde spelen en uiteindelijk is ze helemaal uitgetelt overdwars op bed in slaap gevallen. Ze moest eerst alles nog even verwerken voordat ze de rust had om te gaan slapen.
Ze kroop bijna bij de juf op schoot

Ik ben zo blij dat het haar zo goed bevalt en dat we geen drama's hebben gehad. Alleen de eerste dag wilde ze perse in het speeltuintje blijven op weg naar huis. Toen was het wel even huilen maar inmiddels weet ze dat ze ook weer terugkomt en op een andere dag gewoon weer in het speeltuintje mag spelen. Ze heeft het super goed naar haar zin en de juffen zijn helemaal weg van haar, blijkbaar luistert ze als de beste. Ze heeft in haar eerste week op school wel al haar eerste verkoudheid opgelopen. Met een ontzettende snotneus en waterige oogjes is ze vandaag extra vroeg naar bed gegaan, arme meid.
Thai Style poseren kon natuurlijk niet uitblijven

Mijn eerste echte Thaise les
Ik heb altijd geroepen dat ik het heel erg zou vinden als ik mijn eigen kinderen niet zou kunnen verstaan (iets waar vele westerse vaders van half Thaise kindjes last van hebben). Nu Luna naar school gaat gaat haar Thais ook enorm snel vooruit. Ik kan het nog maar net bijhouden maar er zijn momenten dat ik even niet weet wat ze met haar vader bespreekt. Tijd voor actie dus. In Nederland maakte mijn moeder er nog een opmerking over dat we van buitenlanders in Nederland ook verwachten dat ze de taal spreken. Op dat moment kon ik die opmerking niet zo waarderen (sorry mam, hormonen... Lachebekje met lachende ogen) maar ik had even een schop onder mijn kont nodig. Inmiddels heb ik mijn eerste Thaise les gehad. Niet van Jack want dat hadden we al eerder geprobeerd en dat was niet succesvol, haha. Ik krijg les van een jonge meid van 17 jaar. Zij is een van Jacks leerlingen op het Onderwijs Centrum waar hij regelmatig lessen geeft. Door omstandigheden moest zij vervroegd haar middelbare school afbreken (vermoedelijk ivm de thuissituatie). Nu schoolt ze bij op het Onderwijs Centrum. Ze is ontzettend leergierig en haar Engels is super goed voor een 17 jarige. Dat ze Engels spreekt was voor mij wel een vereiste. Pas dan weet je namelijk hoe moeilijk het is om een totaal andere taal te leren. Daarnaast is het toch wel erg handig als zij mij de verschillen tussen de verschillende letters kan uitleggen. Zoals jullie wel weten heeft het Thai een ander alfabet met 44 medeklinkers en 24 klinkers. Ons alfabet volstaat dus niet en daarom is het handig als zij kan uitleggen wat het verschil is tussen de vier verschillende T's en niet alleen kan laten horen. Terwijl zij mij Thais leert, help ik haar verder met haar Engels. Ze gaat al naar een Australiër hier in het stadje voor Engelse les maar dat is vooral grammatica. Ik help haar meer met spreken en gewoon zelfvertrouwen krijgen. Iets wat ik in het Thais ook wel nodig heb!

Moppies

Mijn eerste dag werken in Thailand
Mijn laatste 2 weken in Nederland en mijn eerste 2 weken hier heb ik niet gewerkt. Dat was ook wel even nodig om het in Nederland rustig af te sluiten en hier in Thailand weer alles op de rit te krijgen. Ik ben wel heel erg benieuwd hoe het zal gaan. In Nederland was Jack altijd beschikbaar maar die heeft hier nu ook weer zijn bezigheden. Volgende week wordt dus een goede test met een peuter en een baby thuiswerken. Ik realiseer me ook wel wat ik af en toe hulp van mijn schoonmoeder zal moeten accepteren want helemaal alleen kan ik het niet. Ik heb ook nog de optie als het een keer heel druk is om Luna wat langer op school te laten blijven. Dat is het fijne dat ze hier zo flexibel zijn. We zitten niet vast aan vaste dagen of vaste tijden. De juffen maakt het niks aan als ze een keertje niet komt of juist extra. Ze lunchen ook altijd gezamelijk dus een extra kindje vinden ze geen probleem.
Het zal wel een uitdaging worden om de balans erin te houden. Deva is behoorlijk aanhankelijk en vraagt veel aandacht. Dat was in het begin wel wennen omdat Luna altijd zo makkelijk is geweest. Ik ben benieuwd hoe dat straks zal gaan als ik weer ga werken. Gelukkig is hij in de draagdoek wel altijd rustig dus die optie heb ik ook nog. Ik kan namelijk makkelijk werken met hem op mijn buik.

Kleine meisjes worden groot

Luna's 'eerste' derde verjaardag
De maand sluiten we af met de meest bijzondere gebeurtenis. Dit is natuurlijk niet echt een eerste maar toch, Luna's derde verjaardag. Ik kan nauwelijks geloven dat deze kleine meid al bijna 3 jaar is. Ze is zo wijs en bijdehand. Ik kan uren naar haar kijken hoe zij de wereld ziet. Haar nieuwsgierigheid naar alles, haar open blik en haar niet te stoppen energie. Wat een grote meid is het al geworden, helemaal nu ze naar school gaat. Maar ook hoe lief en zorgzaam ze is voor haar broertje. 
Als ze tegenwoordig wakker wordt uit haar middagslaapje gaat ze zelf al naar het potje om te plassen en roept mij daarna pas. Hoezo zelfstandig? Ik kan het haast niet bijhouden zo snel gaat het. De ontwikkeling is weer super snel gegaan sinds Deva geboren is. We merken het verschil goed, helemaal omdat we bijna 5 maanden zijn weg geweest en nu weer terug zijn in ons eigen huis.
Het is zo mooi om haar te zien ontwikkelen in de meid die ze nu is. Ik kan niet wachten om te zien wat de toekomst haar te bieden heeft maar tegelijkertijd wil ik de tijd stil zetten en vasthouden hoe ze nu is. Mijn lieve kleine kuffelmeid.

Mijn moppies!


vrijdag 26 februari 2016

Home sweet home

Ik lig in bed en hoor buiten de vogeltjes fluiten. Het is nog vroeg maar ik hoor Luna's deur opgaan en haar getrippel richting onze slaapkamer komen. Goeiemorgen mama, zegt ze terwijl ze bij ons in bed klimt. Nog slaperig komt ze naast me liggen. Deva begint ook een beetje wakker te worden. Alle drukte en alle stress van de afgelopen dagen glijden van me af. Ik kijk naar mijn lieve kindjes en mijn lieve man. Wat voel ik me toch rijk. Al het andere doet er even niet meer toe. Voor even gaat mijn wereld niet verder dan dit bed.

We zijn nu ruim een week terug in Thailand en nu pas begin ik wat meer orde en rust in mijn hoofd te krijgen. De eerste week is op z'n zachts gezegd chaotisch geweest. En dat begon eigenlijk al met de reis.

Het afscheid was, zoals verwacht moeilijk. Daarom heb ik dit jaar ook geen laatste rondje gedaan om afscheid van iedereen te nemen. Het voelde te pijnlijk om keer op keer weer afscheid te moeten nemen. Normaal gesproken ben ik helemaal niet zo moeilijk met afscheid nemen maar dit keer kon ik het echt niet. Nog vol van de zwangerschapshormonen zou ik de laatste weken alleen maar huilend hebben doorgebracht. Ik wilde juist terugkijken op een fijne periode in Nederland met veel mooie momenten en wilde daarom geen emotionele laatste week.
Dat de emoties er uiteindelijk zouden uitkomen kun je op wachten natuurlijk. Maar de emoties kwamen er niet bij mij uit maar bij Luna. Vliegen vindt ze nog steeds helemaal geweldig. We konden haar dus niet te vroeg vertellen dat we weer gingen vliegen anders vraagt ze er iedere dag om. De hele weg naar het vliegveld was ze enthousiast, de koffers inchecken vond ze geweldig en op haar eigen koffertje rolden Schiphol door. Tot het moment van afscheid, ik slik de tranen weg als ik mijn ouders voor de laatste keer een knuffel geef. Ik kijk Luna expres niet aan en probeer luchtig een grapje te maken, maar deze kleine meid voelt feilloos aan wat er staat te gebeuren en ze barst in tranen uit. Dan heb ik het niet over een traantje laten, nee ze huilt dikke tranen. Mijn ouders hebben zich nog goed kunnen houden tot dit moment. Ik zie de pijn in hun ogen en het brok in mijn keel wordt alleen maar groter. Luna is helemaal overstuur en pas ver na de douane kalmeert ze. De interesse voor de vliegtuigen neemt het weer over. Afwezig loop ik langs de winkeltjes, denkend aan de afgelopen maanden. Wat zou het toch fijn zijn om het allemaal te hebben. Een fijn leven in Thailand en familie en vrienden dichtbij. Maar dat is niet zo. Afscheid hoort er nu eenmaal bij hoe moeilijk het ook is.

In het vliegtuig hebben we niet kunnen slapen. Deva heeft redelijk wat gehuild en ook Luna kon haar draai niet vinden. Om beurten liepen we door het gangpad om Deva te troosten en als hij stil was wilde Luna alle aandacht. We zijn altijd al blij als we in Bangkok zijn, maar dit keer zeker. Even de benen goed strekken en Luna die zich weer even kon uitleven. Het was nog wel even spannend met de koffers. Bij de KLM mag je namelijk 23kg per persoon meenemen maar voor de binnenlandse vlucht 'maar' 20kg. We hadden ons helemaal op voorbereid dat we moesten bijbetalen maar er werd niks gezegd, onze koffers werden gelabeld en dat was het. Een gelukje dus, al zou het anders toch maar 15 euro extra zijn voor 10kg overgewicht, maar het scheelde toch weer!

De binnenlandse vlucht verliep goed. Luna was al in slaap gevallen voordat de deuren dicht waren. In Udon Thani werden we opgewacht door een nicht die netjes klaarstond met onze eigen auto met Maxicosi en autostoeltje. Nog net voor het donker kwamen we thuis. Dat is toch wel prettig, zo kon ik ook meteen bij daglicht zien hoe het huis geworden was. Luna's kamer zag er prima uit maar de rest.... Laten we zeggen dat er veel werk verzet moest gaan worden.
First things first; Luna's kamer moest meteen ingericht worden zodat ze er de eerste nacht meteen kon gaan slapen. Moe van de jetlag en de slapeloze nacht gaan we meteen aan het werk, gordijnen ophangen (meegenomen vanuit Nederland), bed schoonmaken en verplaatsen en het muskietennet ophangen. We vonden het erg belangrijk dat ze meteen went aan haar nieuwe kamer.

Mooi is het nog niet, maar haar bedje is slaap-klaar voor de eerste nacht :)


Na het eten, tanden poetsen en meteen naar bed. Helemaal enthousiast rent ze weer naar haar kamer. We hadden ook al wat speelgoed verplaatst dus het voelde voor haar ook meteen als haar kamer. Die eerste nacht is ze wel 2 keer huilend wakker geworden maar na haar gekalmeerd te hebben sliep ze verder tot 9 uur 's ochtends. Ook Deva sliep 9 uur achter elkaar. Dit deed hij in Nederland ook al wel eens maar deze eerste nacht was dat meer dan welkom!

De gordijnen hangen, nu alleen nog even korter maken


Helaas zijn de dagen erna minder soepel verlopen. Deva huilde in Nederland ook al wel behoorlijk maar eenmaal thuis gooide hij er een schepje bovenop. Zelfs in onze armen was hij ontroostbaar. We hebben wel erg veel geluk met het weer, want het is nog steeds best fris. In de nacht hebben we zelfs dikke dekens op bed. De airco is gisteravond pas voor het eerst aan geweest maar vandaag is het weer koeler dus ik denk dat die ook vandaag weer uitblijft.
Ik draag Deva veel bij me in een draagdoek. Ik ben er haast onafscheidelijk mee geworden. Alleen dan is hij rustig en slaapt hij langer dan een half uurtje. Gelukkig slaapt hij 's nachts wel tenminste 6 uur want ik heb mijn slaap ook hard nodig. Er moet namelijk nog zo veel schoongemaakt worden. Alle kasten, tafels en planken liggen vol met dikke lagen zand en stof. Het is dus niet even een kwestie van koffers uitpakken, alles herschikken en klaar. Ik kan veel met Deva in de draagdoek maar het echte zware schoonmaakwerk gaat beter zonder hem. Stukje bij beetje worstelen wij ons door het huis en het begint er steeds beter uit te zien.

Lekker dicht tegen mama aan slapen, zzzzz


Ondertussen proberen we Luna ook de aandacht te geven die ze verdient maar soms is dat erg lastig. De eerste paar dagen vlogen de driftbuien van Luna en de huilbuien van Deva me om mijn oren. Luna is ineens overal bang, zelfs voor de honden waar ze altijd zo graag mee speelde en ze gilt om niks. Gelukkig begint het al beter te worden en haar Thais is ook weer op volle toeren. Ook Deva ontspant langzaam wat meer en hij kan zich nu voor korte periodes ook weer zelf vermaken. De babygym is een geweldige uitkomst want hij kan er ontzettend gebiologeerd naar kijken en vreugde kreten uitslaan. 

Het heeft even geduurd maar ik heb nu pas een gevoel dat we weer in een goed ritme komen. Luna heeft eigenlijk nooit last van aanpassingsproblemen gehad, maar dit keer maakte ze alles natuurlijk nog bewuster mee. Daarnaast moet ze nu de aandacht delen en met die jaloezie weet ze niet altijd goed om te gaan. Ook wij moeten wennen om weer thuis te zijn en dit keer met 2 kinderen, maar we beginnen onze draai te vinden. Hoe onrustiger de kinderen zijn hoe prikkelbaarder wij zijn. En hoe meer ontspannen wij zijn hoe meer de kinderen ontspannen. Die balans begint nu terug te komen en het genieten kan nu gaan beginnen :)

Liefs,
Patricia

Ps. Betere foto's volgen nog hoor, maar ik heb even wat software problemen dus ik krijg de foto's nog niet goed van mijn camera af :) Even geduld dus nog en dan zullen er ook meer foto's van het huis volgen. 

zaterdag 13 februari 2016

Dubbele gevoelens

Eind september vlogen Luna en ik naar Nederland. In bijna 5 maanden zouden we genoeg tijd hebben om op ons gemakje iedereen te bezoeken. Zelfs 3 weken geleden dacht ik nog tijd genoeg te hebben, en nu, nu kom ik zoals gewoonlijk weer tijd tekort. De 4,5 maand zijn voorbij gevlogen en over 4 dagen vliegen we alweer terug.

Eind november, 38 weken zwanger


Na mijn laatste blog in november is er veel gebeurd. Zo werd onze familie uitgebreid met mijn neefje Ravi. Helaas heeft hij een wat lastige start gehad maar gelukkig gaat het inmiddels super goed met hem. Een heerlijk mannetje is het en ik ben super blij dat ik in Nederland was voor dit bijzondere moment.



Nog geen 4 weken later diende ons mannetje zich aan. Het zijn een heftige paar dagen geweest maar gelukkig gaat alles goed en zijn we volop aan het genieten.
Uiteraard heb ik ook dit keer een blog geschreven over de bevalling van Deva en de nasleep, maar dan op MAMA to the max.
Ik heb de blog opgedeeld want het was een erg lang verhaal. Je kunt de blogs hier terug vinden:
Deel I en deel II

Deva, hier 3 weken oud

Na deze toch wat lastige start hebben we veel behoefte gehad aan rust. We hebben wel veel kraamvisite gehad maar veel zijn we niet op pad geweest. Ik heb heel erg de behoefte gehad om me in ons coconnetje op te sluiten. Ik wilde alle kleine dingen in me opnemen en ik had mijn kids het liefst zo dicht mogelijk bij me. Daarnaast dacht ik ook dat ik nog tijd genoeg zou hebben maar voor ik het wist waren de maanden al weer voorbij.



Nu het maar 4 dagen weg is vind ik het wel moeilijker worden. Een paar weken geleden keek ik er heel erg naar uit om weer naar huis te gaan. Weer lekker samen met ons eigen gezinnetje in ons eigen huis. Nu het afscheid weer dichterbij begint te komen vind ik het weer moeilijker worden. Want zoals ik aan het einde van iedere periode in Nederland weer schrijf, afscheid nemen went nooit. Het is iedere keer lastig, ook nu weer. Het is zo'n intensieve periode geweest. Voor ons allemaal is het heel dubbel. Mijn ouders krijgen de rust weer terug in huis en wij gaan weer naar ons eigen huis. Daarnaast zullen we elkaar wel heel erg missen, het huis zal erg stil worden en ik zal het contact missen. En niet alleen wij gaan elkaar missen, Luna zal haar opa, oma en oom en tante heel erg missen want ze is helemaal dol op hen. Iedere avond staat ze te springen en te dansen als ze opa's auto de oprit op ziet draaien. Oma wordt overal in huis achtervolgt en ze grijpt elke mogelijkheid aan om mee te helpen. Ook oom Richard is haar held, allebei zijn zo ontzettend druk, dus ze zijn erg aan elkaar gewaagd. Als tante Marloes binnenstapt worden alle verhalen van de dag gedeeld en vrolijk zingen ze samen liedjes.

Deva, hier ruim 4 weken oud


Ondanks het moeilijke afscheid en het gemis heb ik absoluut geen spijt van de keuze om weer in Nederland te bevallen. De mogelijkheid om dit alles met familie en vrienden te hebben kunnen delen was wederom heel bijzonder. Toch heeft het verblijf in Nederland ook wel weer bevestigd dat Thailand echt mijn thuis is geworden. Soms slaat de twijfel toe en denken we aan een eventuele verhuizing maar als je dan weer een lange tijd van huis bent waardeer je je eigen huis ook weer meer.



Ik heb het heel erg fijn gehad de afgelopen maanden. Bedankt lieve papa en mama dat jullie je huis en je hart weer hebt opgestelt en een compleet gezin in jullie huis hebben toegelaten. Bedankt lieve vrienden voor jullie lieve bezoekjes, mooie cadeau's en de lange gesprekken. Het heeft deze afgelopen 4,5 maand weer onvergetelijk gemaakt.
Dank jullie wel!!!

vrijdag 13 november 2015

Veel leuke dingen in het verschiet

Weken kunnen voorbij kruipen en dan ineens vliegen ze weer voorbij. Zo leek het nog zo lang te duren voordat de uitgerekende datum dichterbij kwam en nu ‘ineens’ ben ik al ruim 35 weken zwanger. En we kunnen nu ook echt aftellen tot Jack er is.

De afgelopen weken ben ik lekker druk bezig geweest met het bezoeken van familie en vrienden, werken voor mijn nieuwe/oude vertrouwde baan en werken aan opdrachten die ik gekregen heb voor gehaakte spulletjes. De dagen vlogen voorbij maar ik vond niet dat de zwangerschap voorbij vloog, gek hè. Na mijn controle bij de verloskundige afgelopen donderdag realiseerde ik me hoe het toch echt begint op te schieten nu. Dingen als wiegje klaarzetten, kleertjes wassen en de laatste spulletjes kopen konden allemaal nog wel even wachten. Maar deze week werden de hormonen opgevoerd denk ik want in mijn hoofd begon ik langzaam die dingen te plannen.

Ze kan eindelijk staartjes en ze vind het helemaal geweldig!


Misschien scheelt het ook dat het visum van Jack maar op zich liet wachten waardoor ik misschien ook niet durfde te denken aan de bevalling, misschien wel zonder Jack. Gelukkig kwam begin deze week eindelijk het verlossende woord. Hij had zijn paspoort eindelijk weer terug, met een toeristenvisum voor 5 jaar! Dat betekent dat we de komende jaren niet meer naar Bangkok hoeven, geen hele papierwinkel meer hoeven aan te leveren, tickets niet meer apart hoeven te boeken en niet meer in spanning af moeten wachten. Nu zien wij geen redenen om het visum af te keuren, maar je weet maar nooit! Helemaal nu het immigratiebeleid wel eens helemaal op de schop kan gaan door de grote vluchtelingenstroom. We zitten nu in ieder geval voor de komende 5 jaar goed.

Hij moet alleen zijn ticket nog boeken maar hij heeft nog een reservering staan dus dat is geen probleem. En dan komt hij volgende week zaterdag al aan. Ik ben nu de dagen aan het aftellen, het wachten heeft nu lang genoeg geduurd. Nu we dus die bevestiging hebben is bij mij het (plan-)balletje gaan rollen. Ik wil namelijk niet nog van alles moeten doen als hij er al is, dus volgende week ga ik rustig alles wassen en klaarzetten. Ik ben dan ruim 36 weken dus dan wordt het wel eens tijd om alles een beetje op orde te maken. Het is ook altijd zo leuk om die dingen te gaan voorbereiden. Die lieve kleine kleertjes wassen, schoon beddengoed in het wiegje en luiers en verzorgingsspulletje klaar zetten.

De haartjes worden weer netjes geknipt

Online shoppen is een uitvindingen maar ook een gevaar. Al die lieve kleine pakjes die je met een druk op de knop bestelt hebt. Ik heb me in kunnen houden, maar het kostte heel wat zelfbeheersing… Het eerste pakje is binnen, net als een speentje en wat natuurlijke verzorgingsproducten en nu ben ik even uit geshopt :)

De zwangerschap verloopt verder helemaal goed. Ik heb helaas wel veel last van mijn staartbeen waardoor lekker lange stukken wandelen er al niet meer in zit. Ik ben weer bij de osteopaat geweest en het is al weer minder geworden maar mij werd wel afgeraden ver te lopen. Het vervelende eraan is vooral dat ik afstanden nogal onderschat. Heen gaat dan vaak prima, maar tijdens de terugweg krijg ik spijt.
De kleine groeit prima en is ook lekker actief. Af en toe zo bewegelijk dat ik er niet van kan slapen en dat het zelfs pijn doet. Een pijn die ook wel weer prettig is want het blijft een heel bijzonder gevoel om je kleine zo te voelen. Helemaal nu de kleine groter begint te worden en ik echt duidelijk het voetje kan voelen. We kunnen bijna niet meer wachten om die kleine ook in onze armen te hebben.

Lekker samen kleuren met vriendinnetje Lieke


Natuurlijk kijken we ontzettend uit naar de komst van onze kleine spruit maar eerst kijken we uit naar de komst van mijn nichtje of neefje. Mijn schoonzus was gisteren uitgerekend dus we houden onze telefoons de hele dag goed in de gaten. Ik ben zo benieuwd naar de kleine! Ik hoop niet voor mijn schoonzus dat het nog heel lang gaat duren, want wachten duurt lang. Ik ben ook heel benieuwd hoe Luna op een klein baby'tje gaat reageren. Ze heeft wel baby's om haar heen gezien maar nog nooit zo klein, dus het is een goede test.

Even over iets heel anders, vandaag is ook mijn tweede blog voor MAMA to the max geplaatst. Het gaat over hoe wij omgaan met tegenslagen en hoe positiviteit ons helpt.

dinsdag 3 november 2015

Rusten en werken

Met ruim 7 maanden zwangerschap gaan de meeste vrouwen het langzamer doen. Met een groeiende buik en een peuter die absoluut niet van stilzitten houdt was dit ook mijn planning. Nu ik hier in Nederland ben kan ik het rustig aan doen en me voorbereiden op de komst van de kleine. Afspraken bij de verloskundige, lekker wandelen in het herfstzonnetje en familie en vrienden bezoeken. Lekker rustig dus.

Dit veranderde, in positieve zin, vorig weekend. Het begon allemaal 2 weken geleden met een etentje met mijn voormalige werkgever Lebesque uit Eindhoven. Samen met zijn vrouw hadden we afgesproken om Marcel te verrassen en verrast was hij! We hebben lekker bij gekletst want ik had ze al een aantal jaren niet meer gezien. Ik ben op mijn 18e als stagiaire begonnen en waar ik vervolgens 7 jaar met heel veel plezier gewerkt heb.

Ik ben nooit gestopt met werken omdat ik het niet meer leuk vond of dat ik niet meer als interieur architect wil werken. Ik ben gestopt omdat ik ben gaan reizen, verliefd ben geworden en mijn leven in Thailand voort ben gaan zetten. We hebben er bewust voor gekozen om te blijven wonen in een klein dorp maar dat betekende wel dat ik mijn beroep niet meer zou kunnen uitvoeren. Een lastige, maar uiteindelijk wel een bewuste keuze. Het is belangrijk om inkomsten te hebben maar voor mij was werk niet het allerbelangrijkste. Ik wist dat ik gelukkig was in dat kleine dorpje in Thailand en dat het het opgeven van een baan wel waard was.

Helemaal zonder werk heb ik overigens nooit gezeten want ik ben altijd wel bezig geweest in de organisatie en met Engelse les geven. Hier ben ik nooit fulltime mee bezig geweest, maar het heeft me wel altijd bezig gehouden. Helemaal na Luna's geboorte heb ik geen behoefte gehad om actief naar werk te zoeken.

Maar dit alles werd 2 weken geleden weer helemaal op z'n kop gezet. Na wat small talk vroeg Marcel serieus of ik eventueel interesse zou hebben om weer voor hen te werken op afstand. Sprakeloos omdat ik het niet aan zag komen maar dolblij met deze kans. Marcel had eerder al het idee om contact met mij op te nemen maar dacht dat er te veel technische problemen zouden zijn om het werken op afstand mogelijk te maken. Ons internet doet inmiddels niet veel meer onder van het internet in Nederland.

Ondanks mijn enthousiasme wilde ik wel even afwachten tot het echt rond zou zijn. Nog geen 3 dagen later kreeg ik al een telefoontje of hij 2 dagen later kon langskomen om het eerste project door te spreken! Dus vorig weekend was ik al het werk. Ongelofelijk dat ik 6 jaar lang niet meer als interieur architect gewerkt hebt (buiten een klein project) maar dat het voelt alsof je gisteren pas gestopt bent. Zonder problemen pakte ik het tekenwerk weer op, het communiceren met mijn baas en het vooruit denken. Ik vond het heerlijk om weer aan het werk te zijn. Nadat de tekeningen af waren zei degene waar ik ze voor getekend had dat hij zou willen dat alle tekeningen zo aangeleverd worden. Een mooier begin kan ik me niet wensen toch!

Vandaag volgde er weer een tripje naar Eindhoven om het volgende project door te spreken. Ditmaal is het wat meer ontwerpen dan alleen uittekenen en ik vind het heerlijk!

Het aangeklede wiegje (waar ik ooit in gelegen heb en waar onze kleine straks ook weer komt te liggen)


Ondertussen ben ik ook nog druk geweest met mijn eigen webshop. Deze week heeft Lebesque een pop-up store waar ze meubelen tegen bodemprijzen verkopen. Afgelopen zondag hadden ze een familiedag waarbij er verschillende kleine ondernemers een stand hadden en er allerlei activiteiten werden georganiseerd voor de kleinste. Ik stond er ook met mijn spulletjes. Het was een drukke en gezellige dag waarbij ik veel kennis heb kunnen vergaren van andere kleine ondernemers die al langer meedraaien, wat spulletjes heb kunnen verkopen en wat bestellingen heb gehad. Dus ook met Nurture Play Love gaat het goed de afgelopen weken.

Een kleine selectie van de spulletjes

Financieel gaat het ons niet altijd voor de wind. We redden het uiteindelijk wel altijd maar het is toch wel prettig om het iets breder te hebben. Door deze baan in Nederland en dus een Nederlands salaris komt er weer een beetje meer lucht in onze financiële situatie. En dat is prettig, helemaal met de tweede opkomst!
Vanaf nu heb ik dus weer een baan. Nu ik hier in Nederland ben kunnen we gewoon een op een communiceren en als we weer teruggaan naar huis dan zal alles plaatsvinden via Skype en mail. Het scheelt natuurlijk wel dat we al 7 jaar met elkaar gewerkt hebben dus ik verwacht geen problemen.


Ondertussen is het in ons huis in Thailand een totale chaos, maar wel een chaos die we zelf gecreëerd hebben. Op dit moment worden er namelijk 2 kamers bij gemaakt en wat ben ik blij dat ik niet thuis ben! De bovenverdieping zijn ze nu dicht aan het maken en de woonkamer en keuken gaan naar beneden. Als we terugkomen heeft Luna dus mooi een nieuwe kamer want gelukkig gaat de bouw snel. Dan pakken we de verbouwing beneden ook op want de keuken moet toch een meer permanente plek krijgen.

De keuken, wat er nog van over is, staat nu beneden. 
Provisorische afscheiding tegen de honden

De keuken naast de zakken cement.... Ik ben blij dat ik er niet bij ben

Luna's toekomstige kamer is nu nog een grote rommel (dit was trouwens de keuken)
Nu komt er een deur bovenaan de trap ipv een bamboe hekje :)