Papierwinkel

In het buitenland kom je soms voor gewikkelde dingen te staan. Bepaalde documenten krijgen of gebeurtenissen registeren, het gaat allemaal niet zo makkelijk en gestroomlijnd als in Nederland. Het vraagt veel van je geduld en van de persoon die jou moet helpen. Mag diegene jou niet? Dan heb je pech want dan kunnen zij het je heel erg moeilijk maken.

Inmiddels zijn we voor de Thaise wet als getrouwd geregistreerd. Nu heeft dit op zich niet veel toegevoegde waarde maar dit is wel nodig om voor mij een 'getrouwd-visum' aan te vragen. We zijn de procedure in augustus vorig jaar begonnen. Eerst een uittreksel van onze Nederlandse huwelijksakte, die moest door het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken gecertificeerd worden. Vervolgens was de Thaise Ambassade in Den Haag aan de beurt te certificeren. Toen dit allemaal gebeurd was kon het document (met dank aan mijn lieve ouders) naar ons in Thailand opgestuurd worden. 

Hier begon weer een heel proces voordat we het document hier konden gebruiken. Eerst moest het naar het Thais vertaald worden, Engels kunnen ze namelijk niet lezen... Die vertaling moest gecertificeerd worden door het Thaise Ministerie van Buitenlandse Zaken in Bangkok. Toen wij het document eindelijk in handen hadden konden we naar de gemeente om ons huwelijk te registeren. Hier ontvingen we meteen een uittreksel van de Thaise huwelijksakte. En hier draaide het ook allemaal om. Hiermee konden we naar de immigratiedienst om het visum aan te vragen. Samen met een hele dikke stapel papieren, waaronder de meest hilarisch; een foto van ons voor het huis, in de woonkamer en in de slaapkamer, want ja, daar kunnen ze natuurlijk aan af zien of wij wel echt getrouwd zijn ;-)

Gisteren hebben we 2 uur doorgebracht bij de immigratiedienst. Ik heb denk ik wel 20 documenten getekend, en dat overdrijf ik helaas niet. Het meeste gaat hier nog met de hand. Aan het einde van die 2 uur kon ik betalen en werd er wat in mijn paspoort gestempeld. Helaas niet meteen het visum, maar een verklaring dat ik in afwachting van de goedkeuring van het visum tot 3 maart in Thailand mag blijven. Lucky me. Ik heb geen idee wat er gebeurd als deze niet goedgekeurd wordt. Het is nu dus even afwachten. Het kan zijn dat we opgeroepen worden om met getuigen te komen om te bevestigen dat wij daadwerkelijk getrouwd zijn. Wij hopen dat Luna genoeg bewijs is, haha.

Maar dat was niet de enige papierwinkel die wij hebben moeten doorlopen de afgelopen maanden. We hebben namelijk nog een nieuwtje, nee Luna wordt (nog) geen grote zus :D

Wij komen in maart voor een maandje naar Nederland! We zijn druk bezig geweest met Jacks visum vandaar dat we eerder niks hebben laten horen. Helaas is het niet makkelijker nu we getrouwd zijn. We moeten nog steeds even veel papieren en documenten hebben als voorheen, zucht... Maar, we hebben het visum!

Gisteren was alles eindelijk rond met de tickets. We vliegen op 5 maart naar Nederland en vliegen op 4 april terug. Met Luna's eerste verjaardag zullen we dus in Nederland zijn. Wij kijken er erg naar uit om iedereen weer te zien! Wij zijn alleen een beetje bang voor het weer. Het is nog steeds niet langdurig koud geweest en dan zul je net zien dat de echt winter losbarst als wij aankomen. We hebben hier net 3 (te) koude maanden gehad en we zijn blij dat we sinds 3 dagen weer warmer weer hebben. Nou ja warmer, het schiet hier weer meteen omhoog, vandaag gaf de thermometer 30 graden aan. De nachten zijn nog wel koud, maar de dagen zijn al een stuk aangenamer. Het zal dus een pittige overgang worden, maar de warmte van familie en vrienden maakt veel goed!

Tot snel!!

Het moederschap als balanceer act

Een koorddanser in het circus is altijd bezig zichzelf in balans te houden. Niet te ver naar links of naar rechts want anders verliest hij zijn balans en valt van het koord. Waar hij tijdens de training nog een valnet onder het koord heeft, moet hij het tijdens de voorstelling zonder doen.

Moeders lijken veel op koorddansers, je probeert constant de juiste balans te vinden. Iets te ver naar links of naar rechts en jijzelf of zelfs de hele familie is uit balans. Het grote verschil met koorddansers is echter dat het uit balans raken niet altijd directe gevolgen heeft. Consequenties van je opvoedmethodes hebben zijn uitwerkingen dagen, weken, maanden of zelfs jaren later. En er is geen training met een valnet om concequenties te voorkomen of te verzachten.

Ik volg geen opvoedboeken of -methodes, ik volg mijn intuïtie en mijn gezond verstand. Ik zoek niet de balans op tussen links en rechts maar tussen de opvoedmanieren van het westen en het oosten. Het is als winkelen, ik neem een beetje van dit en een beetje van dat. De discipline van het westen en het ontspannen van het oosten. Over het algemeen kan ik de balans best goed bewaren. Natuurlijk moet dat op de lange termijn nog blijken, maar tot nu toe lijkt het goed te gaan. Behalve op een punt, daar pluk ik nu al te vruchten van, of moet ik zeggen de rotte vruchten.

Slapen is niet vanaf het begin een probleem geweest. Luna was pas 4 weken oud toen ze de nachten door begon te slapen. Baby's hebben een eigen willetje want na 6 maanden vond Luna het welletjes geweest met onze nachtrust en werd ze weer iedere nacht minimaal een keer wakker om te drinken. Sindsdien hebben wij, of voornamelijk ik, weer gebroken nachten. Opzich was ik daar wel weer aan gewend, hoe vervelend ook. Wat mij meer begon op te breken waren de slaaproutines overdag. Ik ben soms wel 3 uur per dag bezig om haar in slaap te krijgen. En waarom, tja daar komt de balanceer act weer om de hoek kijken. 

Toen ze net geboren was vond ik het heerlijk om haar zo dicht mogelijk tegen me aan hebben, zoveel mogelijk. Vaak sliep ze dan ook op mijn borst. Eigenlijk heeft ze nooit geleerd om zelf in slaap te vallen. Na de borstvoeding en nu de flesvoeding viel ze altijd in slaap, behalve overdag. Het kostte me weinig tijd om haar te laten slapen, maar nu ze ouder begint te worden, duurt het steeds langer. Ze wil alleen maar op mijn borst in slaap vallen. Balanceren tussen discipline of gevoel, tijdelijk gemak of langdurige rust... Wat je gevoel vandaag zegt, kan grote gevolgen hebben voor de toekomst. 

Tijd voor actie dus want ik verloor soms uren op een dag. Ik was het van de ene op de andere dag zo beu. Soms begon ik een beetje geïrriteerd en boos op Luna te reageren als ze weer niet wilde slapen en toen realiseerde ik me dat het probleem bij mij lag en ik dus ook de oplossing in handen had; discipline. Drie dagen geleden wilde ik rustig beginnen, ik zou naast haar gaan liggen op ons bed zodat ik toch nog dichtbij ben maar haar niet meer vast had. Dat liep even anders want ze was klaarwakker toen ik haar neerlegde en wilde meteen weer gaan staan tegen het hoofdbord van het bed. Dat werkt dus ook niet, dan maar meteen op bed leggen, met mijn sjaal erbij zodat ik toch een beetje in de buurt ben. Ze klaagde wat maar het was na 5 minuten al stil. Ja hoor, ze was al in slaap gevallen. Ditzelfde ritueel herhaalde zich voor haar 2 dutje. 

Stiekem was ik al een beetje aan het juichen, zou het dan zo makkelijk gaan? Natuurlijk niet! Bij het derde dutje van de dag (Luna doet alleen aan 30 minuten power naps..) was het uiteraard schreeuwen geblazen. Ik heb de deur achter me dichtgetrokken en ben de afwas gaan doen. Drie keer ben ik terug gegaan om haar speentje weer in te doen en haar weer neer te leggen want ze stond schreeuwend in haar bedje. Het geschreeuw ging door merg en been, het kwam echt uit haar tenen -en dat terwijl ze doodmoe is. Na de derde keer was het na 10 minuten stil, doodstil. Zou het dan echt?! Stiekem toch even gaan kijken en zo lag ze erbij...

Ik moest mijn lach wel inhouden, wat een eigenwijsje. We wisten al dat ze eigenwijs was en graag tegen haar slaap vecht maar dat het zo erg was. Gewoon niet willen gaan liggen en zittend in slaap vallen. Ik kon het niet laten om er even een foto van de maken :-) Geen zorgen, meteen daarna heb ik haar weer op haar ruggetje gelegd en heeft ze nog een half uur geslapen.

Dag 2 verloopt hetzelfde, ze valt 's ochtends met niet al te veel gedoe in slaap maar 's middags blijft lastig. Het lijkt ook of ze moeilijker in slaap komt als ze bij mijn schoonmoeder is geweest.. Het geschreeuw in de middag herhaalde zich weer met dit als gevolg;

Van wie ze dit eigenwijze nu heeft. Niet van Jack of van mij want zo eigenwijs zijn wij niet. Wellicht een beetje van beide oma's ;-)

Het enige moment dat ze nog wel bij mij in slaap valt is 's avonds. Dan krijgt ze nog een fles en valt ze tijdens het drinken in slaap, waarna ze meteen haar bedje in gaat.

Inmiddels is het dag 3 en ze lijkt er nu echt aan te wennen. Niet dat ze zonder klagen haar bedje in gaat maar ze geeft zich sneller over. Zo vond ik haar vanochtend, tijdens haar tweede dutje -na heel veel geschreeuw;

Liggend! Wel met haar hoofdje tegen de rand van het bed, maar ze ligt! Een hele vooruitgang!

Nu was dit pas haar tweede dutje, de rest van de dag verliep even anders. Het was schreeuwen, krijsen en veel gejammer. Zo moeilijk om dat aan te horen, niemand wil zijn kind zo horen huilen, maar ik weet dat ik even moeten doorzetten anders leert ze het nooit.

Ik heb gelezen dat het minimaal een week duurt voordat baby's aan een nieuw ritme gewend zijn, maar we houden vol! We, of eigenlijk ik, heb me nu alleen gericht op overdag. 's Nachts komt ook nog aan de beurt. Ik sta dan namelijk op om haar de fles te geven. Ondanks het feit dat Jack de eerste 2 maanden altijd opstond om Luna uit bed te halen, is het nachtritueel voor mij. Ik gaf tot 8 maanden borstvoeding dus het was toen ook handiger als ik het deed. Vooral omdat Jack 's ochtends met de vrijwilligers op pad moest. Nu we de fles geven kunnen we het eigenlijk allebei doen, maar het is er zo ingeslopen. Tijd dus voor Jack om ook eens 's nachts in actie te komen.

Balanceren tussen het goede en het minder goede maar ook tussen twee personen. Nu komen Jack en ik uit een andere cultuur, maar ik denk dat ieder stel compromissen moeten sluiten. Je bent toch anders opgevoed en hebt dus ook andere opvatting over de opvoeding van de kleine. Over het algemeen worden wij het wel snel eens. Wij staan allebei open voor suggesties en praten overal open over. Toch sluipt het lakse en makkelijke er bij Jack wel snel in, wat voor mij weer reden voor irritatie is want ik hou wel voet bij stuk. Jack loopt vaak weg als Luna zo hard aan het schreeuwen is omdat hij er heel erg slecht tegen kan. Beter dat hij wegloopt dan haar uit bed haalt.

We gaan dus nog even door met onze balanceeract, die mij op dit moment heel erg veel moeite kost omdat Luna nu al een half uur aan het krijsen is. Oef, dit valt echt niet mee. Laten we hopen dat ze snel leert dat alleen in slaap vallen helemaal niet zo erg is!

- Ik wilde de blog bijna gaan plaatsen toen alles opeens op zijn kop werd gezet. Blijkbaar kon mijn schoonmoeder het gekrijs in hun huis horen en stapte na een heel kort klopje op de deur binnen... Het hysterische gekrijs had een nieuw hoogtepunt bereikt toen Luna haar zag. Kwaad heb ik haar de deur uit gewerkt en er zat niets anders op dan Luna te troosten want door oma was ze volledig over haar toeren gegaan. En daar zit ik dan, met Luna op mijn borst, eindelijk gekalmeerd en in slaapgevallen. En morgen?! Ik ben bang dat we dan weer helemaal van voor af aan moeten gaan beginnen. Zucht. -

Een goed begin van het nieuwe jaar

Allereerst wil ik iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen. Dat 2014 een jaar mag gaan worden vol liefde en geluk, een jaar waarin dromen worden verwezelijkt, angsten worden overwonnen en nieuwe hoofdstukken begonnen worden.

De laatste dagen van het oude jaar hebben we lekker ontspannen en relaxt doorgebracht. Eerst zijn we naar Chiang Khan, een mooi authentiek plaatsje, gegaan zo'n 250 kilometer hier vandaan. Ik kan zo genieten van onze roadtrips. Urenlang gezellig kletsen terwijl een prachtig landschap met bergen en een kronkelende Mekong rivier aan ons voorbij trekt. Onderweg zijn we nog gestopt om naar een tempel bovenop een berg te gaan. Vier jaar terug waren wij daar ook met een prachtig uitzicht, maar dit belemmerde de dikke mist het uitzicht.

Luna en ik in de dierentuin ;)

Bovenop de berg, zonder uitzicht...

We hadden geluk want die dag was er een hele belangrijke monnik aanwezig in die tempel. Luna wordt hier gezegend door hem d.m.v. een bandje om haar pols

Trotse papa :D

Voor de tempel ingang (dit is trouwens niet de forest tempel waar wij later naar toe zijn gegaan)

Na een nachtje in Chiang Khan zijn we de volgende dag om 6 uur vertrokken richting de forest tempel. In deze tempel is Jack 3 jaar geleden monnik geweest. De reis duurde wel dubbel zo lang want de mist was zo dik dat we niet harder dan 50km/u konden rijden.
 Voordat Luna er was gingen wij hier regelmatig heen, maar de laatste paar maanden is het daar niet meer van gekomen. In de tempel komen we altijd helemaal tot rust. De omgeving is prachtig en de mensen die daar verblijven zijn erg vriendelijk. De master monnik heeft een bijzondere rustige energie om zich heen. Ik versta hooguit wat woorden van zijn teaching, maar het voelt gewoon bijzonder om in zijn aanwezigheid te zijn. Het is als een oplaadpunt voor ons.

Een groot deel van de mensen die in de tempel waren kennen mij en het was dus een hele happening nu Luna erbij was. Binnen enkele minuten had ze alle aandacht op zich weten te richten. Een van de nonnen die daar woont om voor de monnik te zorgen, was helemaal weg van haar. Haar blanke huid, lichte haartjes en haar grote blauwe ogen waren een ware bezienswaardigheid.

We waren eigenlijk van plan om die dag, 30 december, weer terug naar huis te gaan maar Jack wilde heel graag blijven. Ik maakte me een beetje zorgen om Luna en de slaapomstandigheden. In ons huis was het binnen al 13 graden, hoe zal dat in de bergen zijn? Het huisje waar Anuradha (de vrijwilligster), Luna en ik zouden slapen zag er best goed uit en er waren veel dekens dus we zouden de nacht wel overleven. Jack sliep in een ander huis want mannen en vrouwen mogen niet bij elkaar slapen in de tempel. 

De nacht zijn we prima doorgekomen, Luna is wel wat vaker wakker geworden maar het was fijn om haar zo dicht tegen me aan te hebben en zachtjes weer in slaap te sussen. 

Het ochtendritueel in de tempel vloog dit keer voorbij nu ik een kleintje bij me had. Normaal hielp ik met het eten klaarmaken maar nu hebben we wat rondgelopen en de stilte en rust in ons opgenomen. Het was alsof ik mijn innerlijke batterij met iedere inademing weer deed opladen. Rust, kalmte en stilte, ik neem ze allemaal mee voor een frisse start van het nieuwe jaar.

Na het ontbijt zijn we aan de 6 uur durende terugreis begonnen, maar deze vloog voorbij.

Na de lange reis kwamen we om 6 uur 's avonds aan. Helemaal op en dat op oudejaarsavond. Ons nieuwjaar is daarom dus ook extreem rustig begonnen, wij zijn slapend het nieuwjaar in gegaan. Om 9 uur lagen we op bed, bekaf. Om 12 uur werden we wakker van het vuurwerk en we wensten elkaar een gelukkig nieuwjaar om daarna weer als een blok in slaap te vallen tot 7 uur 's ochtends. 

Normaal gesproken zou ik dit heel vervelend hebben gevonden, oud en nieuw missen, maar ik had er helemaal geen probleem mee. Het is maar een moment opname, de dagen ervoor heb ik met lieve mensen doorgebracht, vele happy new years uitgewisseld en gaven mij een warm gevoel.

Hier in Thailand vieren ze de jaarwisseling een week lang. Je ziet kerst en nieuwjaarsfeesten overal. Dat heeft me wel even aan het denken gezet. Het gaat er immers niet om op welke dag precies je iets viert. Het gaat erom met wie je het viert. De jaarwisseling zelf was rustig, maar met alle fijne dagen daaromheen maakt het toch een goede start van 2014! 

(Behalve dan de voedselvergiftiging op 2 januari, maar daarover later meer)

Nog een verlate foto van ons kerstdinner;