Home sweet home

Ik lig in bed en hoor buiten de vogeltjes fluiten. Het is nog vroeg maar ik hoor Luna's deur opgaan en haar getrippel richting onze slaapkamer komen. Goeiemorgen mama, zegt ze terwijl ze bij ons in bed klimt. Nog slaperig komt ze naast me liggen. Deva begint ook een beetje wakker te worden. Alle drukte en alle stress van de afgelopen dagen glijden van me af. Ik kijk naar mijn lieve kindjes en mijn lieve man. Wat voel ik me toch rijk. Al het andere doet er even niet meer toe. Voor even gaat mijn wereld niet verder dan dit bed.

We zijn nu ruim een week terug in Thailand en nu pas begin ik wat meer orde en rust in mijn hoofd te krijgen. De eerste week is op z'n zachts gezegd chaotisch geweest. En dat begon eigenlijk al met de reis.

Het afscheid was, zoals verwacht moeilijk. Daarom heb ik dit jaar ook geen laatste rondje gedaan om afscheid van iedereen te nemen. Het voelde te pijnlijk om keer op keer weer afscheid te moeten nemen. Normaal gesproken ben ik helemaal niet zo moeilijk met afscheid nemen maar dit keer kon ik het echt niet. Nog vol van de zwangerschapshormonen zou ik de laatste weken alleen maar huilend hebben doorgebracht. Ik wilde juist terugkijken op een fijne periode in Nederland met veel mooie momenten en wilde daarom geen emotionele laatste week.

Dat de emoties er uiteindelijk zouden uitkomen kun je op wachten natuurlijk. Maar de emoties kwamen er niet bij mij uit maar bij Luna. Vliegen vindt ze nog steeds helemaal geweldig. We konden haar dus niet te vroeg vertellen dat we weer gingen vliegen anders vraagt ze er iedere dag om. De hele weg naar het vliegveld was ze enthousiast, de koffers inchecken vond ze geweldig en op haar eigen koffertje rolden Schiphol door. Tot het moment van afscheid, ik slik de tranen weg als ik mijn ouders voor de laatste keer een knuffel geef. Ik kijk Luna expres niet aan en probeer luchtig een grapje te maken, maar deze kleine meid voelt feilloos aan wat er staat te gebeuren en ze barst in tranen uit. Dan heb ik het niet over een traantje laten, nee ze huilt dikke tranen. Mijn ouders hebben zich nog goed kunnen houden tot dit moment. Ik zie de pijn in hun ogen en het brok in mijn keel wordt alleen maar groter. Luna is helemaal overstuur en pas ver na de douane kalmeert ze. De interesse voor de vliegtuigen neemt het weer over. Afwezig loop ik langs de winkeltjes, denkend aan de afgelopen maanden. Wat zou het toch fijn zijn om het allemaal te hebben. Een fijn leven in Thailand en familie en vrienden dichtbij. Maar dat is niet zo. Afscheid hoort er nu eenmaal bij hoe moeilijk het ook is.

In het vliegtuig hebben we niet kunnen slapen. Deva heeft redelijk wat gehuild en ook Luna kon haar draai niet vinden. Om beurten liepen we door het gangpad om Deva te troosten en als hij stil was wilde Luna alle aandacht. We zijn altijd al blij als we in Bangkok zijn, maar dit keer zeker. Even de benen goed strekken en Luna die zich weer even kon uitleven. Het was nog wel even spannend met de koffers. Bij de KLM mag je namelijk 23kg per persoon meenemen maar voor de binnenlandse vlucht 'maar' 20kg. We hadden ons helemaal op voorbereid dat we moesten bijbetalen maar er werd niks gezegd, onze koffers werden gelabeld en dat was het. Een gelukje dus, al zou het anders toch maar 15 euro extra zijn voor 10kg overgewicht, maar het scheelde toch weer!

De binnenlandse vlucht verliep goed. Luna was al in slaap gevallen voordat de deuren dicht waren. In Udon Thani werden we opgewacht door een nicht die netjes klaarstond met onze eigen auto met Maxicosi en autostoeltje. Nog net voor het donker kwamen we thuis. Dat is toch wel prettig, zo kon ik ook meteen bij daglicht zien hoe het huis geworden was. Luna's kamer zag er prima uit maar de rest.... Laten we zeggen dat er veel werk verzet moest gaan worden.

First things first; Luna's kamer moest meteen ingericht worden zodat ze er de eerste nacht meteen kon gaan slapen. Moe van de jetlag en de slapeloze nacht gaan we meteen aan het werk, gordijnen ophangen (meegenomen vanuit Nederland), bed schoonmaken en verplaatsen en het muskietennet ophangen. We vonden het erg belangrijk dat ze meteen went aan haar nieuwe kamer.

Mooi is het nog niet, maar haar bedje is slaap-klaar voor de eerste nacht :)

Na het eten, tanden poetsen en meteen naar bed. Helemaal enthousiast rent ze weer naar haar kamer. We hadden ook al wat speelgoed verplaatst dus het voelde voor haar ook meteen als haar kamer. Die eerste nacht is ze wel 2 keer huilend wakker geworden maar na haar gekalmeerd te hebben sliep ze verder tot 9 uur 's ochtends. Ook Deva sliep 9 uur achter elkaar. Dit deed hij in Nederland ook al wel eens maar deze eerste nacht was dat meer dan welkom!

De gordijnen hangen, nu alleen nog even korter maken

Helaas zijn de dagen erna minder soepel verlopen. Deva huilde in Nederland ook al wel behoorlijk maar eenmaal thuis gooide hij er een schepje bovenop. Zelfs in onze armen was hij ontroostbaar. We hebben wel erg veel geluk met het weer, want het is nog steeds best fris. In de nacht hebben we zelfs dikke dekens op bed. De airco is gisteravond pas voor het eerst aan geweest maar vandaag is het weer koeler dus ik denk dat die ook vandaag weer uitblijft.

Ik draag Deva veel bij me in een draagdoek. Ik ben er haast onafscheidelijk mee geworden. Alleen dan is hij rustig en slaapt hij langer dan een half uurtje. Gelukkig slaapt hij 's nachts wel tenminste 6 uur want ik heb mijn slaap ook hard nodig. Er moet namelijk nog zo veel schoongemaakt worden. Alle kasten, tafels en planken liggen vol met dikke lagen zand en stof. Het is dus niet even een kwestie van koffers uitpakken, alles herschikken en klaar. Ik kan veel met Deva in de draagdoek maar het echte zware schoonmaakwerk gaat beter zonder hem. Stukje bij beetje worstelen wij ons door het huis en het begint er steeds beter uit te zien.

Lekker dicht tegen mama aan slapen, zzzzz

Ondertussen proberen we Luna ook de aandacht te geven die ze verdient maar soms is dat erg lastig. De eerste paar dagen vlogen de driftbuien van Luna en de huilbuien van Deva me om mijn oren. Luna is ineens overal bang, zelfs voor de honden waar ze altijd zo graag mee speelde en ze gilt om niks. Gelukkig begint het al beter te worden en haar Thais is ook weer op volle toeren. Ook Deva ontspant langzaam wat meer en hij kan zich nu voor korte periodes ook weer zelf vermaken. De babygym is een geweldige uitkomst want hij kan er ontzettend gebiologeerd naar kijken en vreugde kreten uitslaan. 

Het heeft even geduurd maar ik heb nu pas een gevoel dat we weer in een goed ritme komen. Luna heeft eigenlijk nooit last van aanpassingsproblemen gehad, maar dit keer maakte ze alles natuurlijk nog bewuster mee. Daarnaast moet ze nu de aandacht delen en met die jaloezie weet ze niet altijd goed om te gaan. Ook wij moeten wennen om weer thuis te zijn en dit keer met 2 kinderen, maar we beginnen onze draai te vinden. Hoe onrustiger de kinderen zijn hoe prikkelbaarder wij zijn. En hoe meer ontspannen wij zijn hoe meer de kinderen ontspannen. Die balans begint nu terug te komen en het genieten kan nu gaan beginnen :)

Liefs,
Patricia

Ps. Betere foto's volgen nog hoor, maar ik heb even wat software problemen dus ik krijg de foto's nog niet goed van mijn camera af :) Even geduld dus nog en dan zullen er ook meer foto's van het huis volgen. 

Dubbele gevoelens

Eind september vlogen Luna en ik naar Nederland. In bijna 5 maanden zouden we genoeg tijd hebben om op ons gemakje iedereen te bezoeken. Zelfs 3 weken geleden dacht ik nog tijd genoeg te hebben, en nu, nu kom ik zoals gewoonlijk weer tijd tekort. De 4,5 maand zijn voorbij gevlogen en over 4 dagen vliegen we alweer terug.

Eind november, 38 weken zwanger

Na mijn laatste blog in november is er veel gebeurd. Zo werd onze familie uitgebreid met mijn neefje Ravi. Helaas heeft hij een wat lastige start gehad maar gelukkig gaat het inmiddels super goed met hem. Een heerlijk mannetje is het en ik ben super blij dat ik in Nederland was voor dit bijzondere moment.



Nog geen 4 weken later diende ons mannetje zich aan. Het zijn een heftige paar dagen geweest maar gelukkig gaat alles goed en zijn we volop aan het genieten.
Uiteraard heb ik ook dit keer een blog geschreven over de bevalling van Deva en de nasleep, maar dan op MAMA to the max.
Ik heb de blog opgedeeld want het was een erg lang verhaal. Je kunt de blogs hier terug vinden:
Deel I en deel II

Deva, hier 3 weken oud

Na deze toch wat lastige start hebben we veel behoefte gehad aan rust. We hebben wel veel kraamvisite gehad maar veel zijn we niet op pad geweest. Ik heb heel erg de behoefte gehad om me in ons coconnetje op te sluiten. Ik wilde alle kleine dingen in me opnemen en ik had mijn kids het liefst zo dicht mogelijk bij me. Daarnaast dacht ik ook dat ik nog tijd genoeg zou hebben maar voor ik het wist waren de maanden al weer voorbij.

Nu het maar 4 dagen weg is vind ik het wel moeilijker worden. Een paar weken geleden keek ik er heel erg naar uit om weer naar huis te gaan. Weer lekker samen met ons eigen gezinnetje in ons eigen huis. Nu het afscheid weer dichterbij begint te komen vind ik het weer moeilijker worden. Want zoals ik aan het einde van iedere periode in Nederland weer schrijf, afscheid nemen went nooit. Het is iedere keer lastig, ook nu weer. Het is zo'n intensieve periode geweest. Voor ons allemaal is het heel dubbel. Mijn ouders krijgen de rust weer terug in huis en wij gaan weer naar ons eigen huis. Daarnaast zullen we elkaar wel heel erg missen, het huis zal erg stil worden en ik zal het contact missen. En niet alleen wij gaan elkaar missen, Luna zal haar opa, oma en oom en tante heel erg missen want ze is helemaal dol op hen. Iedere avond staat ze te springen en te dansen als ze opa's auto de oprit op ziet draaien. Oma wordt overal in huis achtervolgt en ze grijpt elke mogelijkheid aan om mee te helpen. Ook oom Richard is haar held, allebei zijn zo ontzettend druk, dus ze zijn erg aan elkaar gewaagd. Als tante Marloes binnenstapt worden alle verhalen van de dag gedeeld en vrolijk zingen ze samen liedjes.

Deva, hier ruim 4 weken oud

Ondanks het moeilijke afscheid en het gemis heb ik absoluut geen spijt van de keuze om weer in Nederland te bevallen. De mogelijkheid om dit alles met familie en vrienden te hebben kunnen delen was wederom heel bijzonder. Toch heeft het verblijf in Nederland ook wel weer bevestigd dat Thailand echt mijn thuis is geworden. Soms slaat de twijfel toe en denken we aan een eventuele verhuizing maar als je dan weer een lange tijd van huis bent waardeer je je eigen huis ook weer meer.

Ik heb het heel erg fijn gehad de afgelopen maanden. Bedankt lieve papa en mama dat jullie je huis en je hart weer hebt opgestelt en een compleet gezin in jullie huis hebben toegelaten. Bedankt lieve vrienden voor jullie lieve bezoekjes, mooie cadeau's en de lange gesprekken. Het heeft deze afgelopen 4,5 maand weer onvergetelijk gemaakt.
Dank jullie wel!!!