Home

woensdag 22 oktober 2014

Een achtbaan is er niks bij...

Je ziet je kind het liefst nooit ziek, altijd gezond en actief. Je wilt niet denken aan het moment dat je kindje ziek wordt. Toch weet je dat ziek worden er bij hoort en onontkoombaar is.

En als je kleintje ziek wordt.... Tja, dan wordt je wereld even heel klein en draait alles om je kind. Je laat alles uit je handen vallen en alle zorg gaat naar je kind. Je doet er alles aan om je kind beter te maken, je haalt alles uit de kast, je struint Google af en raadpleegt je familie en vrienden. Maar soms komt er een moment dat je het niet meer weet. Het moment waarop je realiseert dat je kindje niet beter aan het worden is maar alleen maar zieker wordt met steeds vagere symptomen. 

Zo zijn de afgelopen 4 weken bij ons geweest. Van, wat onschuldig leek, naar erg, naar erger terug naar onschuldig.
Het begon allemaal 4 weken geleden met wat leek op de bof. Haar klier onder haar oortje was een klein beetje opgezet, maar niks alarmerend. Ze had nauwelijks koorts en ze was nog steeds actief en vrolijk. De zwelling nam wel wat toe maar we maakten ons geen zorgen. Na een week van geen verandering hebben we toch maar een dokter opgezocht. Ik heb totaal geen vertrouwen in de lokale gezondheidszorg. Overal krijg je hier antibiotica voor. Heb je hoofdpijn? Antibiotica. Spierpijn? Antibiotica. Of misschien een verkoudheid, juist, antibiotica. En je raad het al, ook Luna kreeg antibiotica voorgeschreven. Er was een bloedtest gedaan maar de arts zei dat die het niet wist. Tja, haar rode bloedcellen zijn heel laag en haar witte bloedcellen heel hoog. Ik gok een virus... Ik had uiteraard al wat gegoogled en wist dat je tegen de bof of andere virussen niks kan doen, een antibiotica al helemaal niet! Daarmee dood je ook de goede bacteriën die tegen het virus aan het vechten zijn.

Wij weer terug naar huis en hebben haar uiteraard geen antibiotica gegeven. In plaats daarvan hebben we haar hoge doses van vitamine C gegeven en hebben haar vele lokale kruiden toegediend om haar immuunsysteem te helpen tegen het virus te vechten. Even leek de zwelling te verminderen en ook de koorts bleef uit. 
Jack besloot op vrijdag naar de tempel te gaan aangezien het met Luna toch stabiel bleef. Meteen die vrijdagavond plaste Luna, wat leek op, bloed. Wat ben ik blij dat ze al helemaal zinnelijk is want ik kon goed kijken of het zo was. Ik was redelijk in paniek maar aan de andere kant was het ook weer zo licht dat ik hoopte dat ik het mis had.

Zaterdagochtend, meteen op het potje gezet en mijn adem stokte even.... Weer bloed, dit keer duidelijk. Zodra er bloed in de urine zit weet je dat er meer aan de hand is. Jack gebeld, maar aangezien hij 200km ver weg kon hij niet even terugkomen. Iedere keer als ik haar op het potje zette werden mijn zorgen groter. Rond 4 uur was het voor mij klaar, je komt naar huis, ze moet naar een dokter. In de loop van de dag was haar koorts weer op komen zetten en 's avonds was ze gloeiend heet. Het zou nog 4 uur duren voordat Jack thuis zou zijn dus zijn ouders zouden me naar de dokter brengen. 

En daar zit je dan, met je schoonouders waarmee je nauwelijks kunt communiceren op weg naar een doktor die je niet verstaat. Wat wenste ik hard dat ik nu even in NL was, waar ik dokters vertrouw en een gesprek mee kan voeren. Het bezoek aan deze dokter was een lachertje. Ze raakte Luna's klier lichtjes aan en keek niet eens naar haar urine. Ze moeten opgenomen worden in het ziekenhuis, punt.... Ja daag. Echt niet.

Weer terug in de auto en terug naar huis, wachten op Jack. Eenmaal thuis heb ik haar meteen in bed gelegd en ze viel als een blok in slaap. Tijdens het wachten op Jack ben ik weer Google gaan raadplegen. De bof was uitgesloten want deze duurt vaak maar 3 tot 5 dagen. Luna had al ruim 2 weken een opgezwollen klier. Toen Jack thuis was hebben we besloten haar te laten slapen, haar koorts was weer wat gezakt en we wilden haar niet wakker maken. 

Zondagochtend vroeg 40km rijden om naar een kinderarts te gaan. Dit was in een kleine kliniek, oud en vervallen. Wederom dacht ik weer, wat doe ik hier! Drie uur wachten om een dokter te zien met alleen maar zieke kinderen om ons heen. Uiteindelijk waren we aan de beurt. Dit was de eerste dokter die ik meegemaakt heb die echt de tijd nam om alles te analyseren. Eerst onderzoekt hij haar klieren, haar buikje, luisterde naar het hart en de longen en probeerde de grootte van haar milt te controleren. Bloed werd afgenomen, longfoto werd gemaakt en toen was het afwachten tot de uitslag. Zenuwachtig zat ik daar, ik klemde Luna stevig tegen me aan. Ik wil wakker worden uit deze nachtmerrie, ik wil dat mijn meisje weer gezond is. 
Wat leek op uren wachten, was uiteindelijk maar een uurtje. Haar bloed ziet er niet goed uit, haar witte bloedcellen zijn extreem verhoogd en haar rode bloedcellen extreem laag. Hoe ons meisje nog zo actief heeft kunnen functioneren is een raadsel... Gelukkig zag de longfoto er wel goed uit waardoor een aantal dingen weer uitgesloten konden worden. Er waren 2 opties; of het is een virus dat zich aan haar rode bloedcellen vast klampt. Hierdoor stoot het lichaam de rode bloedcellen af om dit virus uit haar lichaam te werken. Vandaar de bloed in haar urine. Of het is allemaal een stuk erger... Leukemie. Als je als dacht dat mijn adem stokte bij bloed in de urine, kun je je wel voorstellen wat het deed bij het uitspreken daarvan. Alles daarna is in een waas aan mij voorbij gegaan. Jack bleef nog een lange tijd in het Thais met de arts praten maar ik was al uitgeschakeld en zat daar met mijn lieve kleine meisje op schoot, heen en weer wiegend. Die nachtmerrie waar geen eind aan lijkt te komen. (Om jullie niet in spanning te houden, een week later kregen we de doorslag dat het absoluut geen leukemie was).

De arts adviseerde, als het een virus is, gewoon uit te zieken. Is het leukemie dat moeten we 300km rijden voor een ziekenhuis met een gespecialiseerde oncologie  afdeling. Noem het naïef of kop in het zand steken, maar wij wilden gewoon niet geloven dat het leukemie is. Dan hadden we toch meer moeten merken? Wij besloten dus om uit te zieken. We hielden haar goed in de gaten en even leek het bloed weer minder te worden. Toch begon het te knagen en donderdag was ik er klaar mee. We gaan naar 300km rijden, ik moet het gewoon weten want het idee van leukemie blijft in mijn achterhoofd zitten. Ondertussen begon de tijd ook te dringen want mijn ouders zouden die zondag al aankomen. Na veel gebel aan bevriende dokteren en verpleegkundige werd ons geadviseerd eerst naar een onafhankelijk laboratorium te gaan in Udon Thani, 90km, om daar het bloed eerst te laten testen. Daar hebben ze namelijk hele geavanceerde apparatuur staan. En Jack kende iemand die daar werkte. Daar gingen we dan vrijdagochtend, met een koffer vol met kleren, want ik verwachtte niet die avond nog thuis te slapen. 

Het bloedonderzoek was zo gebeurd, binnen een uur gekregen we de uitslag. Haar urine was op kweek gezet dus daar moesten we nog 3 dagen op wachten. Haar bloed had een hele verrassende uitkomst. Het is geen virus maar er zitten enorm veel bacteriën in haar bloed. Er zit dus niks anders op dan naar het ziekenhuis, waar ze behandeld moet gaan worden. Nou dat was een geruststelling maar het idee om mijn meisje te laten opnemen in het ziekenhuis maakte me weer onzeker. We waren op een punt aangekomen waarop we net echt even niet meer wisten, dus de enige optie die dan nog overblijf is ziekenhuis.

Weer een hele papier winkel door, wachten wachten en nog een wachten. Als je denkt dat ziekenhuizen in NL er slecht uitzien.... Die verbleken bij lokale ziekenhuizen hier in Thailand. Daar zat ik weer met mijn meisje, allemaal zieke kindjes om ons heen. Gelukkig waren we redelijk snel aan de beurt. We lieten de bloedtest zien, Luna werd weer grondig onderzocht en de arts was erg vriendelijk en legde alles rustig in het Engels uit. Leukemie vond zij een rare aanname, want zij kon, op het eerste oog, geen afwijkende bloedwaarden vinden in de bloedtest. Ze moet opgenomen worden en er moet gestart worden met een antibioticakuur. Hier in Thailand wordt je daar voor opgenomen, een kuur kun je niet zomaar thuis doen. Er zou nog meer bloed afgenomen worden om verder testen te doen, ook om leukemie verder uit te sluiten. 

Een hele papierwinkel en weg door het doolhof aan gangen, binnentuinen en patiënten op de gang kwamen we op de kinderafdeling. Ik was in schok, met 9 andere moesten we de zaal delen. Voor kinderen hebben ze namelijk geen privé kamers omdat ze hen constant in de gates moeten houden. Jack zag de paniek in mijn ogen, maar dit was echt de enige oplossing. Ventilatoren naast de bedden, familieleden bij de kinderen in bed en vervallen spullen... Ik wenste hier zo snel mogelijk vandaan te kunnen. Verpleegkundigen kwamen het infuus aanleggen want haar mineralen in haar bloed waren ook heel laag. Schreeuwend toen de naald gezet werd, en ik stond met tranen mijn meisje tegen te houden. Het is hartverscheurend om ze zo in pijn en angst te zien. Ik kon niks doen, behalve haar proberen gerust te stellen. Ze was volledig over haren toeren heen. 

Een flesje om haar wat te kalmeren. Zo kon ik ook even op adem komen... 


Het ziet er zieliger uit dan het is, want ze ligt hier gewoon te slapen. Uitgeput na alle hectiek van de dag.

Zo dicht lagen de kinderen op elkaar.... Even wat anders dan in Nederland...




De dagen erna vlogen verrassend genoeg voorbij. De ene naar de andere routine controle werd uitgevoerd, temperaturen (iedere 3 uur...), infuus controleren en iedere 6 uur antibiotica, ook 's nachts. Iedere keer als er een verpleegkundige op haar af kwam was het gillen. 
We zagen haar wel zichtbaar opknappen. Het bloed in de urine nam zichtbaar af en de koorts was na een paar uur al helemaal verdwenen. Op dag twee werden we verplaatst naar een 'VIP' zaal, met airco en dit keer maar 5 andere en meer ruimte. En dat voor 200 baht extra per dag (5 euro per dag). Jack kon nu op een bank naast ons slapen. De nacht ervoor had hij op een leeg patiëntenbed geslapen.

De VIP zaal :)

Luna en d'r papa bleven er vrolijk onder (en hielden mama ook rustig :)

Een gekke ziekenhuis selfie kon natuurlijk niet ontbreken!


Alles bij elkaar hebben we er 3 dagen gezeten en dit klinkt misschien gek, maar het was eigenlijk best een interessante ervaring. Uiteraard een die ik liever niet had mee willen maken maar dat heb je niet voor het zeggen. Alle verpleegkundigen waren erg vriendelijk en de families van de kinderen waar we de kamer mee deelden waren ook erg betrokken. Wat mij eerst juist tegenstond viel achteraf alles mee. Iedereen is bezorgt om elkaar en houdt elkaar op de hoogte. Het was een soort kleine community. 

Op zondag zouden mijn ouders aankomen en we zagen het nog niet zitten om Luna mee naar huis te nemen. Het ging wel beter maar in het ziekenhuis zorgde ze zo goed voor haar dat we het niet aandurfden. Dus toen mijn ouders belden dat ze in Bangkok geland waren en vertelde dat mijn moeder een behoorlijk heftige voedselvergiftiging had opgelopen in het vliegtuig, wist ik even niet meer hoe ik moest beginnen.
We komen jullie niet met z'n drieën ophalen want Luna ligt in het ziekenhuis met niks ernstigs! Gelukkig lagen we inmiddels op de VIP zaal dus het was ook makkelijker om ze fatsoenlijk te kunnen ontvangen. 
Na de eerste shock van Luna aan het infuus in een lokaal ziekenhuis, hebben we heerlijk zitten kletsen en was ik erg blij dat ze er eindelijk waren. Luna was nog een beetje bang voor ze, waarschijnlijk omdat ze nu ineens levensgroot waren, in plaats van klein op Skype.

Maandagochtend werd Luna ontslagen en konden we eindelijk naar huis. Met flesjes vloeibare antibiotica gingen we naar huis. Het toedienen daarvan was een regelrechte ramp, maar we waren blij weer in ons eigen bed te kunnen slapen. Niet iedere 3 uur verpleegkundige aan je bed. Luna kon nu eindelijk weer de nachten doorslapen. 
Ze had inmiddels een verkoudheid opgelopen in het ziekenhuis dus het werd echt tijd dat we gingen!

Wat zijn het toch een paar heftige weken geweest. Luna is nog nooit echt ziek geweest. Als ze koorts had, was dat maar een dag zonder andere symptomen. Het was dus heel erg schrikken om je kleine meid zo ziek te zien en alleen maar zieker zien worden. 
Ze is nu weer helemaal opgeknapt, de verkoudheid is ook helemaal weg en haar bloed ziet er ook weer prima uit. Nu zijn we lekker aan het genieten van een welverdiende vakantie in Chiang Mai, het noorden van Thailand. Mijn ouders genieten volop van Luna en Luna vindt op haar beurt de aandacht heerlijk. 
Genieten dus!