Werk aan de winkel

Sommige moeders zijn er na 2-3 maanden al weer aan toe en sommige moeders nooit. Even het huis uit kunnen en even niet alleen maar moeder zijn. Vele moeders willen of moeten snel na de geboorte weer aan het werk. Ik had geen van beide, ik wil en moest niet. Ik was dus ook niet opzoek naar iets en het idee om Luna achter te laten stond me al helemaal niet aan.

Ruim een maand geleden kwam er toch een aanbod voor werk en mijn eerste reactie was nee. Ik was er nog niet aan toe om het huis uit te gaan en Luna achter te laten. Toch bleef het in mijn achterhoofd zitten en langzaam begon ik aan het idee te wennen en ik besloot het toch maar te proberen. 

Jacks vader kwam er mee aanzetten en dat was misschien ook de reden waarom ik in eerste instantie nee zei. Het was politiek gezien namelijk een verstandige keuze (Jacks vader is een soort burgemeester van het subdistrict -11 dorpjes- in zit op dit moment midden in de verkiezingen voor nog een termijn). Het werk gaat namelijk om het lesgeven van de kleinkinderen van de senator van Nong Khai provincie. Een belangrijke man en tevens een grote sponsor van de campagne van Jacks vader. De vader van de kinderen is de opvolger van de senator en wordt in de nabije toekomst senator van Nong Khai. Belangrijke mensen dus en ik had weinig zin om ingezet te worden voor politiek gewin. 

Toch wilde ik niet alles meteen van de negatieve kant bekijken dus ik besloot het te gaan proberen. Het lesgeven is leuk, maar ik heb ook gemerkt in het verleden dat het niet mijn ding is. Dat was voor de klas staan. Als vrijwilligers was het hartstikke leuk maar zodra ik er betaald voor kreeg was de lol en het vrijblijvende er voor mij vanaf. Daarnaast was ik een beetje bang hoe de kinderen zouden zijn. Het is een ontzettend rijke familie en ik heb kinderen van ontzettend rijke mensen gezien en daar wil ik geen les aan geven! Ontzettend verwend en niet willen luisteren. Maar zoals ik al zei, ik wilde het toch gaan proberen, wie weet zijn het wel leuke kinderen. Daar hing het voor mij ook vanaf, kan ik het niet vinden met de kids, ga ik er niet mee verder.

Zo gezegd zo gedaan, ruim een maand geleden ging ik naar het -grote en luxe- huis. De ouders verwelkomde ons vriendelijk. De vader sprak tot mijn verbazing erg goed Engels. Hij had 3 jaar in Amerika gestudeerd, maar Engelse lesgeven aan zijn kinderen ging niet. Ze praatten toch alleen Thais tegen hem, vandaar de vraag naar een Engelse lerares. De eerste paar keren waren erg aftasten. Ik had tenslotte al wel ervaring voor de klas maar een op een is toch wel even anders. In eerste instantie zou ik aan het meisje van 6 jaar en het jongetje van 4 jaar les gaan geven. Het meisje, Jan (spreek uit als Jaan) is erg leergierig en weet al erg veel. Jack, het jongetje vindt het maar niks, die blanke mevrouw die in dat rare taaltje aan het brabbelen is, en als ik ze wat in het Thais vraag, antwoordt ze niet eens... Na 2 lessen hield Jack het dan ook voor gezien. Gelukkig maar want nu kan ik me volledig focussen op Jan. Elke zaterdag en zondag geef ik haar 1 uurtje les.

Inmiddels heb ik helemaal mijn draai gevonden. Ik bereid de lessen voor maar meestal improviseer ik. Ze hebben een speelkamer vol met spulletjes en leermaterialen, Thais en Engels, dus ik krijg dat uur makkelijk vol. Waar ik tijdens het lesgeven op de privéschool soms met wat tegenzin naar de school ging, heb ik nu altijd goede zin om weer te gaan. Ik probeer het voor haar zo leuk mogelijk te maken want ze maakt al lange dagen op school en ze heeft naast mij, ook nog extra les in Engelse grammatica en wiskunde... Helaas voor de Thaise kinderen denken vele ouders dat je met veel bijlessen je kinderen slimmer kunt maken. Gelukkig is Jan een slimme tante maar als ze er geen aanleg voor heeft dan kun je uren spenderen aan extra lessen, slimmer zullen ze dan niet worden.

Nu snap ik ook wat sommige moeders bedoelen met het even-geen-mama-zijn. Ik ben de hele dag bezig met de vrijwilligers begeleiden, administratie voor de organisatie, breien/haken en met Luna, maar dit alles doe ik wel in ons huis. Ik ben dus constant aan het moederen en de andere taken doe ik er naast, wanneer er ergens een gaatje is. Tijdens het lesgeven ben ik even van huis, niet als mama maar als lerares en ik had niet verwacht dat dat zo fijn zou voelen. Ik voel me haast een beetje schuldig dat ik het fijn vind om even weg te zijn. Ik heb er bewust voor gekozen om niet te gaan werken maar fulltime bij Luna te zijn dus dit voelde in het begin wel een beetje tegenstrijdig. Ik ben er nu helemaal aan gewend en ik vind het heerlijk. Het zijn tenslotte maar 3 uurtjes per week.

Wat dit alles nog fijner maakt, is de fietstocht er naar toe. De eerste paar weken heeft Jack mij iedere keer gebracht en lieten we Luna bij oma. Afgelopen weekend was zijn moeder niet thuis en we hadden geen auto, dus er zat niks anders op dan fietsen. Het was inmiddels ruim 1,5 jaar geleden dat ik gefietst had! Ik heb hier geen fietsstoeltje voor Luna dus we gaan overal lopend naar toe. Het was alsof ik verder tot leven kwam. Door het lesgeven had ik al weer nieuwe energie gekregen maar van het fietsen werd ik helemaal blij. Ik was haast vergeten hoe het is om even alleen te zijn- sorry Jack en Luna- maar het is lekker om even je hoofd leeg te kunnen maken. Lekker rustig door de dorpjes fietsen op weg naar het stadje Phonphisai. Het is maar een fietstochtje van 20 minuten maar ik vond het heerlijk. De rust en stilte van de Mekong rivier afgewisseld door het drukke dorpsleven. Genieten!

Op mijn fietsje terug naar huis

Prachtige uitzichten over de Mekong Rivier afgewisseld door.....

....rustige wegen door de dorpjes.

Voordat ik de weg oversteek om naar huis te gaan wordt ik begroet door deze prachtige, uitbundig bloeiende bougainville.

Nog een weekje en dan zitten wij al in het vliegtuig op weg naar Nederland! We zijn nog even de laatste dingen aan het regelen voor vertrek. Wij hebben er zin in!

Schril contrast

Ik kom uit een ander land, dat weet ik. Wij hebben andere gebruiken en gewoontes dan de Thaise mensen, dat zie ik iedere dag opnieuw. Ik ben aan al deze kleine dingetje zo gewend, dat ze me haast niet meer opvallen. Maar dan af en toe wordt het contrast weer heel duidelijk zichtbaar.

Terwijl ik een massage krijg zijn de kleinkinderen van de masseuse met Luna aan het spelen. "Bah, sokepok...",  hoor ik Jack roepen en ook de masseuse spreekt haar kleinkinderen streng toe. Hmm, ik lag rustig, ontspannen te genieten van de massage maar als er geroepen wordt dat iets heel vies is, ben ik even uit mijn concentratie. Ik kon kon zo snel niet zien wat er aan de hand was en ik hoorde verder niks meer, dus ik ging weer ontspannen liggen.
Na mijn massage vroeg ik me toch af wat er nou gebeurd was. Luna had blijkbaar een speentje in haar box gevonden en die in haar mond gestopt. De twee kinderen waren zo verbaasd dat ze het speentje uit Luna's mond trokken en het in hun eigen mond stopten. Zoiets hadden ze namelijk nog nooit gezien.

Sowieso was ons huis een bezonderheid, elke dingetje leken ze vreemd te vinden. Als de koelkast openging stonden ze er met open mond naar de staren -zo vol lag die nou ook weer niet. De slaapkamerdeur stond op een kier, daarachter vonden ze een volledig onbekende wereld voor hen. Open, licht en schoon ;)
Deze 2 kinderen, neefje en nichtje van elkaar, wonen bij hun oma omdat de moeder van het meisje een zware vorm van authisme heeft en de ouders van het jongetje in Bangkok werken. Schrijnende gevallen maar helaas horen wij deze iedere dag. Toch was dit weer even anders, omdat ze nu in ons huis rondliepen en je dan merkt hoe groot het contrast eigenlijk is. Dat was gisteren.

Deze kinderen zijn geen enkele vorm van luxe gewend. Dat werd vandaag nog verder duidelijk. De masseuse was terug om een van de vrijwilligers te masseren. De kinderen kwamen langzaam weer richting ons huis gelopen omdat ze Luna toch wel erg interessant vinden. Starend hangen ze met z'n tweeën over de rand van de box. Ik zat te haken (rariteit nummer 1) en Luna was druk bezig met haar speelgoed toen ze haar tuitbeker zagen staan. En je raad het al, hup in hun eigen mondjes. Lachend en gierend vertelde ze elkaar hoe gek ze die beker vonden. Veel verstond ik er overigens niet van want ze praten zo plat Isan (dialect) dat ik er weinig van kan maken.

De tuitbeker was al niet interessant meer toen ze Jack achter zijn laptop zagen. "Ben je een spelletje aan het spelen?" Hier worden computers helaas alleen maar met spelletjes geassocieerd. "Nee, ik ben aan het werk." Met niet begrijpende blikken keken ze hem aan. Werken? Je ziet ze denken, dat doe je op het rijstveld, niet achter een laptop... Jack zag de verwarring ook en besloot wat muziek op te zetten. Als je al dacht dat ze verbaasd waren over Luna's speen en tuitbeker, bij het horen van muziek uit de laptop vielen ze bijna van hun stoel af. Dicht kropen ze tegen Jack aan om er niks van te missen.

 

Wat een schril contrast. Voor ons is het vaak niet mooi, groot of glanzend genoeg. Het huis was best wel een rommeltje die dag, maar voor die kinderen was alles bijzonder in ons huis. Wij zien veel van deze kinderen bij ons in het dorp, maar als je ze dan in je eigen huis ziet en je ziet de verbazing in hun oogjes dan doe je wel weer even een stapje terug. Wat hebben wij het dan goed.

En dan iets van een hele andere orde, over contrast gesproken, een van de vestjes is af!

Er moeten alleen nog knoopjes op maar ik kon hier geen leuke vinden. Aan net andere vestje ben ik ook al begonnen maar of die af gaat komen binnen 2 weken. Het is nogal een arbeidsintensief werkje maar daar hou ik wel van!

Fijne woensdag allemaal en tot snel (2 weekjes!)

Fotoboeken fun!

Luna nadert de 11 maanden alweer en voor we er erg in hebben wordt ze al 1 jaar. Ik kan me nog zo goed herinneren dat we de test deden en we zeker wisten dat ik zwanger was.

Al maanden wil ik er voor gaan zitten maar het komt er maar niet van. Luna's fotoboek maken van haar eerste levensjaar. Ik wilde het niet langer uitstellen want dan komt het er helemaal niet meer van. Het is nu al gigantisch veel werk. 

Het is zo leuk om al die kleine dingen weer voorbij te zien komen. Op dit moment ben ik nog bij de zwangerschap zelf. Met mijn dagboek op schoot, vele gigabytes aan foto's op de computer en een druk verkende Luna aan mijn benen ga ik aan de slag. 

Het extreem langzaam groeiende buikje, de grappige adviezen van de Thaise, de enthousiaste reacties van familie en vrienden in Nederland en het gevoel dat er leven in je buik aan het ontwikkelen is. Het komt allemaal voorbij en met een lach en een traan verwerk ik het in het fotoboek.

En dan na 9 maanden de bevalling en voor je het weet worden ze 1 jaar! Het blijft bijzonder hoe snel ze zich ontwikkeld. Wat overigens heel normaal is maar nu je elke kleine ontwikkeling mee krijgt, lijkt het helemaal hard te gaan. Soms komen er verschillende dingen in een week bij. Zo heeft ze er deze week weer 2 tandjes bij, kan ze los staan en geeft ze handkusjes. Het duurt denk ik nog wel even voordat ze gaat lopen want mevrouw heeft echt totaal geen geduld. Los staan doet ze alleen maar als wij haar loslaten staan naast ons. Zelf heeft ze er de rust niet voor - ik moet door, die hoek van de kamer ontdekken en daarna die, hé zie ik daar iets onder liggen, kan ik daar ook op, hmm wat mama in haar handen heeft wil ik ook hebben...... En ga zo maar door. Langer dan 1 minuut stilzitten doet ze niet. Dus rustig oefenen om te lopen... Daar kan ze nog wel eens lang mee wachten.

Net als het praten overigens want als er continu 3 talen om je heen gesproken worden zou ik ook even wachten om alles in me op te nemen voordat ik zou gaan praten.

Mijn eerste fotoboek heb ik inmiddels ook hier en ik pak het er vaak bij. Mijn moeder hield altijd uitgebreid bij wat de ontwikkelingen waren, van zwangerschap tot eerste stapjes. Super leuk om te lezen hoe je eigen moeder de zwangerschap heeft ervaren en hoe ik me ontwikkelde. Zo'n mooie herinnering wil ik ook aan mijn dochter mee kunnen geven!

Ons meisje kan zo lekker de clown uithangen, hihi

Jullie wisten al dat wij in maart naar Nederland zou komen. Graag wilden wij langer blijven maar omdat we begin april weer een vrijwilligster krijgen ging dit niet. Toevallig vroeg een docent 2 weken geleden of wij in april vrijwilligers hebben want zij kan wel wat hulp gebruiken. Er ging meteen een lichtje branden bij Jack. Misschien kan zij ook voor de vrijwilligster zorgen, voor 2 weken. Na veel wikken en wegen, toch besloten het aanbod aan te nemen. Tickets omgeboekt en de andere organisatie ingelicht dat wij wegens familieomstandigheden langer in Nederland blijven :) Welke omstandigheden; dat wij heel erg gemist worden :D Dat is geen leugen!

We blijven dus lekker 6 weken, tot 20 april in Nederland. Zo hebben we nog meer tijd om jullie allemaal een bezoekje te brengen!

Doen we het wel goed?

Dat we van ons werk houden, dat is zeker. We ontmoeten elke maand nieuwe inspirerende mensen en we maken kinderen blij. Toch besluipt ons het gevoel van onvrede af en toe. Soms vragen wij onszelf af of ons werk nu wel echt zin heeft?

Er is tegenwoordig zo'n ontzettend groot aanbod aan vrijwilligerswerk dat er een enorme wildgroei is ontstaan. Regelmatig krijgen wij vrijwilligers die al eerder vrijwilligerswerk hebben gedaan en gaan ons dan in tot in den treuren vergelijken met de andere organisatie. Op zulke momenten begint de fundering onder onze voeten weer de shaken en gaan wij weer bij onszelf te raden. Doe we het wel goed? Zijn we niet te basic of zijn we juist te lux (WiFi, warme douche, etc.), zijn we niet betrokken genoeg of zijn wij te betuttelend? Het is een constante afweging. 

Sinds we terug kwamen in juni vorig jaar zijn we van de ene in de andere lastige vrijwilliger gevallen. Van mensen met persoonlijke problemen tot aan volwassenen die zich als zeurende kleuters gedragen. Veel dingen waren niet goed, het eten, het lesgeven, de kinderen of de docenten. Keer op keer moesten Jack en ik elkaar weer opbeuren en onszelf herinneren aan de vrijwilligers die wél een leuke tijd hebben gehad.

Net als je denkt dat het niet slechter kon vertrok in september een vrijwilligster een maand eerder. We hadden dus onverwachts 2 maanden vrij. Aan de ene kant lekker om bij te komen want sinds we terug waren hebben we op 2 dagen na, geen dag vrij gehad. We konden onszelf weer opladen en genoeg positieve energie op doen.

In november keerde het tij en ontvingen we alleen nog maar positieve vrijwilligers. De ene na de andere enthousiaste woorden vlogen ons weer om de oren. Het is niet dat wij om complimentjes zitten te vissen, maar het is altijd fijn om waardering voor je werk te krijgen.

In november kwam Anuradha aan en zij zou 3 maanden blijven. Vanaf dag een laaiend enthousiast en overal voor in. We waren bang dat ze zich misschien zou gaan vervelen omdat ze de enige vrijwilligster was, maar niets was minder waar. Ze is een onderdeel van onze familie geworden. Ze heeft een ontzettend mooie tijd gehad, met ons, maar vooral ook met de kinderen van de basisschool en de monniken in de tempel waar ze lesgaf. Haar energie gaf ons ook weer kracht.

Eind november kwamen daar onverwachts Koen en Charlotte bij. Ze kwamen maar voor 2 weken omdat ze beiden nog verder zouden reizen, maar ook zij hebben met volle teugen genoten.

Afgelopen januari mochten we nog wat super enthousiaste vrijwilligers aan dat rijtje toevoegen. De 77-jarige Neville was een voorbeeld voor vele, zo kwiek en fit. Hij was hier 4 weken en wilde geen enkel feestje missen. Zelfs de 18 jarig Milou moest toegeven dat zij minder deed dan Neville. Het stel Harro en Iris hebben ook de tijd van hun leven gehad, al was het maar voor 2 weken. Het is zo inspirerend om te zien hoeveel de vrijwilligers kunnen genieten. 

Deze momenten, daar houden wij ons aan vast. Ja, we doen goed werk. We helpen de kinderen plezier te krijgen in school en in Engels leren. Maar een groot onderdeel van wat we doen is de vrijwilligers een onvergetelijke tijd bezorgen waar ze zichzelf tegenkomen en waar ze van groeien. Het is prachtig om te zien hoe sommige onzeker beginnen tot vol zelfvertrouwen voor de klas staan en met tranen in hun ogen afscheid nemen van de kids.

Wil je wat meer van onze organisatie zien, bekijk dan onderstaand filmpje dat we gemaakt hebben naar aanleiding van de imzamelingsactie voor de scholen.

http://youtu.be/3FwVPGrI6DY

Wil je weten hoe Harro en Iris hun verblijf bij Isan Survivor beschreven hebben, klik dan op onderstaand link.

http://isan-survivor.org/VolunteerHarroIris.html

Wat mij nog het meeste raakt zijn de echte kleine dingen. De kleine bijdragen die wij kunnen leveren aan de gemeenschap hier. Vanochtend bezorgde Jack me weer een brok in mijn keel toen hij vertelde wat een 13-jarig jongetje hier kwam doen. 

Jack heeft een paar kinderen in het dorp die hem helpen met klusjes rondom het huis. Zij komen allemaal uit arme gezinnen en kunnen een extra zakcentje wel gebruiken. Vanochtend stonden Am en Wood voor de deur. Am is extreem verlegen, woont bij zijn oma en zijn ouders hebben al jaren niet meer naar hem omgekeken. Wat hij niet tegen Jack durfde te vertellen maar wel tegen Wood, is dat hij honger had... Om 10 uur 's ochtends had hij nog niet ontbeten (de meeste mensen staan om 6uur op...). Zelf nu ik dit typt gaat mijn hart uit naar Am. Jack heeft hem meteen mee naar boven genomen en een flink bord rijst, vis en wat groenten voor zijn neus gezet. Hij had het achter elkaar op en was daarna zo ontzettend dankbaar.

Hier krijgt Am een bijdrage van een vrijwilliger via Jack. Zelfs op deze foto durfde hij nauwelijks te lachen.

Wij willen meer kinderen op deze manier kunnen helpen. Met een financieel extraatje kunnen ze misschien wel ontbijten of die nieuwe schoenen kopen. 

Daarom zijn we op dit moment ook dingen aan het uitzoeken om een stichting op te zetten naast onze vrijwilligersorganisatie. Zo kunnen we nog meer kinderen bereiken. Ik hou jullie op de hoogte als we wat verder zijn met deze plannen.

  

Ouderwetse huisvlijt

Ik heb het al zo vaak herhaald in mijn blogs, en nu ga ik het weer doen. Had jij mij jaren geleden vertelt dat ik dit leven zou gaan leiden had ik je niet geloofd. En Ik had ook nooit verwacht dat ik het volgende leuk zou vinden. 

Ik heb een creatieve achtergrond. Als kleuter kon ik uren in de weer zijn met papier en lijm, als tiener tekende ik hele boekwerken vol. Als student fabriceerde ik maquette na maquette en na het afstuderen, even heel lang niks. Ik was uitgeknutselt en de lol was er een beetje van af.

Na een tijdje begon het toch weer te kriebelen, maar ditmaal nam ik geen papier, lijm of potlood in mijn handen, maar breinaalden. Say what?! Ja, breinaalden. Als jonge meid ben ik gaan breien, en weet je wat, ik vind het hartstikke leuk en schaam me er absoluut niet voor! Inmiddels heb ik ook het haken helemaal ontdekt en stuit ik internet af naar leuke patronen.

Ik hoor jullie denken, haken in Thailand, daar is het toch veel te warm voor! Dat klopt, ik haak hier maar weinig kleding. Mijn laatste project was behoorlijk groot. Jullie hebben allemaal de foto's van onze box voor Luna gezien. En deze ziet er meer als een kippenhok uit dan een box voor een baby. Ik wilde langs de bovenrand een rand haken zodat deze niet meer zo scherp is en de box er wat kindvriendelijker uitziet.

Niet echt een vriendelijke bovenkant hè?

Dus ik had wol gehaald in de kleuren van het boxkleed en ik ben aan de slag gegaan. Weken heeft het me gekost om ruim 7 meter te haken. Vorige week was die eindelijk af en ik vind het zelf goed gelukt!

Luna is er ook helemaal blij mee!

Ik kan hier in Thailand verder weinig breien en haken want het is hier natuurlijk vrij warm maar met Nederland in maart in het vooruitzicht kan ik toch wel weer wat meer dingen maken. Aangezien de winter opstartproblemen heeft zal het mij niks verbazen als die in maart op volle toeren koud winterweer zal brengen. Tijd voor warme vestjes voor Luna dus. 

Een van de vestje is al best ver af.

Dit is het achterpand, ik moet alleen nog de andere arm haken en de capuchon en dan is die af. 

Ik heb al lang niet gebreid maar ik kwam op internet zo'n leuk vestje tegen dat ik de breinaalden er ook maar weer bij pak. 

Dit zijn de kleuren voor het vestje.

Nog genoeg werk dus de komende maand want er moet ook nog een mutjes voor de kleine meid gebreid/gehaakt worden.

Visum-update;

Vrijdagmiddag om 4 uur kregen we een telefoontje van de immigratiedienst. We moeten ons vandaag om 10 uur melden met 2 getuigen (onze buren) en meer foto's. Zucht.. Daar gaan we weer. We zijn bang dat de immigratiedienst het bewust aan het rekken is om ons de gelegenheid te geven om een extra 'donatie' te doen voor hun diensten. Ze weten inmiddels dat wij 5 maart naar Nederland gaan dus enige haast is wel geboden. Voor hen de uitgelezen mogelijkheid om het zo langzaam mogelijk te doen zodat wij ze kunnen omkopen om sneller te werken. Nu weten we dit natuurlijk niet zeker maar als al die papieren die we overhandigd hebben en het feit dat we een baby samen hebben niet genoeg bewijs is, dan weet ik het ook niet meer. We hopen dat we het mis hebben en dat ze na vandaag echt aan de slag gaan en we snel het verlossende telefoontje krijgen. En anders moeten we wachten tot 3 maart. Als ze er dan nog niet uit zijn zal ik mijn tijdelijke visum verlopen en moet ik een boete betalen als we de 4e de grens over gaan (we vliegen namelijk op 5 maart heel vroeg).

To be continued.....