Doen we het wel goed?

Dat we van ons werk houden, dat is zeker. We ontmoeten elke maand nieuwe inspirerende mensen en we maken kinderen blij. Toch besluipt ons het gevoel van onvrede af en toe. Soms vragen wij onszelf af of ons werk nu wel echt zin heeft?

Er is tegenwoordig zo'n ontzettend groot aanbod aan vrijwilligerswerk dat er een enorme wildgroei is ontstaan. Regelmatig krijgen wij vrijwilligers die al eerder vrijwilligerswerk hebben gedaan en gaan ons dan in tot in den treuren vergelijken met de andere organisatie. Op zulke momenten begint de fundering onder onze voeten weer de shaken en gaan wij weer bij onszelf te raden. Doe we het wel goed? Zijn we niet te basic of zijn we juist te lux (WiFi, warme douche, etc.), zijn we niet betrokken genoeg of zijn wij te betuttelend? Het is een constante afweging. 

Sinds we terug kwamen in juni vorig jaar zijn we van de ene in de andere lastige vrijwilliger gevallen. Van mensen met persoonlijke problemen tot aan volwassenen die zich als zeurende kleuters gedragen. Veel dingen waren niet goed, het eten, het lesgeven, de kinderen of de docenten. Keer op keer moesten Jack en ik elkaar weer opbeuren en onszelf herinneren aan de vrijwilligers die wél een leuke tijd hebben gehad.

Net als je denkt dat het niet slechter kon vertrok in september een vrijwilligster een maand eerder. We hadden dus onverwachts 2 maanden vrij. Aan de ene kant lekker om bij te komen want sinds we terug waren hebben we op 2 dagen na, geen dag vrij gehad. We konden onszelf weer opladen en genoeg positieve energie op doen.

In november keerde het tij en ontvingen we alleen nog maar positieve vrijwilligers. De ene na de andere enthousiaste woorden vlogen ons weer om de oren. Het is niet dat wij om complimentjes zitten te vissen, maar het is altijd fijn om waardering voor je werk te krijgen.

In november kwam Anuradha aan en zij zou 3 maanden blijven. Vanaf dag een laaiend enthousiast en overal voor in. We waren bang dat ze zich misschien zou gaan vervelen omdat ze de enige vrijwilligster was, maar niets was minder waar. Ze is een onderdeel van onze familie geworden. Ze heeft een ontzettend mooie tijd gehad, met ons, maar vooral ook met de kinderen van de basisschool en de monniken in de tempel waar ze lesgaf. Haar energie gaf ons ook weer kracht.

Eind november kwamen daar onverwachts Koen en Charlotte bij. Ze kwamen maar voor 2 weken omdat ze beiden nog verder zouden reizen, maar ook zij hebben met volle teugen genoten.

Afgelopen januari mochten we nog wat super enthousiaste vrijwilligers aan dat rijtje toevoegen. De 77-jarige Neville was een voorbeeld voor vele, zo kwiek en fit. Hij was hier 4 weken en wilde geen enkel feestje missen. Zelfs de 18 jarig Milou moest toegeven dat zij minder deed dan Neville. Het stel Harro en Iris hebben ook de tijd van hun leven gehad, al was het maar voor 2 weken. Het is zo inspirerend om te zien hoeveel de vrijwilligers kunnen genieten. 

Deze momenten, daar houden wij ons aan vast. Ja, we doen goed werk. We helpen de kinderen plezier te krijgen in school en in Engels leren. Maar een groot onderdeel van wat we doen is de vrijwilligers een onvergetelijke tijd bezorgen waar ze zichzelf tegenkomen en waar ze van groeien. Het is prachtig om te zien hoe sommige onzeker beginnen tot vol zelfvertrouwen voor de klas staan en met tranen in hun ogen afscheid nemen van de kids.

Wil je wat meer van onze organisatie zien, bekijk dan onderstaand filmpje dat we gemaakt hebben naar aanleiding van de imzamelingsactie voor de scholen.

http://youtu.be/3FwVPGrI6DY

Wil je weten hoe Harro en Iris hun verblijf bij Isan Survivor beschreven hebben, klik dan op onderstaand link.

http://isan-survivor.org/VolunteerHarroIris.html

Wat mij nog het meeste raakt zijn de echte kleine dingen. De kleine bijdragen die wij kunnen leveren aan de gemeenschap hier. Vanochtend bezorgde Jack me weer een brok in mijn keel toen hij vertelde wat een 13-jarig jongetje hier kwam doen. 

Jack heeft een paar kinderen in het dorp die hem helpen met klusjes rondom het huis. Zij komen allemaal uit arme gezinnen en kunnen een extra zakcentje wel gebruiken. Vanochtend stonden Am en Wood voor de deur. Am is extreem verlegen, woont bij zijn oma en zijn ouders hebben al jaren niet meer naar hem omgekeken. Wat hij niet tegen Jack durfde te vertellen maar wel tegen Wood, is dat hij honger had... Om 10 uur 's ochtends had hij nog niet ontbeten (de meeste mensen staan om 6uur op...). Zelf nu ik dit typt gaat mijn hart uit naar Am. Jack heeft hem meteen mee naar boven genomen en een flink bord rijst, vis en wat groenten voor zijn neus gezet. Hij had het achter elkaar op en was daarna zo ontzettend dankbaar.

Hier krijgt Am een bijdrage van een vrijwilliger via Jack. Zelfs op deze foto durfde hij nauwelijks te lachen.

Wij willen meer kinderen op deze manier kunnen helpen. Met een financieel extraatje kunnen ze misschien wel ontbijten of die nieuwe schoenen kopen. 

Daarom zijn we op dit moment ook dingen aan het uitzoeken om een stichting op te zetten naast onze vrijwilligersorganisatie. Zo kunnen we nog meer kinderen bereiken. Ik hou jullie op de hoogte als we wat verder zijn met deze plannen.