Een frisse nieuwe start....

.... op een andere website.

Ik ben zo druk bezig geweest met mijn nieuwe blog dat ik hier helemaal ben vergeten een verwijzing te zetten.

Vanaf nu al ik alleen nog bloggen op mijn eigen website en niet meer op deze site.

Er staan al 3 blog posts op dus ga snel kijken:

www.nurtureplaylove.com

Als je ook daar niks wilt missen, meldt je dan ook snel aan voor de nieuwsbrief!

Met tranen van blijdschap

Deze blog heeft zich de afgelopen 6 weken in mijn hoofd en op mijn computer ontwikkeld. Een paar keer heb ik op het punt gestaan om 'm te plaatsen maar het moment was er nog niet naar. Het is een hele persoonlijke blog (al zijn jullie dat wel van mij gewend) maar deze blog kostte bijzonder veel moeite om te plaatsen. Waarom? Lees maar snel verder, dan snap je waar ik het over heb...

Het is avond en de kids zijn in bad geweest en Deva ligt rustig naast me te drinken. Luna ligt geduldig te wachten tot hij klaar is zodat ik een boekje kan gaan voorlezen. Ze wrijft over Deva's bolletje die vervolgens stopt met drinken en begint te schaterlachen. Luna en ik schieten ook in de lach. Dit ritueel herhaalt zich nog 10 minuten tot Deva genoeg gedronken heeft. Ik loop even naar de badkamer om iets te pakken. Als ik terugkom springen de tranen in mijn ogen. Luna is dicht tegen Deva aangekropen en is hem aan het voorlezen. Met grote ogen ligt hij naar zijn grote zus te kijken. Het was een zware dag, veel huilen, vele driftbuien maar als ik de dag zo kan afsluiten ga ik met een glimlach op mijn gezicht slapen. Om de liefde tussen die twee te zien groeien is prachtig. Mijn hart smelt ervan.

Toch heb ik de afgelopen 5 maanden best wel moeite gehad met het genieten. Vandaar dat mijn voornemen om vaker te bloggen er de afgelopen maanden even bij ingeschoten is. Ik had geen tijd voor mezelf nodig, maar tijd voor mijn gezin. Er zijn veel ups en downs geweest en de overgang van 1 naar 2 kinderen is niet altijd even soepel verlopen. Ik kan het geen postnatale depressie noemen, maar een postnataal dipje misschien wel.

Het kostte me wel even om dat op te schrijven, want dan klinkt het meteen zo definitief. Ik heb dagen gehad dat ik mijn bed niet uit wilde komen maar voor de kinderen wel mijn bed uitkwam. Net na de geboorte van Deva voelde ik vooral liefde, ik genoot intens van hem maar ik bleef tegenover beiden een schuldgevoel houden. Tegenover Luna omdat ik haar graag meer aandacht wilde geven maar door haar driftbuien, vooral de eerste weken, kon ik moeilijk tijd vinden. En tegenover Deva omdat ik zo graag thuis wilde bevallen, zonder alle toeters en bellen en helemaal zonder antibiotica... Maar dat liep anders. Ik wilde met hem de hele dag in bed liggen maar dat kon ik niet.

Misschien ben ik ook wel weer te snel aan het werk gegaan. Na 3 weken kroop ik al achter mijn computer want die eerste 3 weken voelde ik me goed en Deva huilde toen nog niet zo veel. Ik probeer het van me af te zetten, maar toch is er dat stemmetje dat zich afvraagt of Deva ook zo veel gehuild had als ik niet zo snel was gaan werken. Dat weet je natuurlijk nooit en daarom is het ook belangrijk om dat achter me te laten.

Er waren momenten dat zelfs het reageren op whatsapp berichtjes te veel was. Ik was zo bezig met proberen alles perfect te doen, dat uiteindelijk niks echt perfect was waar ik me dan weer aan irriteerde. Ik wilde alles, alle maaltijden zelf bereiden (ontbijt, lunch en diner), het huis moest schoon zijn, ik moest 4 uur per week Thaise les volgen, ik moest werken en bovenal een perfecte moeder zijn. Ik liep op mijn tenen en niemand werd daar beter van, vooral ikzelf niet.

Zo'n 3 maanden geleden kwam ik op Instagram toevallig een oproep tegen. Een groep vrouwen zou 6 weken lang een bepaalde meditatie gaan doen en hun bevindingen delen met elkaar. Dat was precies wat ik nodig had. Tijd voor mezelf, al was het maar 10 minuutjes. Langzaam begon ik me bewuster te worden van wat er zich in mijn hoofd afspeeld. Ik kon dingen nog steeds niet makkelijk van me af zetten maar ik begon me wel beter te voelen. Alsof ik de controle weer een beetje terugkreeg. In die 6 weken ben ik diep gegaan maar ook dichter bij mezelf gekomen. Het was zwaar maar wel precies wat ik nodig had.

En Luna, lieve kleine Luna. Dat ze een pittige tante, dat wisten we al langer maar dat ze zich zo zou gaan gedragen, daar had ik niet op gerekend. De eerste paar weken vlogen de driftbuien om onze oren. Toen ze eindelijk weer gekalmeerd was gingen we terug naar Thailand waar we weer van voor af aan begonnen. Tel daar een huilende baby bij op en je hebt een overspannen moeder. Daar de meditatie kon ik makkelijker omgaan met haar frustraties en vonden we samen ons ritme weer. Ik kon de rust vinden terwijl Deva huilde en Luna om aandacht schreeuwde. 

Sinds ik uit Nederland vertrokken ben is er een soort realisatie over me neergedaald. Het klinkt misschien gek omdat ik ruim 4 geleden vertrokken ben, maar pas nu slaat het in dat ik écht geëmigreerd ben. Vrienden zijn verder gegaan met hun leven, een leven waar ik geen actief deel meer van uitmaak. Begrijpelijk maar dat was wel even confonterend. Ik schreef er op MAMA to the max al eens een blog over; MAMAtothemax

Of misschien was het om het feit dat ik mijn kleine neefje niet van dichtbij zal zien opgroeien. Dat hij zijn lieve opa en oma wekelijks ziet. De situatie met mijn schoonmoeder maakt het allemaal niet soepeler op. Ik zal niet op details ingaan maar we verschillen zo gigantisch van mening en zij respecteert onze mening niet. Daarom is het aannemen van hulp zo moeilijk omdat ik niet graag heb dat Luna daar is. Wetende dat je eigen ouders je wel respecteren en waar ik Luna en Deva zonder ook maar een seconde twijfel achter durf te laten, maakt de moeilijk situatie met mijn schoonouders nog vervelender. 

De eerste drie maanden huilde Deva ontzettend veel. Hij was vaak ontroostbaar. Inmiddels gaat het veel beter, maar het blijft een aanhankelijk mannetje. Dat is opzich niet zo erg maar ik heb ook een peuter rondlopen die aandacht wil. Het liefst doe ik hem in de omslagdoek maar met 40 graden zou dat voor ons allebei ook geen oplossing zijn. Soms doe ik het wel maar dan ben ik helemaal gebroken. Deva is namelijk een moeilijke slaper overdag. Hij slaapt nergens snel in en lang slaapt hij al helemaal niet. Een half uurtje, drie kwartier. Van voeding naar voeding slapen doet hij nooit, behalve 's nachts dan. Hoewel hij in Nederland nachten van 9 uur kon maken, wordt hij hier in Thailand minimaal 2 keer per nacht wakker. Ik hoef niemand uit te leggen dat gebroken nachten je uitputten en ook je humeur niet altijd goed doen. 

Waarom ik dit zo openlijk vertel? Ten eerste omdat ik weet dat ik niet alleen ben. Ten tweede omdat ik me er niet voor schaam want het is niet iets om je voor te schamen. Het moederschap gaat niet altijd over rozen. Geeft het moederschap voldoening? Absoluut! Maar dat neemt niet weg dat het af en toe best lastig is.

Waarom ik het een dipje noem en geen depressie? Ik voel me nooit lang down. Het zijn momenten dat ik er even helemaal doorheen zit. Vooral omdat ze soms lijken samen te spannen en tegelijk gaan huilen. Dan moet ik er voor kiezen wie ik eerst troost (meestal Luna, sorry Deva..). Momenten waarop alles in het honderd lijkt te lopen zijn schaars maar ze zijn er wel. Als ik niet even een stapje terug doe, diep in en uitadem dan zou dat moment mijn hele dag kunnen beïnvloeden. Mede door die 6 weken mediteren kan ik weer rust vinden in chaotische momenten.  Ik kan zo ontzettend genieten van Luna en Deva. Zij maken het leven nog zo veel mooier. Die afwas die opgestapeld staat in de gootsteen of de was die ongevouwen in de wasmand ligt, die kunnen wachten maar mijn dochter die graag met me wil kleuren of mijn zoon die vrolijke van rug naar buik en weer terug rolt kunnen niet wachten. Er komt een tijd dat ik terug verlang naar het moment toen ze nog klein waren. Tot die tijd wil ik alles in me opnemen nu ze nog klein zijn. De lat ligt nu lager en realistischer. Ik voel me zo gezegend met deze twee kids, ik zou dit alles voor geen goud willen missen. 

The days are long but the years are short

Als laatste nog even de links naar mijn andere blogs die ik voor MAMA to the max schreef. 

Vorige maand over het tweetalig opvoeden van Luna; 
Tweetalig opvoeden

En gisteren online gekomen, over hoe ik de balans (probeer) te bewaren nu ik mama van 2 kinderen ben; 
Balans