Home

woensdag 29 juli 2015

Het vogeltje dat nooit zal leren vliegen

Ik stap de slaapkamer uit en mijn oog valt meteen op iets kleins op de grond. Ik kom dichterbij en vind een levenloos baby vogeltje. We hebben een nest in ons bamboe plafond zitten (dit hebben we ieder jaar) dus ik wist meteen waar het vandaan kwam. 
Het kleintje had nog niet eens veren en zelfs de oogjes waren nog gesloten. Een kans om de wereld te kunnen zien of zelfs uit te vliegen heeft dit kleintje nooit gehad. 

Ironisch genoeg gebeurde dit precies in week dat ik 20 weken zwanger ben maar ook de week waarin ik uitgerekend zou zijn, mocht het in december niet fout gegaan zijn. Ik heb er wekenlang niet meer veel bij stil gestaan, maar toen de 20 weken naderde sloop het langzaam weer naar binnen. Vandaag, 29 juli, zou ik zijn uitgerekend en heel onbewust dwaalden mijn gedachten of naar hoe zou het nu zijn geweest? Zou hij of zij al geboren zijn of zou ik overtijd gaan? Hoe zou Luna het vinden, zou ze zenuwachtig zijn of knuffelt ze al lekker met haar kleine broertje of zusje? Gedachten die je wel wilt stoppen want aan zelfkwelling heb je niks, maar toch speelt het door mijn hoofd.



Voor mijn gevoel deelt deze kleine de baarmoeder ook een klein beetje met ons vorige 'kindje'. Voor mij is het een geruststellende gedachte. In het Engels heb je een hele mooie term voor de baby's die komen na een miskraam of vroeggeboorte; Rainbow baby. Een regenboog verschijnt alleen maar tijdens een storm of aan het einde van een storm. Iets moois ondanks de hevige storm. Lang heb ik deze term niet aan willen nemen, het werd dan zo'n bevestiging van wat was. En nu, nu de pijn weer een beetje aan het terugkomen is, vind ik troost bij de gedachten dat ik een Rainbow baby bij me draag. Dit kleintje is een prachtig voorbeeld dat er iets moois verschijnt na een storm. En hoewel de storm weer even in mij oplaaide, vind ik rust als ik denk aan onze Rainbow baby en het wonder dat ik weer zwanger mocht worden en dat ik al zo ver ben.

Bij het aanbreken van de 20 weken komt ook meteen de 20 weken echo om de hoek kijken. Vele kijken er naar uit, toch wel spannend maar vooral leuk. Bij mij greep het idee voor een echo me naar de keel. Geen enkele echo verliep goed bij de zwangerschap van Luna. De 12 weken echo werd er gezegd dat ik placenta previa zou hebben. Een laag liggende placenta bij geen verandering zou vanaf ongeveer de 20e week bedrust betekenen en dus geen bevalling in Nederland. Bij de 20 weken echo was de placenta mooi omhoog getrokken dus dat was geen probleem meer. Dit keer was de gynaecoloog bezorgt over een groot hoofd en de kleine hoeveelheid vruchtwater. Wederom gingen we naar huis met een bezorgd gevoel. 
In Nederland gingen de echo's van kwaad tot erger. Van een rare stand van de handjes tot niet uit te sluiten syndromen. Ondanks alle onrust, verdriet en pijn beviel ik op 27 maart 2013 gewoon van een kerngezonde dochter. De handjes was niks meer dan een voorkeurshouding, ondanks het weinige vruchtwater heeft ze niet geleden onder de weeën en van een syndroom was absoluut geen spraken.



Ik heb ontzettend van de zwangerschap kunnen genieten maar de zorgen en angst hadden ook een grote plek in mijn hart. Deze zwangerschap was zo meer dan welkom, maar begon al beladen. Hoewel de eerste echo's in Nederland een fijne bevestiging waren dat alles goed ging hebben we nu lang nagedacht of we wel weer door de achtbaan wilden gaan. We hebben er lang en veel over gepraat, wel doen of niet doen. Natuurlijk is het goed dat er bij echo's gekeken wordt of alles goed, maar voor ons zijn dat tot nu toe alleen maar onnodige zorgen geweest. En mocht er echt iets aan de hand zijn kunnen we er nu toch niks aan doen, en we willen er ook niks aan doen. Vandaar dat we er voor nu even vanaf zien. De kleine beweegt veel dus een bevestiging of alles goed gaat heb ik op dit moment niet nodig. Daarnaast willen we ook dit keer het geslacht niet weten, dus dat zou ook geen reden zijn voor een echo.

Ik voel me prima en daar draait het voor ons allemaal al. Jack kijkt er helemaal nuchter tegenaan. Zolang ik me goed voel en de baby voel, zien wij nu even geen noodzaak. Wellicht dat we voor de vliegreis naar Nederland nog even een echo laten maken om te kijken of het veilig is om te vliegen, maar dat duurt nog 2 maanden. Nu genieten we gewoon van deze zwangerschap zonder zorgen. 

Echte buikfoto's heb ik ook nog niet durven maken, vandaar de badkamer selfie :)


maandag 6 juli 2015

Gebrek aan regen, overvloed aan liefde

Soms heb je wel eens van die momenten dat het je overvalt, het dwingt je te stoppen waar je mee bezig bent en eist al je aandacht op. Je kunt er niet omheen en het beste wat je kunt doen is je eraan overgeven en er helemaal in mee gaan. 

LIEFDE

Wat klinkt dat lekker zoetsappig, maar zo voelt het wel. 
Ik ben nu precies een weekje weer thuis en de liefde heeft me al een aantal keer overvallen deze week. En meer dan eens voel ik me ontzettend gezegend met wat ik heb. Ik heb ruim 6 geweldige weken gehad met familie en vrienden. De lange gesprekken, het schatterlachen, de adembenemende mooie bruiloft, de vele knuffels en lieve woorden, ze hebben mij enorm goed gedaan! Het waren 6 weken die helemaal vol zaten, zo vol dat ik nu pas weer alles rustig aan het nabeleven ben. Samen met mijn lieve man die ik ontzettend gemist heb en onze lieve (en ondeugende) dochter. 

 
Poseren Thai Style -PEACE-

December en januari stonden, helaas, in het teken van afscheid nemen, schouders er onder en doorgaan. Het was een moeilijke tijd en het thuiskomen daarna was nog moeilijker. De stilte en leegte werden alleen maar erger. Een schril contrast met het thuiskomen deze keer. Ten eerste keek ik ontzettend uit naar het weerzien met Jack maar vooral ook omdat we dit keer niet in het teken van afscheid nemen stond, maar juist in het teken van nieuw leven. Voor degene die het namelijk nog niet wisten, we zijn weer in verwachting! Het was zo fijn om dit nieuws 'live' te kunnen delen met familie en vrienden. Geen skype afspraken of telefoongesprekken, nee gewoon persoonlijk. Dat maakte natuurlijk al het verschil.

"baby in de buik mama"


En als ik dan weer lekker in ons eigen huisje zit, kijkend naar hoe Luna met haar papa in de tuin de plantjes water geeft en ik een poging doe wat dingen af te krijgen voor mijn online shop dan overvalt het mij. Wat heb ik het getroffen met deze lieve (en eigenwijze sloddervos) man, onze prachtige, grappige en zachtaardige dochter en met de kleine spruit die in mijn buik aan het groeien is. Met kleine bewegingen laat hij/zij al van zich horen (of voelen..).

Vaak hoor je dat een tweede zwangerschap heel anders is dan de eerste en dat is bij mij in alle opzichten zo. Ik was bij Luna een heel klein beetje misselijk en heel moe was ik nooit. Bij spruit nr 2 was het de eerste 12 weken tegenovergesteld. Ik was ontzettend misselijk en tegen de tijd dat ik trek begon te krijgen, zo rond 12 uur, was de temperatuur boven de 40 graden uitgekomen en sloeg de vermoeiheid weer toe. Het is dus begrijpelijk dat de eerste paar weken niet heel erg veel uit mijn handen kwam.
Bij 8 weken vloog ik naar Nederland en doordat de temperatuur heel wat lager lag had ik ook weer wat meer energie, maar de misselijkheid bleef. De enige overeenkomst met de zwangerschap van Luna was dat het omkeerpunt weer bij de 12 weken lag. Ik voelde mijn energie terugkomen en kon eindelijk meer genieten van het zwanger zijn.

"kusje voor broertje zusje" *smelt*


Regelmatig  kreeg ik ook de vraag of ik opgelucht was dat ik de 12 weken voorbij was. Het klinkt misschien raar, maar ik had helemaal niet het gevoel dat er iets mis zou gaan en leefde daarom niet expliciet uit naar die 12 weken grens. Vanaf het eerst moment voelde deze zwangerschap anders dan die van eind vorig jaar. Toen begroop me een raar onderbuik gevoel waar ik me vinger niet op kon leggen. Alsof ik wist dat er iets niet goed zat en toen de bloeding kwam en later de bevesting bij de verloskundige was het geen verrassing. Wel was het bijzonder pijnlijk en hoop je van harte dat je intuitie ernaast zat. Nu was ik weer extreem misselijk en moe maar er kwam een soort rust over me heen; het komt allemaal goed.

Natuurlijk was ik wel zenuwachtig bij de eerste echo, ondanks mijn goede gevoel. Daar was het hartje dan en een kleine beweging, kleine spruit doet het goed. Ook de 12 weken echo bewoog de kleine een keer (precies het tegenovergestelde van de hyperactieve Luna, zie hier: https://www.youtube.com/watch?v=QVNiQi0w9FU )

Het is ontzettend genieten nu ik weer terug ben. Het zijn vooral de kleine dingen waar ik intens van geniet. Er is alleen een klein nadeel nu ik weer terug ben. Normaal gesproken begint het regenseizoen in mei/juni. Vanaf het moment dat ik weg ben heeft het pas 3 keer geregend en dat terwijl het normaal zeker om de dag regent. Het is dus ontzettend heet hier. Nu weet ik dat het in Nederland ook heel heet was en hier was dat niks anders. Met temperaturen boven de 40 graden is het wel lasting om de draad weer op te pakken. Het hoognodige wordt schoongemaakt en er wordt gekookt maar verder doen we het lekker rustig aan. Nou ja wij, ik want Luna rent net zo hard rond, of het nu 20 of 40 graden is, zij is niet te stoppen. Het zweet loopt in straaltjes van haar bolletje af maar stil zitten doen we niet.

Het is drukker nu er al een peuter rondloopt die ook aandacht wil maar het lukt me wel om er echt van de genieten en alle kleine dingen te beleven. Misschien te meer door de miskraam, sta ik nu stil bij het wonder dat in mijn buik aan het groeien is. Ik koester de pijn in mijn rug, de vermoeiheid, de opgezwollen enkels en alle andere ongemakken want het betekend wel dat ik nieuw leven in me mag dragen. Iets dat ik voor geen enkele seconde voor lief neem.

Kleine spruit, wat ben ik blij dat ik jou in mijn buik mag voelen groeien.

Ondanks de vele sombere dagen in Nederland zaten er gelukkig ook een paar prachtige dagen tussen