DE bruiloft

Zoals belooft dit keer een uitgebreide blog over de bruiloft.

Het was fijn om er eventjes uit te zijn naar Laos na alle drukte en hectiek in en om het huis. Richard en Marloes zijn inmiddels weer naar huis dus het was fijn om even wat quality time als gezin door te brengen.

Terug naar 10 november. 

Als ik de bruiloft in een woord zou moeten omschrijven dan schiet mij maar een woord te binnen: bijzonder. Het is een drukke en lange dag geweest en er is zoveel gebeurd. Het is moeilijk om alles te omschrijven dus ik laat de foto's het meeste spreken.

De dag begon erg vroeg, half 5 zou mijn haar en make-up gedaan worden. Jack riep de avond er voor nog dat ze nooit op tijd zou komen, ze is immers Thai. Om 4.25 sloegen de honden aan, inderdaad ze is niet op tijd, ze is te vroeg! Snel onder de douche gesprongen en klaar voor de make-up. Stoel in de kamer, hoofd op een kussen bovenop Luna's bedje. Comfortabel was anders en het duurde al bijna een uur. Pas toen ze klaar was zag ik het resultaat en mijn eerste reactie was: wow, wat een berg make-up, inclusief nep wimpers. Mijn haren hingen nog een beetje rommelig op mijn hoofd, dus het was een beetje een raar gezicht. Mijn haren kostten ook een uur en in die tijd begon ik te wennen aan mijn make-up. Heel precies werd elk haartje in model gebracht, met de nodige haarlak.

Laatste poedertje

Thai style poseren

Ondertussen was het buiten ook al behoorlijk druk. De laatste hand werd gelegd aan alle versieringen, de geluidsinstallatie werd getest en de familie krioelde rond het huis. We hebben zo veel geluk gehad dat Luna door alle drukte en hectiek wel gewoon rustig is gebleven. Ze is de laatste tijd wel wat meer gaan eten maar makkelijk gaat het nog steeds niet altijd. Gelukkig sloeg het gestress van iedereen niet over op haar en heeft ze (de hele dag eigenlijk) prima gegeten en gedronken.

Nadat we helemaal aangekleed waren en ook Jack een klein laagje make-up had opgekregen waren we klaar voor het foto gedeelte. Normaal gesproken doet het stel dit pas 's avonds maar omdat wij alleen de ceremonie 's ochtends hadden, hoorde dit er nu ook bij. De gasten druppelden langzaam binnen en wij begroeten hen. Ik heb geen idee hoe laat dit was maar ik denk zo rond een uur of 8.

Smile :D

De hele family

Julia & Dominik, vrienden uit Bangkok

Jacks docenten van de basisschool (lengte verschilletje...)

Na deze fotosessies was het tijd voor de parade. Ik ben dus weer terug naar ons huis gegaan en Jack is naar de straat toe gelopen. Het plan om de parade vanaf Jacks grootvaders huis te doen gingen niet door omdat we in tijdnood kwamen...
Onder luid gezang en geschreeuw liep de stoet naar ons huis toe. Daar moest hij zijn nichtjes omkopen om mij te kunnen zien (wat hij natuurlijk allang had, maar goed, tradities!)

In spanning wachten wij af ;)

Op weg naar zijn bruid

Nichtjes omkopen

Vervolgens was het tijd voor de ceremonie. Ik ben al bij vele ceremonies aanwezig geweest maar het is toch wel even anders om zelf het middelpunt van de belangstelling te zijn. Ik heb het dus ook allemaal over me heen laten komen. Ik vond het vooral bijzonder om naast Jack te zetten en ons te laten zegenen.

Klaar voor het begin van de ceremonie

Als eerst de kaars samen aansteken en achter ons staan mijn vader en Jacks tante om een band om onze hoofden te doen die onze band samen symboliseert. De band is verbonden met het bloemstuk in het midden en de boeddhistische priester die de ceremonie leidt.

Aan het einde van de ceremonie is het tijd voor de gasten om bandjes om onze polsen te binden en hun persoonlijke wens voor ons uit te spreken

92-jarige opa was ook van de partij

Laatste (en belangrijkste) zegening van de boeddhistische priester

Mijn ouders en Luna

Na de ceremonie barstte het feest lost. De muziek ging op standje oorpijn en het eten werd geserveerd. Op de meeste bruiloften beginnen ze meteen met karaoke, maar dat heeft gelukkig wel even op zich laten wachten. In plaats daarvan waren er optredens met traditionele Thaise/Isan muziek met prachtige danseressen.

De tuin zat goed vol!

De band en de danseressen, allemaal zeer getalenteerde scholieren.

Tussen alle optredens door was er ook tijd voor onze speeches... Ik zag er best tegenop om op het podium te gaan maar de helft van de gasten was volgens mij met hele andere dingen bezig.

De belangrijkste man van de provincie Nong Khai sprak zijn zegen uit over ons (en een nog veel langer verhaal, als je die man eenmaal een microfoon geeft, sta je wel even..)

Mijn korte speech :)

Jack overhandigd bloemen aan mijn ouders om hen te bedanken, andersom bood ik Jacks ouders bloemen aan.

Na al deze officiële dingen was het dan nu ook voor ons tijd om te ontspannen en van het feest te genieten. Luna was tegen die tijd wel een beetje aan het mopperen dus ik was blij dat ik weer aandacht aan haar kon besteden.
We hebben samen nog even lekker staan dansen op de Thaise muziek en Luna viel zelfs in slaap in mijn armen.
Van het feest heb ik verder nog weinig foto's want de fotograaf was toen al weg en ik heb de foto's van de gasten nog niet kunnen krijgen. Die houden jullie dus tegoed!

Slaperige Luna

Rond 12 uur waren de meeste gasten weer naar huis en hebben wij nog wat na gekletst met onze eigen gasten. Het duurde alleen wel even voordat de laatste (dronken) gasten ophielden met hun verschrikkelijke karaoke. Mijn hoofd begon er een beetje pijn van te doen.

Na een middagje relaxen, hebben wij ons rond 17uur klaargemaakt voor het diner. Met een klein groepje buitenlandse gasten en onze familie hebben we gezellig gedineerd en een dansje gedaan. Het was een perfecte en rustige afsluiter van de dag.

's Avonds in onze westerse kleding

Trotse papa's

Trotse mama's

Isan Survivor heeft ons samengebracht!

Paparazzi?!

Happy family!

Proost!

We kijken terug op een onvergetelijke dag. Het was druk, hectisch en enigszins chaotisch, ik had vele dingen anders in mijn hoofd en wellicht had ik ze ook anders gedaan, maar dit alles heeft het wel tot een bijzondere dag gemaakt. Het massale in de ochtend en het intieme in de avond, omgeven door onbekende en omringt door familie en vrienden. Een dag van contrasten en dat typeert onze relatie ook weer. In dat opzicht was het dus de perfecte bruiloft voor ons.
Een mix tussen oost en west
Hectiek & rust
Spanning & ontspanning
Yin & Yang

Jack & Patricia <3

The day after

Gisteren was het dan eindelijk zo ver, onze Thaise bruiloft.
Het was een schitterende dag, we hebben er enorm van genoten en we kijken er met heel veel plezier op terug.

Ik zal in mijn volgende blog wat meer beschrijven over de bruiloft zelf. Nu laat ik alvast een paar foto's zien want ik heb al veel vragen gekregen over mijn jurk :D

Vier jaar geleden kwam ik hier aan, een onschuldige rat-bbq met de dag erna deze foto bij het Isan Survivor bord.

Wie had toen kunnen denken dat dit zou uitdraaien op een prachtige bruiloft nog geen vier jaar later!

Morgen vertrekken we voor een paar dagen naar Laos met mijn ouders en mijn broer en vriendin. Op de uitgebreide blog over de bruiloft zullen jullie dus nog even moeten wachten, maar hopelijk houden de foto's jullie even zoet ;)

Sneak preview

Morgen is het dan zo ver, onze Thaise bruiloft.

Ruim een jaar geleden hebben we de datum geprikt. Maanden lang is de Thaise bruiloft het laatste geweest waar ik aan dacht. Zwanger zijn, kindje krijgen, trouwen in Nederland en vervolgens weer terug naar Thailand gaan. Daar aankomen gingen we meteen weer aan het werk met onze vrijwilligers. Kortom; weinig tijd om te plannen.

Buiten onze buitenlandse gasten hadden wij de bruiloft helemaal niet zo ver van te voren hoeven te plannen. Jacks moeder reed donderdag nog rond om uitnodigingen te verspreiden. Want ja, als je die te vroeg verspreid is iedereen het alweer vergeten. Drie dagen van te voren is dus ruim op tijd hier!

De ruim 1000 gasten staat nu wel vast. De meesten mensen komen uit omliggende dorpen en heb ik dus wel eens gezien (of zij mij). Daarnaast hebben wij hooggeplaatste gasten. De gouverneur en de senator van de provincie Nong Khai komen naar onze bruiloft en een van hen gaat zelfs een speech geven (in het Engels als het goed is). Het gaat dus sowieso een bijzondere bruiloft worden.

De zenuwen beginnen nu toch wel op te komen hoor. Helemaal omdat ook ik een speech moet gaan geven, voor ruim 1000 man. Daarvan zullen misschien 50 mensen mij verstaan, maar toch..

Je zou denken dat het nu, om 17.00 toch wel een heel eind klaar zou zijn, maar als ik nu rondkijk moet er toch nog heel wat gebeuren.

Hier alvast een kleine preview van wat dingetjes die wel al (bijna) af van onze bruiloft.

Het podium met een 5,5m bij 2,5m spandoek (je ziet mijn kippenvel..)

Papa de toezichthouder, Richard de fotograaf en mama de videograaf :)

Tafels, tafels en nog meer tafels...

....waar je ook kijkt, langs de vijver...

...onder het huis.

En natuurlijk niet te vergeten; de jurk! Nu hebben jullie de Nederlandse jurk, die ik 's avonds aan doe, al gezien. Hieronder een kleine preview van de Thaise jurk.

Het taille gedeelte

De onderkant van de jurk

Langzaam druppelen de buitenlandse gasten ook binnen. Er stond zelfs een oude vrijwilligers als verrassing.
Morgen wordt het vroeg opstaan want om 4.30 staat de kapster klaar voor haar en make-up. Vroege bedoeling dus.

Jack is behoorlijk zenuwachtig en ik ben ook best nerveus. We kijken er vooral naar uit en de volgende blog zal ik wel wat foto's laten zien van het hele gebeuren.
We hebben er zin in!

Mama zegt....

Tijdens de zwangerschap maar ook daarvoor bedacht ik me wat ik voor een moeder zou zijn. Dingen die je zeker wel doet en dingen die je absoluut niet wilt doen.

Uiteindelijk gaan dingen toch anders doen. Ik had nooit gedacht dat ik mezelf zo vaak mama zou noemen. "Mama gaat jouw eten klaarmaken, mama gaat de was doen, mama gaat jou in badje doen, mama gaat....." 

Vorig jaar tijdens mijn zwangerschap riep ik nog dat ik niet de hele tijd meh (Thais voor moeder) genoemd wilde worden. Ik ben niet alleen moeder, ik ben Patricia. Een jaar later noem ik mezelf in vele zinnen moeder. En weet je wat? Ik ben er trots op! Ik ben trots dat ik de moeder van zo'n prachtige meid ben en noem mezelf dus met trots moeder. 
Mijn eigen ouders noem ik nauwelijks pap of mam meer, opa dit, oma dat. Het is mooi om te zien dat mijn ouders helemaal glunderen als ze opa en oma genoemd worden.

Hapje van Oma

Hapje van Opa

Luna is nu ruim 7 maanden en in die maanden heb ik haar altijd dichtbij me gehad en dat vond ik heerlijk. Nu is het moment pas aangebroken dat ik haar eventjes bij iemand achter durf/kan laten. We gingen 's avonds wel eens eten met de vrijwilligers in het andere huis en dan paste schoonmoeders op maar dan lag Luna te slapen en waren wij om de hoek. Nu met mijn ouders er zijn vind ik het geen probleem om Luna met hen mee te geven om even te gaan wandelen. Dan kan ik even snel wat emails wegwerken van de organisatie. Het heeft misschien ook wel een beetje te maken met vertrouwen. Ik vertrouw mijn ouders meer dan mijn schoonouders. 

Sommige mensen zullen het wellicht een beetje benauwend vinden om zo lang alleen met je kindje bezig te zijn geweest maar ik vind het heerlijk. Hier heb ik echt de tijd om fulltime moeder te zijn. Als ik in Nederland zou wonen zou dit niet mogelijk zijn. Ik heb een diep respect voor vrouwen die weer aan het werk moeten na 3 maanden. Een baby verandert zo snel. Van een hulpeloos klein wezentje is ze in 7 maanden tijd al een eigewijze dame geworden. Lachen doet ze de hele dag door, kletst hele verhalen tegen haar knuffels of zelfs het plafond en begint duidelijk kruipbewegingen te maken. Eten gaat inmiddels ook goed (we hadden wat opstartproblemen) en als je simpel dingen tegen haar zegt begrijpt ze waar je het over hebt. 

Van al deze grote, maar vooral ook de kleine ontwikkelingen had ik geen minuut willen missen en wil ik geen minuut van gaan missen. Dat betekent wel dat ik de komende maanden, misschien wel jaren, alleen moeder ben en daar ben ik trots op. Moeder zijn is ook een fulltime baan en de mooiste baan die ik me kan wensen! Het geeft zo veel voldoening om 's ochtends naast ons lachebekkie wakker te worden en in slaap te vallen naast een uitgetelde meid. 

Dikke pret!

En jouw carriere dan? Wat doe je dan voor werk? Moeder zijn! Jaren geleden keek niemand raar op als je huisvrouw was, nu moet je als vrouw haast wel werken. Natuurlijk zal ik uiteindelijk echt wel weer wat gaan doen. Voor nu, ik houd me lekker bezig met de organisatie, het beantwoorden van mail en wat administratieve dingen en natuurlijk de vrijwilligers zelf. Ideaal dat ik dat vanuit huis kan doen. Het kriebelt echt wel af en toe om weer iets te doen, maar dat wil ik dan wel vanuit huis doen.

Voor nu ben ik moeder, huisvrouw, echtgenote en trots!