Volksverhuizing

Het idee dat ik moet gaan pakken voor bijna 5 maanden geeft me al buikpijn. Hormonen gieren door mijn lijf en ik weet niet waar ik moet beginnen. Dit is niet heel gebruikelijk voor mij. Ik ben niet iemand die snel overweldigd is door iets, laat staan dat ik niet weet waar ik moet beginnen. En toch, nu het nog maar 4 dagen is, schiet ik in de stress.

Op de buik poseren

Het was vanaf het begin van de zwangerschap eigenlijk al meteen wel duidelijk dat we weer naar Nederland zouden komen voor de bevalling. Buiten het feit dat het gewoon fijn is om familie en vrienden om je heen te hebben, is de medische zorg zo veel beter in Nederland. Toch sloop er eens in de zoveel weken weer een twijfel in, doen we er wel goed aan? Alle opties werden weer afgewogen en steeds kwamen we weer uit op Nederland.
En waarom dan toch steeds weer die twijfel?

Thailand is ons thuis, hier hebben we ons eigen huis en ons gezinnetje opgebouwd. Hier hebben we elkaar ontmoet en hier voelen we ons fijn. Om dus zomaar even je spullen te pakken en huis en haard te verlaten voor bijna 5 maanden, dan is het logisch dat je daar af en toe moeite mee hebt. Het zou haast raar zijn als dat niet zo was! Op dit moment voelt het weer onwerkelijk dat ik zo lang van huis zal zijn. Toen ik zwanger was van Luna woonde we pas net 3 maanden in ons eigen huis. Het was natuurlijk wel eigen, maar toch waren we nog niet zo gesetteld als nu. Het voelt dit keer toch wel apart.

Groeiend buikje, hier 24 weken (nu bijna 28wk)

En wat zijn de alternatieven op Nederland dan? De eerste, thuisbevallen is geen optie hier. Er bestaat niet zoiets als een verloskundige of kraamzorg hier. In het verleden beviel iedereen thuis omdat er simpelweg geen ziekenhuizen in de buurt waren en vervoer ook niet optimaal was. Bijna iedere vrouw in de familie wist wel wat ze moesten doen en ieder dorp had wel een vroedvrouw. Met de komst van de westerse geneeskunde is dit beroep bijna volledig uitgestorven. En de kennis onder de vrouwelijke bevolking wat te doen bij een bevalling. Jack kan zich de geboorte van zijn nichtje nog goed herinneren. Alle tantes en oudere nichten waren in de kamer aanwezig. Alle mannen zaten buiten (te drinken..). Iedereen had een taak, de ene kookte de handdoeken en dekens uit, de andere zorgde voor de juiste kruiden om te drinken of inhaleren en weer een ander hielp de moeder zelf.
Het klinkt allemaal heel mooi, maar als er toen iets fout ging, ging het natuurlijk ook goed fout. Dat is niet een risico dat ik graag wil nemen. Afgezien van het feit dat ik niemand uit mijn schoonfamilie aan mijn kraambed zou willen hebben, maar dat is weer een ander verhaal...

De andere optie zou het ziekenhuis zijn. Het dichtstbijzijnde goede ziekenhuis is in Nongkhai, zo'n 45 minuten rijden. Dat alleen al is ontzettend ver als je al weeën hebt. Luna is binnen 5 uur geboren en, ondanks dat dat geen garantie is, is de kans wel groot dat deze kleine er nog sneller is. Bevallen in een auto zie ik ook niet echt zitten. Daarnaast voeren ze hier met alle plezier keizersnedes uit en daar krijg ik al helemaal de kriebels van. Begrijp me niet verkeerd, het is ontzettend goed dat keizersnedes mogelijk zijn en in vele gevallen redden ze het leven van moeder en/of kind. Het uitvoeren van een keizersnede om geld redenen of om het gemak van de moeder (je gaat toch geen uren lang pijn lijden en persen?!) dat verontrust mij. Mocht er tijdens de bevalling blijken dat er iets mis is, ben ik zeer blij als een keizersnede mijn of mijn baby's leven kan redden, maar het moet niet plaatsvinden puur uit geld overwegingen. Aan een keizersnede verdient een ziekenhuis al gauw 3 tot 4 keer meer als aan een natuurlijke bevalling. Je zult dus begrijpen dat ik de mening van een arts dan een stuk minder objectief vind.

Gekke bekken trekken voor de camera

Als ik zeker wil zijn van een goede arts die mijn gezondheid belangrijker vindt dan het geld dat hij aan mij kan verdienen, dan moeten we uitwijken naar Bangkok of Chiang Mai. En beide liggen nu niet echt om de hoek, Bangkok is 600km en Chiang Mai bijna 700km. Dat zou dus betekenen dat we dan bij ongeveer 37 weken die kant op zouden moeten. Mocht ik dan nog eens 2 weken over tijd gaan, zitten we daar in totaal 5 weken af te wachten en dan nog de hersteltijd erna. Dan zitten we daar weken lang zonder familie of vrienden in een appartement of ziekenhuis. Wederom, geen ideale situatie als je het mij vraagt.

Buiten het feit dat wij bijna 5 maanden van huis zijn, raken mijn ouders een stukje van hun privacy en hun huis voor bijna 5 maanden kwijt. Natuurlijk is het fijn om weer even tijd met elkaar door te brengen, maar wij realiseren ons ook wel dat het toch ook wel een druk voor mijn ouders is. Eerst komt dochter met kleindochter, dan komt de schoonzoon er nog bij en als klap op de vuurpijl komt er ook nog een pasgeboren baby'tje bij. Met Luna hadden we veel geluk omdat zij vrij snel de nachten doorsliep en weinig huilde, maar wie weet hoe deze kleine wordt.
Ineens hebben ze dus 4 extra mensen in huis, dat is ook niet niks! Maar ook dit hebben we uitvoering met mijn ouders besproken. Als zij het echt te veel zouden vinden dan hadden we naar een andere oplossing moeten zoeken, want ik wil mijn ouders absoluut niet tot last zijn. Het brengt ook wel weer iets bijzonders met zich mee. Mijn ouders maken de eerste uren, dagen en weken heel intens mee. Dat was bij Luna ook zo. Ja, het afscheid is verschrikkelijk en zal ook dit keer niet minder emotioneel worden, maar als we kijken hoeveel bijzondere momenten we wel met elkaar hebben kunnen delen, dan krijg ik weer een warm gevoel van binnen.

Het liefst geeft ze de hele dag kusjes, ook op mijn buik

Dus na alle opties weer te hebben afgewogen is Nederland nog steeds de beste optie. Het pakken is lastig, wat neem je wel mee en wat niet. Een heel deel van alle babyspulletjes moeten weer naar Nederland want ik ga niet alles weer opnieuw aanschaffen. Een koffer is al helemaal vol met baby-/zwangerschapsspullen en Luna's kleren, nu de rest nog. Tot overmaat van (stress-)ramp is mijn wasmachine gisteren kapot gegaan. Een paar wassen liggen nog op mij te wachten. De monteur komt woensdag of donderdag of vrijdag... Dit is Thailand, haast hebben ze niet. Dan maar wat wasjes draaien bij mijn schoonmoeder al is die wasmachine niet zo goed...
Adem in, adem uit, I've got this! Uiteindelijk zijn het maar spullen, zolang we straks met z'n drieën en daarna vieren samen zijn is alles goed!

Een beetje wazig, maar wat is ze een pretletter