The big 3-0

Als je op de middelbare school zit kun je niet wachten tot je volwassen bent. Tijdens het studeren droom je weg over die fantastische baan, een mooi huis en fijne vakanties. En dan ben je afgestudeerd, ben je gaan reizen, verliefd geworden, gezinnetje gesticht en dan ineens, vanuit het niets ben je 30! 

Wat?! Nee, stop de tijd, hier moet iets zijn foutgegaan. Het kan niet al 6 jaar zijn sinds ik ben afgestudeerd en ben gaan reizen. Of toch wel? 

Ik zag mezelf niet als iemand die zich druk zou maken om het bereiken van een bepaald leeftijd, maar toen was daar ineens de 30. Alsof ze vanuit het niets kwam opzetten en mij volledig overviel. Dertig. Het staat er toch echt.

Boefje met een kerstmuts die ze ergens gevonden had :)

Ik ben in inmiddels al 4 weken dertig en ik ben er inmiddels aan gewend. Maar waarom overviel het me zo? Er is niet een specifieke reden, maar er zijn gewoon wat dingen bij elkaar. Ten eerste begin ik me een beetje oud te voelen tegenover de vrijwilligers. Vooral de laatste tijd hebben we veel 18 jarige meiden. Als dingen als muziek, films of tv series voorbij komen kijken ze mij met open mond aan (of ik hen...). Wist je bijvoorbeeld dat de eerste aflevering van Friends 21 jaar geleden werd uitgezonden. Ja je leest het goed 21 jaar! Dat vond ik nu de uitgelezen reden om weer eens een Friends marathon te houden, heerlijk!

Een andere reden is dat ik dacht dat ik wat zekerder van de toekomst was. Natuurlijk weet (gelukkig) niemand wat de toekomst echt brengt maar een groot vraagteken is wel wat beangstigend. Helemaal omdat ik dit nog nooit meegemaakt heb. Al op de middelbare school wist ik dat ik de interieur kan op wilde. Ik had al snel een leuke MBO gevonden, werd aangenomen en heb daar 4 super leuke jaren gehad. Op het MBO vond ik al snel een HBO die precies aansloot bij wat ik zocht. Wederom rolde ik daar zo in. Na het studeren wilde ik graag reizen en ook dit ging soepeltjes. Verliefd worden stond niet op mijn lijstje, maar was meer dan welkom. Zelf de beslissing om naar Thailand te verhuizen ging zonder zware twijfels. Ik ben absoluut niet over een nacht ijs gegaan en ik heb er veel en lang over nagedacht maar het voelde gewoon goed. Het was op dat moment wat ik wilde doen, zonder twijfel. Natuurlijk wist ik niet of het zou gaan werken, de relatie, het land en de gewoontes. Maar onzeker ben ik nooit geweest. Ik zou wel zien, als het niet uitpakte zoals gedacht kon ik altijd gewoon mijn spullen pakken en weer terugkeren.

Poseren doet ze maar al te graag

De eerste jaren hebben we geen moment twijfels gehad. Ook over onze kinderwens waren we snel uit. Laten we het proberen, we zijn er klaar voor. Wederom geen twijfels maar volle overgave en vertrouwen.

Waarom nu dan ineens wel? Daar heb je die stomme dertig weer. Alles oppakken en overnieuw beginnen klinkt bij dertig ineens veel ingrijpender. Want wat als het nu niet goed uitpakt? Pak je dan (weer) alles op om ergens anders opnieuw te beginnen?

Hadden we dit niet allemaal kunnen bedenken voordat we kinderen kregen? Natuurlijk hebben we het hier over gehad en hebben we alle opties afgewogen maar je kunt blijven dubben tot je een ons weegt want zeker weten doe je het nooit. Wat wij wel zeker wisten van elkaar was onze liefde. Het klinkt allemaal wel heel zoetsappig maar als de liefde goed zit kom je er samen wel uit, hoe moeilijk de situatie ook is.

Smile

Nu Luna 2,5 jaar oud is begint de 'waar naar school' vraag groter te worden. Wat gaan we doen met onderwijs. Alle opties passeren regelmatig de revue. Wij zitten met onze vrijwiligers natuurlijk middenin het onderwijs en wij zien ook de kwaliteit. Of moet ik zeggen, het gebrek aan kwaliteit... Het onderwijs in Thailand is dramatisch. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar hoe meer ik zie en hoor, het erger het eigenlijk is. Alle kinderen zitten bijvoorbeeld van 8.00 's ochtends tot 15.00, 5 dagen per week op school, ongeacht de leeftijd. Helaas wordt deze tijd niet nuttig besteed. De kinderen zitten soms uren alleen omdat de docent iets anders aan het doen is. Een televisie wordt aangezet en de kinderen worden alleen gelaten. Af en toe komt er een docent om de hoek kijken en verder worden ze aan hun lot overgelaten. Dit gebeurd minimaal 1 dag in de week, maar helaas meestal vaker.

Daarnaast bestaat kritisch denken totaal niet in het onderwijs. Wat de docent zegt is waarheid, je hoeft zelf niet na te denken, je hoeft alleen maar te onthouden. Fouten maken is ook uit ten boze, dus je kunt maar beter stil op je stoel zitten en knikken dat je het begrijpt anders zou je de docent nog beledigen.

Je kunt je dus wel voorstellen dat ik niet sta te springen om Luna hier lokaal onderwijs te volgen. De privéscholen om ons heen zijn ook al niet veel beter. Een ander alternatief, thuisonderwijs. Ook dit hebben we serieus overwogen, maar dan komt er wel een hele druk op mij te leggen, en dan nog maar te zwijgen over het sociale aspect. 

De laatste optie zou Nederland zijn. Maar als we dachten dat thuisonderwijs al een hele kluif was, naar Nederland verhuizen zou nog veel ingrijpender zijn. Luna en ik (en straks de baby) kunnen natuurlijk makkelijk zo verhuizen. Ik sta ook nog steeds voor een huurhuis ingeschreven dus ook dat zou geen probleem zijn. Maar dan Jacks visum/verblijfsvergunning. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het goed dat de regels er zijn en dan ze streng zijn, maar voor ons betekent het concreet dat we de eerst komende jaren niet zouden kunnen verhuizen. Financieel zou dat zo lastig worden. Ten eerste moet ik eerst een baan zoeken voor minimaal 3-4 dagen per week om aan de visum kwalificaties te voldoen, Jack achterlaten in Thailand en mijn kinderen ergens onderbrengen. Als ik aangenomen word moet ik een jaar contract hebben voordat we de visumprocedure kunnen gaan starten. Mocht het visum toegewezen worden moet ik nog 5 jaar lang een jaar contract hebben en 3-4 dagen per week blijven werken om aan die eisen te blijven voldoen. Vervolgens moeten we dus onze organisatie opgeven en mag Jack simpel werk gaan doen, helemaal onder aan de ladder beginnen.

Sinds een klein maandje slaapt mevrouw (super trots) in een groot bed en ze is er nog nooit uitgevallen, gelukkig!

Je kunt je misschien wel voorstellen dat de gedachte alleen al ons kopzorgen bezorgt. Ik ben zeker niet vies van werken, maar ik ben juist blij dat ik hier bij mijn kinderen kan blijven en toch een beetje aan het werk kan blijven met onze organisatie en mijn webshop. Een vrijheid die ik dan op zou moeten geven, met ook nog het risico dat Jack's visum helemaal niet goedgekeurd wordt en we alsnog weer terug naar Thailand moeten.

We vinden het leven hier juist zo fijn, rustig en niet gejaagd, maar voor onze kinderen zouden we het allemaal opgeven. Mocht het de juiste keuze zijn natuurlijk. En daar liggen we allebei regelmatig van wakker (en van een baby die graag aerobics doet midden in de nacht, maar dat is weer iets anders...). Dit alles maakte het 30 worden toch wel beladen. Wat gaat de toekomst brengen? Voor nu focussen we ons op de komst van de kleine in december, gaan we wat dingen uitzoeken in Nederland en proberen we niet te veel te stressen over wat ons te wachten staat. Kleine stapjes. Het eerste kleine stapje is op 25 september, de vliegreis naar Nederland. Dan ben ik ruim 28 weken zwanger en heb ik een peuter bij me. Als ze zich gedraagd zoals ze zich de afgelopen keren heeft gedragen, hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Fingers crossed.