Home

woensdag 29 juli 2015

Het vogeltje dat nooit zal leren vliegen

Ik stap de slaapkamer uit en mijn oog valt meteen op iets kleins op de grond. Ik kom dichterbij en vind een levenloos baby vogeltje. We hebben een nest in ons bamboe plafond zitten (dit hebben we ieder jaar) dus ik wist meteen waar het vandaan kwam. 
Het kleintje had nog niet eens veren en zelfs de oogjes waren nog gesloten. Een kans om de wereld te kunnen zien of zelfs uit te vliegen heeft dit kleintje nooit gehad. 

Ironisch genoeg gebeurde dit precies in week dat ik 20 weken zwanger ben maar ook de week waarin ik uitgerekend zou zijn, mocht het in december niet fout gegaan zijn. Ik heb er wekenlang niet meer veel bij stil gestaan, maar toen de 20 weken naderde sloop het langzaam weer naar binnen. Vandaag, 29 juli, zou ik zijn uitgerekend en heel onbewust dwaalden mijn gedachten of naar hoe zou het nu zijn geweest? Zou hij of zij al geboren zijn of zou ik overtijd gaan? Hoe zou Luna het vinden, zou ze zenuwachtig zijn of knuffelt ze al lekker met haar kleine broertje of zusje? Gedachten die je wel wilt stoppen want aan zelfkwelling heb je niks, maar toch speelt het door mijn hoofd.



Voor mijn gevoel deelt deze kleine de baarmoeder ook een klein beetje met ons vorige 'kindje'. Voor mij is het een geruststellende gedachte. In het Engels heb je een hele mooie term voor de baby's die komen na een miskraam of vroeggeboorte; Rainbow baby. Een regenboog verschijnt alleen maar tijdens een storm of aan het einde van een storm. Iets moois ondanks de hevige storm. Lang heb ik deze term niet aan willen nemen, het werd dan zo'n bevestiging van wat was. En nu, nu de pijn weer een beetje aan het terugkomen is, vind ik troost bij de gedachten dat ik een Rainbow baby bij me draag. Dit kleintje is een prachtig voorbeeld dat er iets moois verschijnt na een storm. En hoewel de storm weer even in mij oplaaide, vind ik rust als ik denk aan onze Rainbow baby en het wonder dat ik weer zwanger mocht worden en dat ik al zo ver ben.

Bij het aanbreken van de 20 weken komt ook meteen de 20 weken echo om de hoek kijken. Vele kijken er naar uit, toch wel spannend maar vooral leuk. Bij mij greep het idee voor een echo me naar de keel. Geen enkele echo verliep goed bij de zwangerschap van Luna. De 12 weken echo werd er gezegd dat ik placenta previa zou hebben. Een laag liggende placenta bij geen verandering zou vanaf ongeveer de 20e week bedrust betekenen en dus geen bevalling in Nederland. Bij de 20 weken echo was de placenta mooi omhoog getrokken dus dat was geen probleem meer. Dit keer was de gynaecoloog bezorgt over een groot hoofd en de kleine hoeveelheid vruchtwater. Wederom gingen we naar huis met een bezorgd gevoel. 
In Nederland gingen de echo's van kwaad tot erger. Van een rare stand van de handjes tot niet uit te sluiten syndromen. Ondanks alle onrust, verdriet en pijn beviel ik op 27 maart 2013 gewoon van een kerngezonde dochter. De handjes was niks meer dan een voorkeurshouding, ondanks het weinige vruchtwater heeft ze niet geleden onder de weeën en van een syndroom was absoluut geen spraken.



Ik heb ontzettend van de zwangerschap kunnen genieten maar de zorgen en angst hadden ook een grote plek in mijn hart. Deze zwangerschap was zo meer dan welkom, maar begon al beladen. Hoewel de eerste echo's in Nederland een fijne bevestiging waren dat alles goed ging hebben we nu lang nagedacht of we wel weer door de achtbaan wilden gaan. We hebben er lang en veel over gepraat, wel doen of niet doen. Natuurlijk is het goed dat er bij echo's gekeken wordt of alles goed, maar voor ons zijn dat tot nu toe alleen maar onnodige zorgen geweest. En mocht er echt iets aan de hand zijn kunnen we er nu toch niks aan doen, en we willen er ook niks aan doen. Vandaar dat we er voor nu even vanaf zien. De kleine beweegt veel dus een bevestiging of alles goed gaat heb ik op dit moment niet nodig. Daarnaast willen we ook dit keer het geslacht niet weten, dus dat zou ook geen reden zijn voor een echo.

Ik voel me prima en daar draait het voor ons allemaal al. Jack kijkt er helemaal nuchter tegenaan. Zolang ik me goed voel en de baby voel, zien wij nu even geen noodzaak. Wellicht dat we voor de vliegreis naar Nederland nog even een echo laten maken om te kijken of het veilig is om te vliegen, maar dat duurt nog 2 maanden. Nu genieten we gewoon van deze zwangerschap zonder zorgen. 

Echte buikfoto's heb ik ook nog niet durven maken, vandaar de badkamer selfie :)


Geen opmerkingen: