Soms heb je wel eens van die momenten dat het je
overvalt, het dwingt je te stoppen waar je mee bezig bent en eist al je
aandacht op. Je kunt er niet omheen en het beste wat je kunt doen is je eraan overgeven
en er helemaal in mee gaan.
LIEFDE
Wat klinkt dat lekker
zoetsappig, maar zo voelt het wel.
Ik ben nu precies een weekje
weer thuis en de liefde heeft me al een aantal keer overvallen deze week. En
meer dan eens voel ik me ontzettend gezegend met wat ik heb. Ik heb ruim 6
geweldige weken gehad met familie en vrienden. De lange gesprekken, het
schatterlachen, de adembenemende mooie bruiloft, de vele knuffels en lieve
woorden, ze hebben mij enorm goed gedaan! Het waren 6 weken die helemaal vol
zaten, zo vol dat ik nu pas weer alles rustig aan het nabeleven ben. Samen met
mijn lieve man die ik ontzettend gemist heb en onze lieve (en ondeugende)
dochter.
December en januari stonden,
helaas, in het teken van afscheid nemen, schouders er onder en doorgaan. Het
was een moeilijke tijd en het thuiskomen daarna was nog moeilijker. De stilte
en leegte werden alleen maar erger. Een schril contrast met het thuiskomen deze
keer. Ten eerste keek ik ontzettend uit naar het weerzien met Jack maar vooral
ook omdat we dit keer niet in het teken van afscheid nemen stond, maar juist in
het teken van nieuw leven. Voor degene die het namelijk nog niet wisten, we
zijn weer in verwachting! Het was zo fijn om dit nieuws 'live' te kunnen delen
met familie en vrienden. Geen skype afspraken of telefoongesprekken, nee gewoon
persoonlijk. Dat maakte natuurlijk al het verschil.
"baby in de buik mama" |
En als ik dan weer lekker in
ons eigen huisje zit, kijkend naar hoe Luna met haar papa in de tuin de
plantjes water geeft en ik een poging doe wat dingen af te krijgen voor mijn
online shop dan overvalt het mij. Wat heb ik het getroffen met deze lieve (en
eigenwijze sloddervos) man, onze prachtige, grappige en zachtaardige dochter en
met de kleine spruit die in mijn buik aan het groeien is. Met kleine bewegingen
laat hij/zij al van zich horen (of voelen..).
Vaak hoor je dat een tweede zwangerschap heel anders is
dan de eerste en dat is bij mij in alle opzichten zo. Ik was bij Luna een heel
klein beetje misselijk en heel moe was ik nooit. Bij spruit nr 2 was het de
eerste 12 weken tegenovergesteld. Ik was ontzettend misselijk en tegen de tijd
dat ik trek begon te krijgen, zo rond 12 uur, was de temperatuur boven de 40
graden uitgekomen en sloeg de vermoeiheid weer toe. Het is dus begrijpelijk dat
de eerste paar weken niet heel erg veel uit mijn handen kwam.
Bij 8 weken vloog ik naar Nederland en doordat de
temperatuur heel wat lager lag had ik ook weer wat meer energie, maar de
misselijkheid bleef. De enige overeenkomst met de zwangerschap van Luna was dat
het omkeerpunt weer bij de 12 weken lag. Ik voelde mijn energie terugkomen en
kon eindelijk meer genieten van het zwanger zijn.
"kusje voor broertje zusje" *smelt* |
Regelmatig kreeg
ik ook de vraag of ik opgelucht was dat ik de 12 weken voorbij was. Het klinkt
misschien raar, maar ik had helemaal niet het gevoel dat er iets mis zou gaan
en leefde daarom niet expliciet uit naar die 12 weken grens. Vanaf het eerst
moment voelde deze zwangerschap anders dan die van eind vorig jaar. Toen
begroop me een raar onderbuik gevoel waar ik me vinger niet op kon leggen.
Alsof ik wist dat er iets niet goed zat en toen de bloeding kwam en later de bevesting
bij de verloskundige was het geen verrassing. Wel was het bijzonder pijnlijk en
hoop je van harte dat je intuitie ernaast zat. Nu was ik weer extreem misselijk
en moe maar er kwam een soort rust over me heen; het komt allemaal goed.
Natuurlijk was ik wel zenuwachtig bij de eerste echo,
ondanks mijn goede gevoel. Daar was het hartje dan en een kleine beweging,
kleine spruit doet het goed. Ook de 12 weken echo bewoog de kleine een keer
(precies het tegenovergestelde van de hyperactieve Luna, zie hier: https://www.youtube.com/watch?v=QVNiQi0w9FU
)
Het is ontzettend genieten nu ik weer terug ben. Het zijn
vooral de kleine dingen waar ik intens van geniet. Er is alleen een klein
nadeel nu ik weer terug ben. Normaal gesproken begint het regenseizoen in
mei/juni. Vanaf het moment dat ik weg ben heeft het pas 3 keer geregend en dat
terwijl het normaal zeker om de dag regent. Het is dus ontzettend heet hier. Nu
weet ik dat het in Nederland ook heel heet was en hier was dat niks anders. Met
temperaturen boven de 40 graden is het wel lasting om de draad weer op te
pakken. Het hoognodige wordt schoongemaakt en er wordt gekookt maar verder doen
we het lekker rustig aan. Nou ja wij, ik want Luna rent net zo hard rond, of
het nu 20 of 40 graden is, zij is niet te stoppen. Het zweet loopt in
straaltjes van haar bolletje af maar stil zitten doen we niet.
Het is drukker nu er al een peuter rondloopt die ook
aandacht wil maar het lukt me wel om er echt van de genieten en alle kleine
dingen te beleven. Misschien te meer door de miskraam, sta ik nu stil bij het
wonder dat in mijn buik aan het groeien is. Ik koester de pijn in mijn rug, de
vermoeiheid, de opgezwollen enkels en alle andere ongemakken want het betekend wel
dat ik nieuw leven in me mag dragen. Iets dat ik voor geen enkele seconde voor lief
neem.
Kleine spruit, wat ben ik blij dat ik jou in mijn buik
mag voelen groeien.
Ondanks de vele sombere dagen in Nederland zaten er gelukkig ook een paar prachtige dagen tussen |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten