Intuïtie was een wijze raadgever

Nieuw leven is kwetsbaar, fragiel. De eerste paar weken is alles nog zo onzeker. De cellen delen zich in razend tempo, zo snel dat een klein foutje zo gemaakt is.

Na de geboorte van Luna dacht ik dat het heel lang zou duren voordat ik weer ruimte zou hebben voor nog meer liefde voor een tweede kindje. Toch kwam dat moment al vrij snel, sneller dan dat ik verwacht had maar de praktische zaken hielden mij nog tegen. Nee, eerst moet ze wat zelfstandiger zijn en zindelijk! Toen ze dat al bij 1 jaar en 4 maanden was begon het wel te kriebelen. Wederom was ik heel snel weer zwanger, blijdschap, vreugde en spanningen gierde door mijn lijf, ons tweede kindje is op komst. Je kunt het allemaal nog zo mooi willen plannen, de natuur trekt zijn eigen plan.

Nooit heb ik er zó bij stil gedaan hoe kwetsbaar je bent als je net zwanger bent. Je weet dat de eerste 12 weken spannend zijn, maar toch overheerst het geluk van een kleine die in je buik groeit. Iedere zwangerschap is anders maar dit keer voelde echt heel anders. 

Net als bij Luna, wist ik voordat ik overtijd was dat ik zwanger was. Alles schreeuwde zwanger en tegelijkertijd was er iets in mijn dat zei, wacht eerst maar af. Na de eerste positieve zwangerschapstest was er veel geluk, maar ook zorgen. Zorgen die ik bij Luna totaal niet had. Misschien kwam het door de complicaties op het einde van mijn zwangerschap met Luna die me nog dwarszaten. Ondanks dat die complicaties uiteindelijk niet eens aanwezig waren. Of wilde mijn lichaam mij iets vertellen?

De dag voor vertrek naar Nederland, vlucht wordt plotseling geannuleerd. Stress, vlucht veranderen, van alles moeten regelen en dan ook nog bloed verliezen. Ik deed het af als niks ergs, gebeurd zwangere vrouwen wel eens vaker. Maar mijn onderbuik gevoel was sterk, dit is absoluut niet goed. De dag erna en de dag daarna was mijn extreme misselijkheid van de weken ervoor plotseling verdwenen. Ik voelde niks meer.

Drie dagen na de bloeding stond er al een afspraak met de verloskundige voor een echo. Je voelt het, je weet het en je bent er bang voor maar toch komt het als een mokerslag aan. Er is geen hartslag meer te vinden... Na ruim 8 weken zwangerschap is het hartje opgehouden met kloppen.

Het moment dat je op kraamvisite gaat, terwijl je 3 dagen daarvoor een bloeding hebt gehad en een uur later op controle moet bij de verloskundige waar je het slechte nieuws te horen krijgt, alleen...

Het moment dat je van de verloskundige terugkomt, je ouders wilt vertellen dat ze voor de tweede keer opa en oma gaan worden, maar in plaats daarvan met rood doorlopen ogen ze snikkend vertelt dat je zwanger....was....

Het moment dat een van je beste vriendinnen vertelt dat ze zwanger is. Zoekend naar woorden, rekenen dat we een maand na elkaar uitgerekend zouden zijn, wetende dat jouw stilte bij haar niet onopgemerkt blijft.

Het moment dat je de deur niet uit wilt, bang dat HET ieder moment op gang kan komen. Familie en vrienden wel wilt bezoeken maar gewoon niet durft.

Het moment dat je het nieuwe jaar inklinkt, wetende dat je in de eerste weken al meteen iets heel dierbaars gaat verliezen.

Het zijn allemaal dingen waar ik niet bij stil stond en waar je nooit iets over hoort. Hoe ga je om met deze situaties? Ik werd er stil van, trok mezelf terug en probeerde mezelf vooral niet de schuld te geven. Had ik dan niks verkeerds gegeten toen ik probeerde grip te krijgen op de verkoudheid? Heb ik me te druk gemaakt omdat ik nog wat opdrachten af moest maken voor vertrek?

Het verwerken van een miskraam heb ik totaal onderschat. De fases waar je doorheen gaat terwijl de zwangerschapshormonen nog door je lijf gieren. Wat afgesloten wordt met je cycles die weer als normaal begint. Natuurlijk wel opgelucht dat mijn lichaam weer herstelt is, maar het markeert ook het echte einde van deze zwangerschap. Een ontzettende achtbaan die je in 10 weken meekrijgt. Van de zwangerschapstest naar de bloeding, van de verloskundige naar het afwachten op de echte miskraam, van de gynaecoloog naar met spoed weer terug naar de gynaecoloog omdat de miskraam niet naar behoren verliep, door naar rust, tijd om dit alles te verwerken. Uiteindelijk is medisch gezien alles weer in orde maar mentaal zijn de 4 weken in Nederland heel heftig geweest.

Het weer in mijn ritme komen duurde dus dit keer ook een stuk langer. Zoekende om de leegte proberen op te vullen. Langzaam heeft het zijn plekje gevonden. Ik geef mezelf niet langer de schuld. Ik ben een van de vele vrouwen die dit meemaakt. Zeer waarschijnlijk was er iets niet goed met de kleine waardoor mijn lichaam het heeft moeten afstoten en wat mijn lichaam ook al eerder aangaf. Ik heb het zelfs tegen Jack vertelt en opgeschreven omdat ik het onderbuik gevoel niet van me af kon zetten, ruim 2 weken voor de bloeding.

Ik had meer mensen willen bezoeken in Nederland, maar de pijn en leegte waren zo groot dat ik me er niet toe kon zetten. Zoekende hoe ik hier mee om moest gaan, hoe ik het moest vertellen als gesprekken richting baby's gingen. Bang voor de onverwachte confrontatie, ging ik 'm dus bijvoorbaat al uit de weg.

De pijn en leegte beginnen minder te worden. Ik kan nu baby's en zwangere vrouwen zien zonder dat ik een brok in mijn keel krijg. Toch gaat er geen moment voorbij dat ik er niet even aan denk. 

Lieve uk, dit is voor jou;

Ik heb je ruim 10 weken bij me mogen dragen. Na 8,5 week klopte jouw hartje niet meer, maar je was nog wel bij mij. Langzaam hebben we afscheid van je kunnen nemen totdat het moment daar was om je echt los te laten. Ik ben dankbaar dat ik je bij me heb mogen dragen, hoe kort het ook was. We hebben je een naam meegegeven, om je te kunnen herinneren, hoe klein je ook was. We hebben je een plaatsje kunnen geven in Nederland en in Thailand, hoe moeilijk het ook was. Jij hebt mij geleerd los te laten, loslaten in de allermoeilijkste vorm. Je blijft altijd een plekje in mijn hart houden, hoe kort je ook bij mij was. Ik ga je niet vergeten, maar het is nu tijd om je ook emotioneel los te laten. In mijn hoofd geef ik je een hele dikke knuffel en een kus op je bol, je kunt nu echt gaan, ik hou van je, het is goed zo...

De arm om me heen, de slaperige "mama, mama?", door die lieve meid voelde ik me al snel beter. Haar lach, haar lieve omhelzingen en haar geduld als ik het even moeilijk had, hielpen mij de eerste dagen. Wat ben ik blij dat ik haar moeder mag zijn ❤️