Rice Fish and Love: Terug naar het ritme van de dag

We zijn nu bijna 2 weken thuis en we zitten al weer helemaal in ons ritme. De eerste paar dagen waren even moeilijk, het gemis van mijn ouders, de hitte (40 graden) en het ritme dat we hadden. Langzaam vonden we weer onze draai en inmiddels is het weer vertrouwd.

De 6 weken in Nederland waren heerlijk. Lekker bij (o)pa en (o)ma in huis, heerlijk eten en veel bezoekjes aan/van vrienden en familie. Hoewel 6 weken lang lijken, vliegen ze zo om en in de laatste week rende ik nog van hot naar her om iedereen nog te bezoeken. In het vliegtuig terug naar huis bedenk je je dan dat je nog veel meer had willen doen, vrienden vaker had willen bezoeken en meer uitjes had willen maken als gezin. Maar meer tijd hadden we niet en met een kleintje kun je niet alle dagen op pad zijn.

We hebben veel gezien, veel gedaan en vooral veel genoten. Het hoogtepunt was toch wel Luna's eerste verjaardag. Ik was blij dat we voor deze gelegenheid in Nederland waren zodat we het met familie en vrienden konden vieren. We hebben het in twee gedeeltes gevierd, op haar verjaardag en een paar dagen erna in het weekend. Dat was perfect want zo kwam de visite toch een beetje gespreid. Luna genoot van alle aandacht al was ze wel wat rustiger dan normaal.

- Er komt nog een blog aan over Luna's eerste jaar-

Luna heeft het de gehele 6 weken super gedaan. Ze had nauwelijks last van een jetlag, na drie dagen sliep ze op Nederlands ritme. Ze heeft in Nederland zelf besloten om de nachten maar weer door te gaan slapen en bij aankomst in Thailand heeft ze ook vaarwel gezegd tegen haar avondfles. Met andere woorden, wij slapen nu eerder en zonder onderbrekingen, heerlijk!

Ze was zo gewend in Nederland en gelukkig niet ineens erg verlegen. Ze is dol op haar opa en oma en ze was altijd weer helemaal in haar nopjes als ze thuiskwamen van hun werk. Lekker stoeien, spelen of wandelen met opa en oma, Luna en opa en oma genoten er volop van.

Het afscheid was erg zwaar, we waren weer zo gewend om mijn ouders iedere dag om ons heen te hebben en nu gaan we weer terug. Natuurlijk lonkt het eigen huis ook wel maar op moment van afscheid valt alles om je heen even weg.

We vertrokken met een baby, die vrolijk het hele huis rond kroop. Ze trok zich overal aan op en liep vlot langs tafels en bedden en vond het prachtig om aan onze handen te lopen. Die gaat wel lopen in Nederland hoor, nou nee hoor. Ze was dichtbij maar ze was er nog niet aan toe. Ze gaan altijd lopen op het moment dat je het niet verwacht. We waren net een paar dagen thuis en ik was gewoon met haar aan het spelen toen ze zich ineens omdraaide en 3 stapjes mijn kant op zette. Met een door het dolle zijnde moeder als gevolg! Wat was ik trots, ons meisje loopt! Lopen is natuurlijk een groot woord, maar als ik zie hoeveel ze al vooruit is gegaan in een week. Ze is nu echt een dreumesje, stapjes zetten als ze aan het spelen is, door het hele huis gaan, op onderzoek uit. Eigenwijs was ze al, maar ze lijkt de laatste 2 weken haar eigenwijsheid tot een nieuw hoogtepunt te brengen. Lopen dat wil ze de H-E-L-E dag door, uiteraard aan onze handen want dat gaat toch een stuk sneller.

Wat een verschil met toen we vertrokken zeg, onze dreumes. Het is wel leuk om te zien hoe snel ze zich ontwikkelt en hoe haar karakter nog sterker naar voren aan het komen is.

Daarover de volgende keer meer als ik terugkijk op Luna's eerste jaar en mijn eerste jaar als moeder.

Hieronder nog een impressie van Luna's eerste verjaardag.

*Fijne zondag!*