Rice Fish and Love: De eerste verjaardag van het moederschap

Het is 5 uur 's ochtends als ik twee zachte handjes over mijn gezicht voel. Ze speelt met mijn haren en wacht net zo lang totdat ik mijn ogen open. Ik voel dat ze haar hoofdje op mijn kussen legt, wachtend tot ik wakker word. En als ik mijn ogen open word ik begroet met de grootste glimlach die haar 7 tandjes mooi bloodlegt. Wat is het vroeg en wat zou ik graag nog 1 uurtje willen slapen, maar dan kijk ik in haar mooie blauwe ogen en ik ben meteen wakker. Klaar om de dag te gaan beginnen (kan ook eigenlijk niet anders met een wakkere- lees hyperactieve- 1-jarige).

Vandaag is het 416 dagen geleden dat ze de wereld in kwam, maar ook zoveel dagen moederschap. Niks had me kunnen voorbereiden op dit jaar, geen boek, geen cursus of advies. Het moederschap moet je ervaren, ieder kind, maar ook iedere moeder is anders.

Het eerste woord dat me te binnen schiet is liefde, onvoorwaardelijk liefde. Van een hulpeloos klein wezentje tot een eigenwijze dreumes, ik voel zoveel liefde voor haar en ze geeft zoveel onvoorwaardelijke liefde. Het is een liefde die je nergens mee kunt vergelijken, een liefde die ik tot 416 dagen geleden nog niet kende.

*Lees mijn eerdere blog -Geboorte van een moeder- hier om te zien hoe ik de eerste uren heb ervaren*

Luna is uitgegroeid tot een eigenwijze en bijdehante dame. Meerdere malen per dag test ze me uit, probeert van alles wat niet mag en zet daarbij de meest ondeugende glimlach op. Er zijn dagen dat het me te veel wordt, na de zoveelste keer haar nee te moeten vertellen. Dagen waar alles in het 100 loopt, de temperatuur ver boven de 30 graden uitkomt, de afwas het aanrecht af groeit en het wasgoed ongevouwen in de mand blijft liggen. Dagen waarin mijn schoonmoeder me tegen het zere been stoot, Jack het druk heeft met de vrijwilligers en waarin de dag wordt afgesloten met een gigantische onweersbui waarbij alles door het huis vliegt. Zulke dagen komen vaker voor dan je denkt. Maar dan aan het einde van de dag, als haar buikje vol is (als ze die dag besluit te eten...), ze in badje is geweest en ik haar in bed wil leggen slaat ze haar zachte armpjes om me heen, haar vingertjes vinden mijn haren weer en haar hoofdje laat ze rusten op mijn schouder. Ze verstevigd haar grip om mijn nek nog even, ik leun voorover om haar in bedje te leggen als ze met haar oogjes nog even een knipoog geeft. Ze pakt haar knuffeldoekje, draait een paar keer om en valt in slaap. Op zulke momenten smelten alle zorgen van de dag weer weg. Ik kijk hoe vredig ze ligt te slapen en soms moet ik mezelf even knijpen, is dit echt mijn dochter?! Wat is ze toch prachtig en want zijn we trots op haar. Ze kan erg ondeugend zijn maar het is ook een erg vrolijke en goedlachse meid. In haar eentje kan ze pret hebben voor tien en als ik haar hoor schaterlachen verdwijnt mijn boosheid als sneeuw voor de zon.

Het is een bewogen jaar geweest waarin ik me meer dan eens heb afgevraagd of dit nu de juiste plek is om te wonen, de spanningen met mijn schoonmoeder een hoogtepunt bereikten en ook onze relatie behoorlijk wat te voortduren heeft gekregen. Want hoe mooi, bijzonder en speciaal het ouderschap is, het is ook niet te onderschatten! Je hebt allemaal je eigen twijfels en onzekerheden en daarin moet je de juiste balans creëeren. Jack is de kalmheid hetzelve en ik, tja, ik ben zeg maar het tegenovergestelde en dat botst. Of beter gezegd ik bots tegen Jack :)

Voor de komst van Luna had ik de rust hier helemaal gevonden. Ik vond het heerlijk hier en genoot van alles wat er om me heen gebeurde. De komst van Luna heeft dit 180 graden doen omdraaien en ik zag alles ineens als een bedreiging of een persoonlijke aanval. De tijd in Nederland heeft me goed gedaan om afstand te kunnen nemen en terug te kijken op het afgelopen jaar. Het heeft me hernieuwde energie gegeven. Ik heb nergens spijt van, de dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan. Ga ik het komende jaar anders aanpakken? Absoluut! Innerlijke rust is het balngrijkste punt nu. Ik ga me minder druk maken om andere en ik ga me meer focussen op het hier en nu. Wat de toekomst ons gaat brengen weet niemand dus er druk om maken heeft geen zin. Ik ga meer genieten van onze kleine meid. Genieten deed ik al maar ik ben niet meer van plan me te laten afleiden door alles wat er om ons heen gebeurd.

Het eerste jaar in beeld <3

Iedere moeder heeft twijfels en onzekerheden. Het valt niet altijd mee om je intuïtie te volgen. Gelukkig is dat een van de dingen die ik afgelopen jaar wel heb gedaan, mijn intuïtie gevolgd. Als iets goed voelde, deed ik het ook, voelde het niet goed, gebeurde het ook niet. Het moederschap is een constante zoektocht naar het beste. Voor mij bestaat het niet uit goede of slechte beslissingen maar uit goed, beter, best. Een moeder maakt nooit een slechte keuze, maar meer een keuze gebaseerd op wat op dat moment het beste leek. Komt de situatie in de toekomst nog eens voor, dan zou je een betere keuze maken.

Een ding is zeker, van alle keuzes die je moet maken, is er een altijd goed; onvoorwaardelijk lief hebben.

En lief hebben voor de wet doen Jack en ik vandaag precies 1 jaar!