Het moederschap als balanceer act

Een koorddanser in het circus is altijd bezig zichzelf in balans te houden. Niet te ver naar links of naar rechts want anders verliest hij zijn balans en valt van het koord. Waar hij tijdens de training nog een valnet onder het koord heeft, moet hij het tijdens de voorstelling zonder doen.

Moeders lijken veel op koorddansers, je probeert constant de juiste balans te vinden. Iets te ver naar links of naar rechts en jijzelf of zelfs de hele familie is uit balans. Het grote verschil met koorddansers is echter dat het uit balans raken niet altijd directe gevolgen heeft. Consequenties van je opvoedmethodes hebben zijn uitwerkingen dagen, weken, maanden of zelfs jaren later. En er is geen training met een valnet om concequenties te voorkomen of te verzachten.

Ik volg geen opvoedboeken of -methodes, ik volg mijn intuïtie en mijn gezond verstand. Ik zoek niet de balans op tussen links en rechts maar tussen de opvoedmanieren van het westen en het oosten. Het is als winkelen, ik neem een beetje van dit en een beetje van dat. De discipline van het westen en het ontspannen van het oosten. Over het algemeen kan ik de balans best goed bewaren. Natuurlijk moet dat op de lange termijn nog blijken, maar tot nu toe lijkt het goed te gaan. Behalve op een punt, daar pluk ik nu al te vruchten van, of moet ik zeggen de rotte vruchten.

Slapen is niet vanaf het begin een probleem geweest. Luna was pas 4 weken oud toen ze de nachten door begon te slapen. Baby's hebben een eigen willetje want na 6 maanden vond Luna het welletjes geweest met onze nachtrust en werd ze weer iedere nacht minimaal een keer wakker om te drinken. Sindsdien hebben wij, of voornamelijk ik, weer gebroken nachten. Opzich was ik daar wel weer aan gewend, hoe vervelend ook. Wat mij meer begon op te breken waren de slaaproutines overdag. Ik ben soms wel 3 uur per dag bezig om haar in slaap te krijgen. En waarom, tja daar komt de balanceer act weer om de hoek kijken. 

Toen ze net geboren was vond ik het heerlijk om haar zo dicht mogelijk tegen me aan hebben, zoveel mogelijk. Vaak sliep ze dan ook op mijn borst. Eigenlijk heeft ze nooit geleerd om zelf in slaap te vallen. Na de borstvoeding en nu de flesvoeding viel ze altijd in slaap, behalve overdag. Het kostte me weinig tijd om haar te laten slapen, maar nu ze ouder begint te worden, duurt het steeds langer. Ze wil alleen maar op mijn borst in slaap vallen. Balanceren tussen discipline of gevoel, tijdelijk gemak of langdurige rust... Wat je gevoel vandaag zegt, kan grote gevolgen hebben voor de toekomst. 

Tijd voor actie dus want ik verloor soms uren op een dag. Ik was het van de ene op de andere dag zo beu. Soms begon ik een beetje geïrriteerd en boos op Luna te reageren als ze weer niet wilde slapen en toen realiseerde ik me dat het probleem bij mij lag en ik dus ook de oplossing in handen had; discipline. Drie dagen geleden wilde ik rustig beginnen, ik zou naast haar gaan liggen op ons bed zodat ik toch nog dichtbij ben maar haar niet meer vast had. Dat liep even anders want ze was klaarwakker toen ik haar neerlegde en wilde meteen weer gaan staan tegen het hoofdbord van het bed. Dat werkt dus ook niet, dan maar meteen op bed leggen, met mijn sjaal erbij zodat ik toch een beetje in de buurt ben. Ze klaagde wat maar het was na 5 minuten al stil. Ja hoor, ze was al in slaap gevallen. Ditzelfde ritueel herhaalde zich voor haar 2 dutje. 

Stiekem was ik al een beetje aan het juichen, zou het dan zo makkelijk gaan? Natuurlijk niet! Bij het derde dutje van de dag (Luna doet alleen aan 30 minuten power naps..) was het uiteraard schreeuwen geblazen. Ik heb de deur achter me dichtgetrokken en ben de afwas gaan doen. Drie keer ben ik terug gegaan om haar speentje weer in te doen en haar weer neer te leggen want ze stond schreeuwend in haar bedje. Het geschreeuw ging door merg en been, het kwam echt uit haar tenen -en dat terwijl ze doodmoe is. Na de derde keer was het na 10 minuten stil, doodstil. Zou het dan echt?! Stiekem toch even gaan kijken en zo lag ze erbij...

Ik moest mijn lach wel inhouden, wat een eigenwijsje. We wisten al dat ze eigenwijs was en graag tegen haar slaap vecht maar dat het zo erg was. Gewoon niet willen gaan liggen en zittend in slaap vallen. Ik kon het niet laten om er even een foto van de maken :-) Geen zorgen, meteen daarna heb ik haar weer op haar ruggetje gelegd en heeft ze nog een half uur geslapen.

Dag 2 verloopt hetzelfde, ze valt 's ochtends met niet al te veel gedoe in slaap maar 's middags blijft lastig. Het lijkt ook of ze moeilijker in slaap komt als ze bij mijn schoonmoeder is geweest.. Het geschreeuw in de middag herhaalde zich weer met dit als gevolg;

Van wie ze dit eigenwijze nu heeft. Niet van Jack of van mij want zo eigenwijs zijn wij niet. Wellicht een beetje van beide oma's ;-)

Het enige moment dat ze nog wel bij mij in slaap valt is 's avonds. Dan krijgt ze nog een fles en valt ze tijdens het drinken in slaap, waarna ze meteen haar bedje in gaat.

Inmiddels is het dag 3 en ze lijkt er nu echt aan te wennen. Niet dat ze zonder klagen haar bedje in gaat maar ze geeft zich sneller over. Zo vond ik haar vanochtend, tijdens haar tweede dutje -na heel veel geschreeuw;

Liggend! Wel met haar hoofdje tegen de rand van het bed, maar ze ligt! Een hele vooruitgang!

Nu was dit pas haar tweede dutje, de rest van de dag verliep even anders. Het was schreeuwen, krijsen en veel gejammer. Zo moeilijk om dat aan te horen, niemand wil zijn kind zo horen huilen, maar ik weet dat ik even moeten doorzetten anders leert ze het nooit.

Ik heb gelezen dat het minimaal een week duurt voordat baby's aan een nieuw ritme gewend zijn, maar we houden vol! We, of eigenlijk ik, heb me nu alleen gericht op overdag. 's Nachts komt ook nog aan de beurt. Ik sta dan namelijk op om haar de fles te geven. Ondanks het feit dat Jack de eerste 2 maanden altijd opstond om Luna uit bed te halen, is het nachtritueel voor mij. Ik gaf tot 8 maanden borstvoeding dus het was toen ook handiger als ik het deed. Vooral omdat Jack 's ochtends met de vrijwilligers op pad moest. Nu we de fles geven kunnen we het eigenlijk allebei doen, maar het is er zo ingeslopen. Tijd dus voor Jack om ook eens 's nachts in actie te komen.

Balanceren tussen het goede en het minder goede maar ook tussen twee personen. Nu komen Jack en ik uit een andere cultuur, maar ik denk dat ieder stel compromissen moeten sluiten. Je bent toch anders opgevoed en hebt dus ook andere opvatting over de opvoeding van de kleine. Over het algemeen worden wij het wel snel eens. Wij staan allebei open voor suggesties en praten overal open over. Toch sluipt het lakse en makkelijke er bij Jack wel snel in, wat voor mij weer reden voor irritatie is want ik hou wel voet bij stuk. Jack loopt vaak weg als Luna zo hard aan het schreeuwen is omdat hij er heel erg slecht tegen kan. Beter dat hij wegloopt dan haar uit bed haalt.

We gaan dus nog even door met onze balanceeract, die mij op dit moment heel erg veel moeite kost omdat Luna nu al een half uur aan het krijsen is. Oef, dit valt echt niet mee. Laten we hopen dat ze snel leert dat alleen in slaap vallen helemaal niet zo erg is!

- Ik wilde de blog bijna gaan plaatsen toen alles opeens op zijn kop werd gezet. Blijkbaar kon mijn schoonmoeder het gekrijs in hun huis horen en stapte na een heel kort klopje op de deur binnen... Het hysterische gekrijs had een nieuw hoogtepunt bereikt toen Luna haar zag. Kwaad heb ik haar de deur uit gewerkt en er zat niets anders op dan Luna te troosten want door oma was ze volledig over haar toeren gegaan. En daar zit ik dan, met Luna op mijn borst, eindelijk gekalmeerd en in slaapgevallen. En morgen?! Ik ben bang dat we dan weer helemaal van voor af aan moeten gaan beginnen. Zucht. -