Een achtbaan aan emoties

Met een langzaam geklikt klim ik naar boven, het uitzicht wordt steeds mooier. Vanuit het hoogste punt heb ik een schitterend uitzicht, nog heel even genieten want voor ik het weet raast het karretje met een rotgang naar beneden. Veel tijd om te herstellen heb ik niet want met een vaart vlieg ik de looping in. Ik kan nog maar net op adem komen of mijn maag draait om in de kurkentrekker. Het einde komt bijna in zicht als ik nog een keer over de kop vlieg om eindelijk in het eindstation aan te komen. Ik ben er, het zit erop, maar, de beugels gaan niet open... Er zit dus niets anders op dan de hele achtbaan nog een keer te ondergaan.

Achtbanen, ik vind ze geweldig. Het kan niet snel of hoog genoeg zijn. Behalve deze, waar ik de afgelopen weken in gezeten heb. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, dus ik begin maar waar ik mijn laatste blog gebleven ben.

Op weg naar huis vanuit het vliegveld na het wegbrengen van mijn ouders heb ik een hele lange en emotionele blog geschreven op mijn telefoon. Lang leven de technologie want na het schrijven en opgeslagen te hebben, kan ik het document niet meer openen. Het was een hele persoonlijke en eerlijke blog en daarom heb ik 'm ook niet kunnen herschrijven. Mede daardoor de lange stilte omdat ik simpelweg niet wist waar ik moest beginnen.
Ik heb een fantastische tijd met mijn ouders en met Richard en Marloes gehad. De tijd is voorbij gevlogen maar we hebben er volop van genoten. Hieronder een impressie van wat momenten. Er zullen nog meer foto's volgen, want ik heb nog niet veel tijd gehad om er doorheen te gaan.

Dikke pret, aan Oom Richards haren trekken!

Knuffelen met Tante Marloes

Lekker bij oma spelen

Het eten uit opa's mond kijken

Drie generaties vrouwen <3

Knuffelen met opa en oma

Nadat mijn ouders vertrokken zijn viel ik behoorlijk in een gat. Ineens was ik weer 'alleen' en moest ik weer verder. Het duurde even voordat ik weer in mijn normale ritme kwam.
Buiten het gemis om kwam Luna in de verlatingsangst-fase waardoor ik geen kant meer op kon. Tijdens het verblijf van mijn ouders hebben we het huis Luna-kruip-proof en een grote box voor haar gemaakt. Nu zou mij dat meer vrijheid moeten geven maar Luna moest er niks van hebben. Zodra ik maar iets naar voren boog boven de box zette ze het op een schreeuwen en klampte zich aan mij vast. Aan ruimtegebrek kan het niet gelegen hebben want ze heeft enorm veel ruimte.

De box is nog niet helemaal af, maar ze kan er al wel in. Omdat het erg koud is de afgelopen dagen (13 graden...) stond de box even binnen in de slaapkamer

Kleine gevangene

Het missen van mijn ouders, Luna die veel huilt (en ook nog ziek is geweest), tel daarbij verschillende opstootjes met mijn schoonmoeder bij op, en het resultaat is een over emotionele en bijna overspannen moeder. Als ik dacht dat het weer wat beter ging, gebeurde er weer iets waardoor ik weer helemaal in de put zat. Vele tranen hebben gevloeid de afgelopen weken.

Inmiddels hebben Jack en ik veel gepraat en gelukkig waren er ook de hart-onder-de-riem-stekende Skype gesprekken met vriendinnen die me weer even moed gaven. Tijdens een van deze Skype gesprekken werd mij ook gevraagd of ik wel gelukkig ben in Thailand. Ik moest er toen even over nadenken. Nee, op dat moment was ik niet gelukkig, ik zat niet lekker in mijn vel, voelde me ellendig, alleen en onbegrepen. Zou ik dan niet liever terug naar Nederland komen? Daar hoefde ik niet lang over na te denken, dat antwoord is namelijk volmondig NEE! Naar Nederland gaan zou de eenzaamheid en het onbegrip wegnemen, maar op de lange termijn zou ik daar niet gelukkiger zijn. Het voelt goed om hier te zijn, hoe zwaar het soms ook is. Dit is de plek waar ik nu wil zijn. Hier wil ik Luna laten opgroeien, in ons prachtige huis. Het is niet altijd makkelijk maar we slaan ons er wel doorheen!

Een ding waar ik heel erg blij van werd vorige week was het volgende;

Onze eerste kerstboom voor Luna's eerste kerstmis!

Luna kijkt toe of mama het allemaal wel goed doet

De boom is nog een beetje kaal, maar er gaat nog meer versiering in komen

De afgelopen dagen is het extreem koud geweest waardoor we wel in winterse sferen zijn gekomen. Nu zullen veel mensen zeggen, koud in Thailand, natuurlijk... Als ik de temperatuur vertel zouden jullie het niet zo koud vinden, maar als ik daarbij vertel dat het gaat om de temperatuur in de slaapkamer klinkt het toch al heel anders. Afgelopen nacht was het 13 graden... En dat is heel koud. Luna werd met steenkoude handjes wakker. We slapen met meerdere lagen kleren aan onder meerdere dekens. Overdag zitten we veel in de slaapkamer omdat het in de woonkamer (die gewoon helemaal open is) te koud is met die koude wind.
We zagen net op het nieuws dat het in het noorden in de bergen zelfs vriest en Noord-Vietnam heeft zelfs sneeuw gehad. De Thaise overheid heeft zelfs de noodtoestand afgekondigd omdat het zo koud is. Wij hebben nog een redelijk dicht huis, maar de armere gezinnen hier in het dorp hebben houten huizen waar de wind met gemak doorheen blaast. Zij hebben niet veel geld voor dikke dekens of dikkere kleren en hebben het dus dagenlang koud. Voor ons is douchen al een ramp omdat onze waterheater niet heel erg warm wordt en in 13 graden onder een lauwe douche staan is geen pretje, maar deze mensen hebben niet eens een douche. Die moeten zich met koud water wassen, brrrr. Nu de overheid de noodtoestand heeft afgekondigd worden er extra dekens en kleding uitgedeeld aan de armere en worden de ouderen in de dorpen goed in de gaten gehouden.

Laten we hopen dat het niet lang zo koud blijft want ik vind het niet leuk meer :(


Ik heb van verschillende mensen begrepen dat jullie niet op mijn blog kunnen reageren of zelfs geen mail krijgen als ik een nieuwe blog plaats. Ik ga even het een en ander uitzoeken, maar mocht het nou nog steeds niet lukken, stuur mij maar even een mailtje; patriciab_@hotmail.com