Nieuwe blog, nieuw begin

          Rice, fish & love, the story of my life.
In 2010 kwam ik terug naar Thailand om te kijken of Jack en ik echt een toekomst hadden. Tijdens een van onze etentjes samen met de vrijwilligers vroeg een van de vrijwilligsters: "How are you going to support her." In al zijn nuchter- en oprechtheid antwoordde hij: "With rice and fish." Simpel toch?! "And love" voegde hij er later aan toe. Uiteraard doelde de vrijwilligster op hoe hij mij emotioneel zou gaan onderhouden als ik definitief naar Thailand zou verhuizen maar dit was zo'n lief en oprecht antwoord dat het ons allemaal even aan het denken zetten.

Wat hebben we nog meer nodig dan rice, fish & love!

Een mooie titel voor mijn nieuwe blog. Ik vond het wel een tijd voor wat veranderingen. Er is zoveel gebeurd de afgelopen maanden dat ik het tijd vond om mijn blog een metamorfose te geven (en te verhuizen omdat ik veel reacties kreeg dat ze geen reacties onder mijn blog konden plaatsen). De afgelopen maanden is het me niet gelukt om regelmatig een blog te plaatsen en er zaten soms weken tussen. Deze nieuwe blog is een soort belofte aan mezelf dat ik vaker een blog ga plaatsen. Ik begin vaak enthousiast aan een blog maar ik kom er niet toe om deze af te maken. Ik zal in de komende weken wat fragmenten van niet afgemaakte blogs plaatsen.

Voor deze eerste post op deze blog neem ik jullie graag even mee terug in de tijd.

Schiphol, 21 oktober 2009

Dit is de plek waar het allemaal begon, 4 jaar geleden. Maartje en ik stonden aan het begin van een nieuw avontuur. Net afgestudeerd, paar maandjes gewerkt en nu klaar voor het avontuur. Met een rugzak vol verwachtingen en dromen stapten wij op het vliegtuig richting Azië. Een tikkeltje zenuwachtig maar vooral nieuwsgierig. Nog nooit gebackpackt of in Azië geweest. Hoe zal het zijn, en hoe zal het gaan als Maartje na een maand samen reizen weer naar Nederland terugvliegt?

Dat ik verliefd zou worden had ik stiekem wel gedacht, maar niet op een persoon, maar op de landen waar ik doorheen zou gaan trekken. Verliefd op de mensen, verliefd op het landschap en verliefd op het reizen. Die verwachting is uitgekomen, ik werd verliefd op de mensen, het landschap en het reizen. Die verliefdheid is er nog steeds! Maar verliefdheid voor een Aziaat, haha, nee dat zou mij niet overkomen! Sterker nog, ik heb dat letterlijk tegen een Zweedse meid gezegd die net terug was in Thailand om haar Thaise vriend weer te zien. Ik moest er zelfs een beetje om lachen. Na een jaar lang samen te hebben gewerkt met Aziaten tijdens mijn Master opleiding wist ik een ding zeker; een Aziaat als vriend, dat nooit…

Het is maar goed dat we niet alles van te voren weten. Als je ergens zonder verwachtingen op in gaat, kan het alleen maar meevallen.

Zo startte het begin van onze relatie, zonder verwachtingen. Jack verwachtte nooit dat ik ooit alles in Nederland achter zou laten en bij hem zou komen wonen. Ik verwachtte nooit dat ik dat ook echt zou doen. Sterker nog; ik las in een van mijn reisdagboeken die ik toen bijhield, dat deze relatie geen toekomst heeft want ik zou nooit naar Thailand kunnen verhuizen. En juist dat gevoel, dat we niks te verliezen hadden maakte de relatie vanaf het begin al meteen heel intens. We hadden immers maar een paar weken (wat later toch een paar maanden werd) samen. Niks weerhield ons ervan om onszelf te zijn.

In het verleden waren mijn verwachtingen altijd veel te hoog. Verwachtingen van mezelf, verwachtingen van andere.Tijdens mijn opleiding, op mijn werk, het was nooit goed genoeg. Constant bezig zijn met plannen en in de toekomst kijken. Het begin van mijn relatie met Jack was een van de eerste keren dat ik niet hoefde te weten waar dit zou eindigen. De reis was belangrijker dan de bestemming. Vier maanden zijn we samen geweest het eerste jaar en het zijn vier maanden geweest waarin we elkaar volledig accepteerden. We wilden elkaar niet veranderen, we hadden immers toch geen toekomst. 

Met dat in mijn achterhoofd ben ik toen terug naar Nederland gegaan om 9 maanden later toch weer terug te vliegen om uit te zoeken of we misschien niet toch een toekomst hadden. Na een aarzelende start, wist ik het uiteindelijk zeker, dit is 'm! Ik ga mijn koffers definitief pakken en ik vertrek.

Ik zou graag willen zeggen dat ik nog steeds verwachtingsvrij ben, maar dat is helaas niet zo. Zodra je je ergens definitief gaat vestigen veranderd er veel, zonder dat je het zelf direct in de gaten hebt. Kleine dingetje waar je je eerst niks van aantrok, lijken nu de grootste problemen te veroorzaken. Het enige wat na al die jaren wel is gebleven is het respect voor elkaar en elkaar niet willen veranderen (behalve de rondslingerende was dan ;) ). Ik ben op Jack gevallen omdat hij zo relaxt is, geen stress ervaart en altijd lacht. Natuurlijk zijn er wel kleine ergernissen maar ik zou niet willen dat hij zich gaat aanpassen aan mij. Laatst vroeg een van de vrijwilligsters of ik niet moe wordt van een man die de hele dag lacht... Pardon?! Of ik daar moe van word? Een man die altijd vrolijk is en als het even tegenzit mij probeert op te vrolijken, word je daar moe van? Het geeft ook wel een beetje aan hoe die vrijwilligster in het leven staat want ik zou niets liever willen. Een man die altijd lacht en hij is van mij :D

Happy little family

Vier jaar later is er zoveel gebeurd, we zijn getrouwd, hebben een prachtige dochter, een mooi huis met een grote vijver vol met vis omgeven door rijstvelden maar bovenal hebben we onvoorwaardelijke liefde voor elkaar. Zijn voorspelling 3 jaar geleden is dus uitgekomen: "We have rice, fish & love!"


-Wil je op de hoogte blijven van nieuwe posts, scroll naar beneden en vul onder -Follow by email- je emailadres in en klik op -submit-