Home

zaterdag 1 november 2014

Rust en regelmaat

Jack is in Nong Khai met de vrijwilligers en ik zit met Luna in de slaapkamer. We hebben gezellig samen gegeten en gebadderd en nu zitten we even rustig samen. De afgelopen week stond vooral in het teken van gemis, maar nu voel ik de rust weer over me heen komen. Ik geef haar een aai en een kus op haar bol. Ik geniet van dit rustige moment, geen TV, geen muziek, even helemaal niks behalve wij tweeën.

Samen kijken we naar foto's van Jack en mij, van opa en oma en van vriendinnen. Ik voel het gemis weer terugkomen, maar ik besluit er even niet aan toe te geven. Ik loop met Luna naar ons Boeddha altaartje toe en ik leg een kussentje voor Luna en voor mezelf neer. Samen buigen we voorover om tot Boeddha te bidden (Luna heeft hier altijd de grootste lol in, ook in tempels). 

In tegenstelling tot haar hyperactieve dag, is nu heel kalm. Ik besluit even te gaan zitten om te mediteren. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op mijn adem. Het is doodstil, ik hoor helemaal niks. Als ik een oog open kijkt ze me met een grote glimlach aan. Ik pak haar op schoot en sluit mijn ogen weer. Voor 15 minuten is ze stil, ze beweegt wel maar ze blijft op schoot zitten. Ik voel haar zachte handjes op mijn benen, mijn handen en dan weer op mijn armen. In plaats van me afleiden brengt Luna mij alleen maar dieper in een ontspanning. Als ik mijn ogen weer open doe, wordt ik weer begroet met een grote glimlach *SMELT*

Wat staat deze vanavond in schril contrast met de rest van de week. Die was namelijk alles behalve ontspannen. Vorige week zondag hebben we mijn ouders op het vliegveld uitgezwaaid na 3 fantastische weken. Het begon wat hectisch en het eindigde wat hectisch maar we hebben hele fijne weken gehad. Het afscheid zelf was minder intens omdat we elkaar over 8 weken weer gaan zien (waarom leg ik zo uit). We waren daardoor ook niet erg emotioneel, 8 weken is immers te overzien. Tot het moment dat mijn ouders de roltrap op gingen en wij ze enthousiast aan het uitzwaaien waren. 



Kinderen voelen bepaalde situatie toch altijd feilloos aan?! Alsof Luna wist dat opa en oma nu echt weggingen want ze begon toch hard te huilen.... Dikke tranen, pruillip en gesnik. Dat was voor ons allemaal het breekpunt. Ik zag de pijn in de ogen van mijn ouders en ik moest zelf ook even een brok wegslikken. 
In die 3 weken zijn ze weer zo aan elkaar gewend. Het was opa dit, oma dat, knuffeltjes en kusjes. En nu is dat ineens weer over. Afscheid nemen is nooit makkelijk maar met een kleine meid die overstuur is, maakt het nog pijnlijker.



Afgelopen week wisselden hele actieve dagen (wassen, schoonmaken, e-mails beantwoorden, planningen maken), zich af met totale niks-doen-dagen. De eerste dagen gingen nog wel, er ligt een hoop te doen in huis en voor de organisatie dat ik wel even bezig bleef. Zodra dat gebeurd was, kwam er weer meer tijd voor stilte, en in die stilte ga je weer nadenken. Luna die opa of oma zoekt of roept, de stilte in huis. Het was allemaal weer even wennen. 



Vanavond heb ik mezelf weer een beetje gevonden, door even helemaal niks te doen en mijn aandacht naar binnen te richten. Luna, die normaal nog geen seconde stil zit, bleef ook mooi zitten. Daarna hebben we heel rustig de rest van ons dagelijkse avondritueel kunnen afhandelen en heb ik haar heel vredig in bed kunnen leggen. Wat een fijne afsluiter van de dag.




En dan nog het laatste nieuwe; op 16 januari gaat mijn broer trouwen! Dat willen wij uiteraard niet missen en daarom komen wij naar Nederland. Luna en ik vliegen op 21 december al en Jack komt wat later. We hebben op dat moment te veel vrijwilligers en die kunnen we niet zomaar alleen laten. De feestdagen gaan we wel apart vieren, maar het is even niet anders. Jack hecht toch niet zo veel waarde aan de feestdagen, simpelweg omdat ze kerst en oud & nieuw hier niet vieren. Ik kijk er erg naar uit om deze speciale tijd met familie en vrienden te kunnen doorbrengen. 


2 opmerkingen:

Unknown zei

Lieve lieve lieve,
wederom, Dankjewel voor het delen! <3
prachtige foto's {leuker dan de laatste, daar in het ziekenhuis :/ ;)}
{ik zie op de foto's en lees, dat het met Luna gelukkig weer oké is!}
Wat fijn dat je je gevoelens/emoties zo goed neer kunt schrijven, zoooo voelbaar!
op die manier, je neemt ons mee.... tenminste, mij neem je mee!
Fantastisch zoals je dat doet, die meditatie bij je Boeddha-Altaar, ik zie jullie tweetjes gewoon zitten, wauw!
Namasté
groet en liefs, Mariël

Patricia zei

Hoi!
Met Luna gaat het inderdaad weer helemaal goed. We hebben nog een bloedonderzoek gehad en dat zag er allemaal weer goed uit.
Luna en ik hebben net weer even samen gemediteerd, of een poging gedaan want dit keer bleef ze mama mama roepen :) We blijven het proberen!
Groetjes!